Rita (Slot)

Alweer een stukje in de Leeuwarder Courant, wederom voorop. Voor onze lezers in Texas volgt het hieronder. De foto kreeg ik van Rita, het huis van de buren, genomen met een kennelijk beslagen lens, wat het resultaat wel sfeervol maakt.

Na Rita komt zonneschijn


Door Asing Walthaus

HOUSTON ,,Het is hier prachtig weer, een blauwe lucht en een beetje wind'', schreef mijn schoonzus Rita Walthaus gisteravond na een ritje door de omgeving van Houston. Met haar man Waling keerde zij zaterdag terug naar hun woonplaats Kemah, een voorstadje van Houston in Texas.

,,De katten slapen de hele dag en wij hebben net rondgereden'', liet ze weten. ,,Af en toe een boom om, maar verder is er weinig te zien. Zelfs de boardwalk in Kemah heeft weinig schade.'' Dat is een populair uitgaansgebied aan het water met wandelsteigers, restaurantjes en een reuzenrad.

De klap die de orkaan Rita aan Houston en directe omgeving uitdeelde, valt dus mee. ,,Miraculeus'', noemde de Texaanse gouverneur Rick Perry het al. Zelfs op het schiereiland Galveston, een soort Scheveningen van Texas, begon gisteren alles weer te draaien, al is er nog veel stroomuitval. Dat plaatsje werd in 1900 door een storm verwoest, de herdenking daarvan was net achter de rug.

Rita zou, volgens voorspellingen, minstens zoveel schade aanrichten. Het zwaarst werden echter juist het oostelijk deel van Texas en het zuidwesten van buurstaat Louisiana getroffen. Voorzover bekend zijn er door de storm slechts twee doden gevallen.

Zaterdagochtend zaten de Walthausen nog met hun katten in een hotel in Oklahoma City, 740 kilometer naar het westen. Met de beelden van de storm nog op CNN, moesten ze beslissen of ze nog een dag zouden blijven. Maar Rita, boven de golf van Mexico nog een orkaan van de hoogste categorie, zwakte rap af tot een 'gewone' tropische storm. Zodat het besluit om terug te gaan, met de kofferbak vol jerrycans benzine, snel genomen was.

,,We zijn trouwens een van de weinigen hier die al terug zijn'', aldus Rita. ,,De meeste huizen hebben het hout nog voor de ramen.'' Dat zal eraan gelegen hebben dat de autoriteiten zaterdag al opriepen om te wachten met terugkeren. Zo willen ze een verkeerschaos als die bij de uittocht van vorige week (in de volksmond 'Texodus') te voorkomen. Volgens de laatste berichten is er nu wel langzaam rijdend verkeer op de snelwegen, maar de Walthausen waren dat voor. Die reden zaterdag zonder problemen terug.

Rita (6)

Dat Waling en Rita helemaal in Oklahoma City in een hotel zaten, lag er niet alleen aan dat er dichterbij niks te vinden was. Dat lees ik in het mailtje dat Rita na thuiskomst in Kemah (het was 10 uur rijden, niks file) vannacht stuurde. Het had ook met dieren te maken.

,,In het hotel waar wij verbleven zaten allemaal evacuees uit Texas, de meesten met hun huisdieren mee. Toch mooi dat er hotels zijn die huisdieren toestaan, al zou ik zelf normaal niet een kamer boeken in zo'n hotel. Maar nu was het perfekt. De poezen hebben zich voorbeeldig gedragen.''

Rita (5)

,,We zijn alweer onderweg'', zei Rita net, vanuit de auto. In Oklahoma was het een uur 's middags, en voor twaalven moesten ze beslissen of ze nog een nacht in het hotel in Oklahoma City zouden blijven of terug naar Kemah.

Via via hadden ze al gehoord, dat de schade in hun woonwijk mee lijkt te vallen. Een paar bewoners waren er toch gewoon gebleven, hoorden ze nu, en die zeiden dat het wel een bende was, overal afgewaaide takken en zo, maar de huizen er zo te zien ongedeerd bij staan. Nu moeten alle zware regens, die op een orkaan volgen, nog komen, maar vooruit, dat klinkt goed. Dus jerrycans gekocht bij de Walmart, heel veel getankt - er staan 14 gallons benzine achterin de auto - en op weg.

Net terwijl Rita dat vertelde, deed ik de tv aan, op CNN.

,,Jullie burgemeester is net met een persconferentie bezig'', zei ik.

,,Oh wat vertelt -ie?'', wilde Rita weten.

Bill White hield een wat hortend verhaal over het belang om routes vrij te houden voor hulpverleners, en daarna kwam een klemmend pleidooi om vooral niet terug te keren voor de local authorities zeggen dat het kan. Ik luisterde niet zo aandachtig, maar het klonk alsof president Bush eigenlijk eerst moest zeggen dat het veilig was, en dat dan iedereen terugkan. Gouverneur Rick Perry zëi 'Stay patient, stay put', want de winkels zijn allemaal nog dicht, in heel veel huizen is geen stroom en ze willen niet net zulke files als bij de uittocht.

,,Jullie moeten van de burgemeester wachten met terugkomen'', vatte ik samen. ,,Je mag van Bush nog niet naar huis.''

,,Mag het niet van Bush?'', zei Rita rebels, met een ondertoon van dan-gaan-we-juist.

,,Van mij mag het wel hoor'', voegde ik toe, want CNN vertoonde intussen helicopteropnamen van de stad en die zag er zomers en vredig uit.

,,Dan luisteren we naar jou, en niet naar Bush'', zei Rita

(Oh ja, met Gilbert is alles goed en het huis van zijn ouders staat gewoon overeind)

Gilbert and Rita

Gilbert, een vriend van Waling en Rita, is in Houston gebleven met zijn gezin, want zijn ouders wilden niet weg. ,,Ze zitten in een heel oud huis'', zei Rita. (De foto is van dinsdag, op het kantoor van Walings bedrijf, waar alles op tafels is gezet). Rita maakt zich er zorgen over.

Gilbert zelf niet. Ik heb hem net gebeld om hem sterkte te wensen. ,,Het is hier niet zo slecht'', zei hij. Hij heeft meer orkanen meegemaakt, al waren ze er steeds op een moment dat hij er zelf niet was. ,,Dit is de eerste waar ik in zit.''

Het huis van zijn ouders staat er al sinds de jaren zeventig, dat heeft wel bewezen tegen een stootje te kunnen.

Het ligt aan Katrina, die storm die New Orleans teisterde. Op Houston komen vaker orkanen af, en er zijn ook wel waarschuwingen, maar in de praktijk valt het meestal mee, aldus Gilbert. ,,Als Katrina er niet was geweest, hadden mensen nu ook gezegd, die storm keert wel om.''

Hoe is het weer nu (ik belde om middernacht, het is daar zeven uur eerder), vroeg ik.

,,Het is nog wel mooi weer'', beschreef Gilbert. ,,Maar de wind begint net een beetje op te steken en in de verte zijn een paar wolken.''

Dat moet toch wel eng zijn, met alles erbij wat je op tv ziet.

,,Ja zeker wel'', geeft Gilbert toe. En vertelt dan hoe in het Mexicaanse dorp waar hij is opgegroeid in '81 een orkaan was, die de aanbouw spaarde die zijn vader aan hun huis had getimmerd, maar van de verderop gelegen school het dak finaal had afgerukt. Met andere woorden: je weet niet hoe het loopt.

Rita (4)

Mijn telefoontje met Waling resulteerde in een stukje voor de krant, dat vrijdag voorop stond. ,,Voorop de krant?'', zei Rita verrukt, toen ik haar vanmiddag aan de telefoon had - ze zitten inmiddels in Oklahoma City, na een rit van 22 uur. ,,Ik ga het straks meteen op de website opzoeken.''

Maar daar staat het niet op, Rita, als je dit leest. Dus hieronder is de tekst nog een keer. Het is trouwens heel raar om een stukje te schrijven waarin je je broer als Walthaus aanduidt. Ik had misschien de hele tijd gewoon Waling moeten schrijven.

De stress voor de storm

Door Asing Walthaus

HOUSTON Met de twee katten in de auto rijden ze af en toe een meter vooruit, Waling en Rita Walthaus uit Kemah, Texas, die oorspronkelijk van Ameland komen. Kemah ligt tussen het kustplaatsje Galveston en Houston in, pal in de baan van de orkaan Rita, lijkt het. Dus net als alle anderen in die streek kregen ze woensdag de opdracht om te evacueren. ,,De hele stad loopt leeg'', beschreef mijn broer Waling gistermiddag vanuit de auto. ,,Ik heb nog nooit zoiets gezien.''

Ze stonden toen al zes uur op een van de toegangswegen naar Houston, want de wegen zijn door de massale uittocht dichtgeslibd. ,,We hebben geen haast'', zegt Waling laconiek. ,,Het is niet dat de storm hier bijna is.'' Naar verwachting komt de storm Rita pas vrijdagnacht - dat is voor ons zaterdagochtend - aan land. Rita staat nu al op nummer 3 van de ranglijst met ergste tropische stormen die de VS ooit heeft meegemaakt. Katrina, die recent New Orleans teisterde, staat op die schaal veel lager, vertelt Walthaus: ,,Acht geloof ik.''

,,De sfeer is hier heel paniekerig en gestresst'', beschrijven ze. Een paar dagen geleden maakte Walthaus in een zaak waar generatoren verkocht worden nog een vechtpartij mee om de laatste paar machines. Benzine is nergens meer te krijgen, wat lastig is want op de snelweg staan geregeld mensen met een lege tank. Vanwege urenlang filerijden met de airconditioning vol aan. Sommigen uit Galveston zijn al 14 uur onderweg en nog niet eens in Houston, 45 kilometer verderop.

Zelf hebben ze woensdag alle ramen van hun woonhuis dichtgespijkerd, alle kostbare zaken zijn hoger neergezet. Een raar gevoel is dat, je eigen huis dicht timmeren. ,,Het is net of je een goede vriend gaat verlaten.'' Of dat hoger neerzetten gaat helpen is onduidelijk: er wordt een vloedgolf van 5 meter verwacht, en Kemah ligt pal aan het water.'' Ze trekken nu naar een hotel in Oklahoma City, gewoonlijk tien uur rijden. ,,We maken er gewoon een minivakantie van.''

,,We zijn gelukkig goed verzekerd, zelfs voor overstromingen, want dat moet hier'', vertelt hij. ,,Maar ik heb liever mijn eigen spullen.'' Die worden niet alleen door water bedreigd. Inbrekers zijn ook verzot op zojuist geëvacueerde gebieden, zeker in 'gated communities', de omheinde buitenwijken voor beter gesitueerden, waarin de Walthausen ook wonen. ,,Ik hoop maar dat we het huis straks net zo terugvinden als we het achtergelaten hebben.''

Rita (3) Should I Stay or Should I Go

,,We zouden eerst blijven'', bekende Waling toen ik hem in de auto belde. ,,Tot gisteren bleek dat de storm toch wel heel dichtbij zou komen.''

De storm Rita verlegt telkens haar (zijn?) koers, en lijkt nu weer pal over Galveston te zullen gaan. Dat is minder erg dan wanneer hij wat verderop was gepasseerd, want dan krijg je de meeste schade. Maar ook nu kan het slecht verlopen, want er is een vloedgolf van 15 feet voorspeld, en Kemah ligt ongeveer 6 feet boven het water.

Toch zijn er wel mensen die blijven, vertelde Waling. ,,Dat zijn de mensen die je straks op daken ziet zitten'', zei hij geringschattend. ,,Voor wie dan anderen hun leven moeten wagen, omdat zij met hun harde kop zeiden van 'Ze krijgen mij hier niet weg'.''

Rita (2)

,,Zeg even dat er allemaal auto's met dieren om ons heen staan'', riep Rita van de achtergrond. Ik belde Waling om een uur of twee vanmiddag, om te horen of ze al haast in Oklahoma zijn. Nee dus: ze stonden nog ergens tussen Kemah en Houston. Ze waren ook pas om twee uur 's nachts lokale tijd vertrokken. Het moest eigenlijk al om zes uur gisteravond, maar dat vonden ze te vroeg, ze hebben eerst nog even geslapen.

Zelf hebben ze de twee katten in de auto, de ene heet Puma, dat weet ik nog, maar van de andere ben ik de naam vergeten. Maar iedereen sleept dieren mee kennelijk, want in de reuzenfile voor Houston waren heel veel auto's met honden, sommige met katten en een enkele met een vogelkooi.

Het schiet niet echt op: af en toe een metertje. Op de radio was te horen, dat mensen uit Galveston - dat helemaal uitgestorven is - al veertien uur onderweg waren en ook nog niet eens in Houston zijn, 30 mijl verder.

Petten

In de krant stond dit weekeinde een foto van afgestudeerde militairen in Breda, die hun pet omhooggooien. Dat zie je wel vaker, bij West Point cadetten en zo. Maar nooit zie je wat daarna gebeurt. Vangen die mensen hun petten weer op, of moeten ze een paar seconden na dit gedoe op handen en voeten op zoek? En hoe vinden ze hun eigen pet dan weer?

Nu wilde ik het weten, dus ik stuurde een mailtje naar de KMA in Breda. Ik kreeg al snel iets terug van een officier, die me uitnodigde om eens bij dat afstuderen te komen kijken. En twee dagen erna een telefoontje van voorlichtster Inge van Megen.

Het komt erop neer dat je je pet goed in de gaten houdt terwijl hij door de lucht zeilt, en dan zo snel mogelijk opraapt. ,,Ze moeten na anderhalve minuut al afmarcheren, en er is publiek bij'', legde ze uit. Dus het moet er niet knullig uitzien.

En het probleem dat al die petten op elkaar lijken - het heet niet voor niks uniform - is ook niet zo groot. Mannen hebben andere petten dan vrouwen en verschillende opleidingen hebben ook verschillende petten. Bovendien is er een ruimte aan de binnenkant voor de naam van de drager.

Oh - en dat ik gerust eens langs mag komen, voor een stuk in de krant.

(de foto is gemaakt door een fotopersbureau dat WFA heet, overigens)

Rita

,,Ik had niet gedacht dat het zo eng zou zijn'', zei Rita, toen ik haar net aan de telefoon had. Op de achtergrond klonken timmergeluiden, want Waling was nog druk bezig houten schotten voor de ramen van het huis in te timmeren, vanwege de tropische storm Rita, die eraan komt. Op de foto staat hij trouwens gewoon te bellen.

Het is een rare zaak met die tropische stormen. Een paar uur geleden leek hij recht op Galveston en Houston te koersen, maar inmiddels buigt de route naar het zuiden af.

Dat maakt het op zich niet beter, want nu lopen ze in Kemah kans op ,,the dirty side of the hurricane'': niet de storm zelf, maar alle waterschade aan de randen. Kemah ligt pal naast Clear Lake, dat in open verbinding staat met de Golf van Mexico. En het is niet ver van kustplaats Galveston, het Scheveningen van Texas, waarvan sombere voorspellers nu al zeggen dat er niets van over zal blijven.

Eng is niet alleen niet weten wat er gaat gebeuren, het is ook de toestand nu. Want het is volkomen bladstil, beschreef Rita. Bovendien is iedereen uit de buurt al vertrokken. Zelfs de Walmart was vanmorgen gesloten en de parkeerplaats eromheen leeg.

Rita en Waling gaan zo dadelijk ook vertrekken (ik belde ze na middernacht, het was daar bij zessen), al waren ze liever in hun huis gebleven. Maar deze evacuatie is mandatory. Ze kunnen je weliswaar niet bevelen je huis te verlaten, maar het is vermoedelijk onverstandig om te blijven zitten. Om zes uur moesten ze weg zijn, ,,maar dat zal ons wel niet lukken''.

Het doel is een hotelkamer in Oklahoma City. Dat is een uur of tien rijden; dichterbij was alles vol. De katten gaan mee, de foto-albums en de belangrijke papieren. Alle andere dingen zijn thuis zo hoog mogelijk neergezet, de computers staan op de koelkast.

Het is tien uur rijden onder normale omstandigheden, maar de I-45 staat nu al helemaal vol met auto's, net een parkeerplaats. Beide weghelften zijn ingeruimd voor verkeer naar het Noorden, dus het is een hele grote eenrichtingshighway. ,,Ik weet niet hoe laat het wordt'', zei Rita, ,,maar volgens mij kost het je al twee uur om de snelweg op te komen.''

'Duim maar voor ons', had ze al in een mailtje geschreven.

Wat doen we met junks

,,Het is heel simpel'', zei Herrie vrijdag op een feestje, toen het al laat was en we aan de politieke problemen toe waren gekomen. ,,Een junk krijgt 400 euro per maand, maar heeft ongeveer 2000 nodig. Dus hij gaat voor 1600 stelen. Daarom kun je hem best meteen oppakken, preventief.''

Dat was geen speld tussen te krijgen. Tenminste niet meer op dat tijdstip.

Het idee liet me het hele weekeinde niet los. Het is dus eigenlijk veel beter om junks gewoon direct op te pakken, want ze gaan sowieso uit stelen elke maand.

Vandaag legde ik het aan een collega voor.

,,Een junk een maand in een cel doen is veel duurder dan 1600 euro'', reageerde die dadelijk. Het was toch te simpel, alles welbeschouwd. En om iemand op te sluiten nog voor die iets gedaan heeft, dat is ook wel vrij radicaal.

Grootmeester Jan

Bij de uitreiking van de Friese vormgeversprijs gisteren, een beetje een saaie bijeenkomst in een collegezaal, was ook voor een vrolijke noot gezorgd. De spreekster kondigde ene Grootmeester Jan aan. Hij kwam van de Leeuwarder Popacademie zei ze erbij.

Een jongen met een opvallend groen mutsje, die tot die tijd naast me in het gangpad had gezeten, stond op en liep naar voren.

,,Ik ga voor u rappen'', zei Grootmeester Jan. ,,Normaal is daar muziek bij, maar dat kon hier niet, dus ik ga het zo proberen. Er zitten ook grapjes in wat ik zeg.''

Daarna begon hij een ritmisch rijm op te zeggen (,,Het kost voor de bakker niks dat-ie zijn bloem mist'' ving ik op) waar hier en daar beleefd om gelachen werd door het wat oudere, en o zo artistieke publiek dat al de hele dag lezingen over vormgeving achter de rug had.

,,Was het niet heel erg om dat hier zo te doen?'', vroeg ik toen hij weer terug was.

,,Ja tuurlijk'', zei Grootmeester Jan. ,,Maar ja er moeten hier ook dingen heel slecht zijn, zodat de dingen die heel goed zijn beter uitkomen.''

En hij gaf me een sticker met zijn website.

Schapen dekken

Het boerenbedrijf, daar weet ik weinig van, al kwam ik vroeger wel bij Omke Johannes in IJlst en later bij Jan van der Laag zijn ouders, die ook een boerderij hadden.

Wat ik wel weet, is dat als schapen gedekt worden door een ram, er meteen een veeg kleur op het schaap komt, vanwege een soort stempelkussen dat de ram is omgebonden. Da's handig voor het overzicht.

Deze week hadden we in de krant een foto van schapen in Oudega, die bijna helemaal groen zijn. Dat zou komen door een nogal wilde dekram. Dat lijkt mij sterk, want die schapen zijn bijna massief gekleurd, alsof ze in een verfbad ondergedompeld waren. Ik bedoel: wilde ram, best, maar hoe komt zo'n schapenkop dan groen?

Nee, zo is het echt, zeiden allerlei collega's. Omdat ik vermoedde dat ze me voor de gek houden, heb ik een mailtje gestuurd naar www.dekrammen.nl, de site van een fokbedrijf in Swift.

Herman Aa schreef me een leerzame mail terug: ,,De kleur bij een dekblok is meestal in volgorde, geel, later groen of blauw en eventueel rood. Na 17 dagen wordt het kleurblok verwisseld om terugkomers te signaleren. Dan kun je een meging van kleur krijgen.''

,,Jonge 'domme onervaren' dekbokken springen soms aan de verkeerde kant op een bronstige ooi dus ik kan me voorstellen dat er dan kleur op de kop zit.
Ook ooien kunnen de kop tegen de ram aanduwen in hun verliefdheid en dan een veeg meekrijgen.''

,,Schapen die geheel groengeel zijn kunnen ook preventief tegen maden van vleesvliegen gewassen zijn met een middel dat de wol doet verkleuren zoals Sebacil. In te hoge dosering krijg je dan een gele vacht.''

Dat laatste is het vast geweest. Sebacil - je leert elke dag bij.

Handshake

Op Open Monumentendag was ook de loge van de vrijmetselaars te bezichtigen, bij mij om de hoek. Dat is een interessante herenclub waar al eeuwen een waas omhangt van geheimzinnigheid: vroeger dachten ze zelfs dat er maagden geofferd werden en bij verschillende gelegenheden is er wel jacht op ze gemaakt.

De vrijmetselaars in Leeuwarden lijken me niet staatsgevaarlijker dan leden van een biljartclub. Oudere heren zijn het (dames mogen er niet bij), veel artsen, kennelijk, die in hun tempel bijeenkomen voor rituele bijeenkomsten en het houden van lezingen. Soms komen ze ook bijeen in de tuin van leden.

Lezingen gaan overal over behalve politiek en religie, vertelden ze. Want hoewel dit een mengelmoes is van allerlei geloofsdingen en bouwsymboliek houden ze er geen preken of zoiets. In Leeuwarden hebben ze zelfs een moslim als lid, en dat geeft geen gedoe.

,,Rookt u hier ook sigaren?'', wilde ik weten, want zo'n gezelschap leek het mij wel. Nee, dat deden ze niet. Wel dronken ze wijn.

Na drie kwartier stond ik weer buiten en pas toen schoot me het verhaal te binnen dat vrijmetselaars elkaar herkennen aan de manier waarop ze elkaar de hand schudden.

,,Nog een vraagje'', zei ik tegen de man die in de deur stond. ,,Hebben vrijmetselaars een geheime handdruk waar ze elkaar aan herkennen?''

,,Dat weet ik niet'', zei de man. ,,Ik ben de buurman, en ik sta hier vandaag als vrijwilliger. Maar ik heb het wel eens gehoord en volgens mij is het ook zo.''

Ik had geen zin om hiervoor weer naar binnen te gaan en bovendien, er moet ook iets geheimzinnigs aan die vrijmetselaars overblijven.

Bloemen

Mijn rechterduim is nog steeds gevoelig van vrijdagavond, toen ik heb meegeholpen dahlia's prikken op een wagen voor het bloemencorso van Frederiksoord. Dat leek me nou echt leuk, al toen ik er over hoorde vertellen, en het was net zo leuk als ik dacht.

Het deed sterk denken aan pakplakken voor Sunneklaas, maar dan zonder al dat bier. Je drinkt geen bier drinken als je dahlia's prikt, dat weet iedereen hier, daar wordt het slordig van. De juryprijzen en de waardering van de kenners gaan altijd naar de nette wagens, waar de bloemen in strakke rechte rijen en kolommen opzitten.

Net als het pakplakken is het iets dat tegelijk heel serieus en heel zinloos is. Het is heel veel werk: naast ons stond bijvoorbeeld een hoge wagen waar de band Kiss was nagemaakt, met een enorm hoofd voorop. De voorkant was het gezicht van Kiss-gitarist Gene Simmons, de achterkant was alleen maar zijn haar en dat moest toch helemaal met bloemen beprikt worden, met kleine strengen paars erin.

De wagen waar ik meehielp, was voor Arjan Ederveen zijn programma Wroeten - ik wist dat niet toen ik er vrijdag heenging, maar hij had deze club gecharterd. ,,We zouden eerst helemaal niet'', zei Robert Mensink. Want een paar van zijn vrienden hadden net een huis gekocht, of ze waren net getrouwd en hadden dus wat anders aan hun hoofd. De wagens worden gemaakt door clubjes vrienden en daar komt een keer een eind aan.

De bloemen krijg je van de organisatie, plastic kratten vol, op kleur gesorteerd. Je moet van tevoren opgeven hoeveel wit en rood en zo voort je nodig hebt, maar elk jaar heb je te weinig. Later op de avond lopen allerlei mensen te leuren, of iemand een krat wit overheeft, eventueel te ruilen tegen een andere kleur.

,,Ze zijn dit jaar goed'', zei een meisje die naast mij witte bloemen zat te prikken. Ze legde uit dat de dahlia's lekker droog zijn, sommige jaren zijn ze zo vochtig dat het net is of je je hand in een bak snot steekt. En de kleur blijft dan nog dagen op je vingers zitten. Nu heb je alleen een grijze duim van de krammen.

Toen ik met een stukje rood bezig was, kwam Ederveen naast me zitten om ook een stuk te prikken. ,,Jij bent wel de allerbeste prikker die ik ooit aan het werk heb gezien'', zei hij. Ik grinnikte wat en heb nog steeds geen idee of dit serieus was, een grap, gekaanstekerij of een versierpoging.

Even voor een uur - tussendoor had ik snel wat voor de krant geschreven - stak ik de laatste dahlia in de wagen.

,,Kunnen we je volgend jaar weer bellen?'', vroeg Robert Mensink, toen we met een pijpje bier het resultaat bekeken.

,,Ik wil graag een jaar bedenktijd'', zei ik.