Bam! Bam! Bam!

We waren dit weekeinde in Kokerei Hansa in Dortmund, een oude cokes-fabriek die nu vervallen op toeristen staat te wachten. Prachtige grote machines in hallen, stevige roestige pijpleidingen, hoge baksteenmuren en overal groeien van die struiken met paarse pluimen.

Ergens achteraan de wandelroute lag een berg puin, waar we overheen klommen, zodat we in dat deel van de Kokerei kwamen waar ze doordeweeks aan het slopen zijn. Er werken blijkbaar Nederlanders, want in een aftandse hal waar de graafmachines vermoedelijk staan als het regent had iemand met viltstift op de muur geschreven: Deur Dicht Godverdomme!!!

Op dat deel van het terrein stond ook een Gasometer, zo'n hoge gasopslagsilo. Het hek ervoor was stuk, dus je kon er makkelijk in. Van binnen was het een hoge, holle buis met een formidabele echo. Zodat Lars, Jurriaan en ik er een tijdlang stevig in schreeuwden, met de tongen klakten en in de handen klapten. Elk geluid dendert wel een minuut lang om je heen.

Uiteindelijk filmde Jurriaan ons op zijn digitale cameraatje, terwijl Lars en ik als gekken op en neer sprongen in het midden van de stoffige ruimte. Bam! Bam! Bam! donderde het.

Heerlijk.

Om weer terug te komen op het openbaar toegankelijke stuk van de Kokerei moesten we langs een hek. Daar hing dit bord:



,,Daar hebben jullie lekker in het stof staan springen'', grijnsde Jurriaan.

Hotel Specht

Dit weekeinde logeerden we in Hotel Specht in Witten. Een mooi oud hotel vol jaren-zeventig-meubilair, met eenpersoonskamers aan de straatkant en tweepersoonskamers aan de kant van de garageboxen.

In de doucheruimte bij mijn kamer stond een toilet, dat bij het doortrekken heel veel herrie maakte. Er hing een gedrukt kartonnetje boven, om te voorkomen dat mensen er van alles in zouden gooien.

ACHTUNG!!
ELEKTRO-TOILETTE
Verstopfungsgefahr
Nicht einwerfen
Watte - Zigarettenschachteln -
Plastiktüten - Bindfaden
Kronenkorken - usw

Een grapjas was die opsomming nog niet genoeg geweest. Die had er geduldig met pen bij geschreven:
Gummistiefeln, Autos, Campingwagen, Doppelbetten, Kleiderschranke, Bilderrahmen, Teppiche, Bindeln, Chinese-Belgier, Sauge-schweine, Elefanten, Saxophonen, Kugelschreiber.

Het laatste woordje stond er maar half op, want de pen raakte leeg. Wie zei daar dat je met Duitsers niet kunt lachen?

Onno

Na enig twijfelen heb ik 'ja' gezegd op de vraag, of ik persofficier Onno wil spelen in de tv-serie 'Dankert & Dankert'. Het is maar een klein rolletje, had producent Sjoek Nutma gezegd. Dat klopt, las ik in het script: een paar regeltjes en klaar.

Zo'n serie maken is een ingewikkelde zaak, dus ik moest opgeven op welke dagen ik deze zomer niet kan. Nou, plannen had ik alleen komend weekeinde, want dan ga ik met Lars en Jurriaan naar Duitsland.

Maandag ging de telefoon. Iemand van Omrop Fryslan, om te vertellen dat ik aanstaand weekeinde verwacht werd voor de opnamen.

,,Dan kan ik helemaal niet'', zuchtte ik. ,,Dat heb ik anderhalve maand geleden aan een zekere Wenda gemaild.''

Oei, dat was een streep door het rooster. Ik zou er nog van horen.

Vanmorgen ging de telefoon nogmaals. Mijn collega Adwin de Kluyver. Hij was zojuist gebeld door producent Sjoek Nutma, of hij de rol wilde van persofficier Onno in 'Dankert & Dankert'. Film - het blijft een aparte wereld.

De eerste

Na het werk vrijdagavond ging ik nog even naar boekhandel Van der Velde aan de Nieuwestad. Want die ging om een minuut over een 's nachts open om de nieuwe Harry Potter te verkopen.

Ik was wel benieuwd of daar nou werkelijk iemand op zou afkomen. Twee uur eerder was Wietze Landman, onze fotograaf, er al even langs gefietst, om te kijken of er mensen stonden. Zoals bij kaartverkoop voor U2 en zo.

,,Het was er een oase van rust, tussen al die volle terrassen'', meldde Wietze.

Maar toen ik er even voor enen heenliep, stond er echt een groep, een man of veertig of zo. Er kwamen ook steeds nieuwe mensen aan. Een enkeling kwam zo uit de kroeg.

De eerste in de rij was een jongetje van twaalf uit Heerenveen, Jos Benckhuisen (ongevraagd spelde hij zijn achternaam), die er met zijn grootouders uit Leeuwarden was. Oma betaalde het boek voor hem. Hij kocht het en schoot zo de winkel weer uit, zodat ik snel achter hem aan moest om nog wat te vragen.

Hij was twaalf, vertelde hij. Het vorige deel had hij ook in het Engels gelezen. Dat verbaasde me. Kreeg hij dat op school dan, Engels?

,,Ik heb al heel lang een gameboy'', legde hij uit. ,,Die is ook Engels.''

Luizenissen

Van luizen weet ik niet veel, maar op een plant in mijn tuin zitten ze, kleine zwarte diertjes die de pootjes allemaal aan een kant lijken te hebben, zodat hun lichaam wat naar buiten steekt.

Tussen die luizen scharrelen de hele tijd mieren door. Die gebruiken die luizen als een soort koeien, heb ik me wel eens laten vertellen. Ik geloof dat ze er met hun pootjes overheen strijken en er dan een goedje vrijkomt dat mieren lekker vinden. Ik heb er al vaak naar gekeken, maar dat strijken heb ik nog nooit gezien. Misschien gaat het ook wel heel vlug.

,,Je hebt luizen'', zei Tryntsje laatst toen ze in de tuin zat. ,,Daar moet je wat tegen doen.''

Ik belde mijn ouders, want die hebben al veel langer een tuin dan ik.

,,Je moet een sopje maken van groene zeep en spiritus'', zei mijn vader.

Groene zeep had ik niet, wel afwasmiddel van het merk Euroshopper. Met dat sopje borstelde ik de stukken van de plant waar de luizen zitten af. De mieren renden paniekerig heen en weer. Maar de luizen bleven gewoon zitten, terwijl ik een slachting had verwacht waarbij ze als dode zwarte stipjes op de grond zouden tikken.

Toen kwam Jantien met haar zoontje Jelle, van vijf.

,,Lieveheersbeestjes eten luizen'', wist Jelle, die al een verrassende kennis der natuur heeft. Halbe Hettema, de natuurkenner van de krant, bevestigde het later. Bij kwekerijen hebben ze altijd heel veel lieveheersbeestjes.

Hoe komt een mens aan lieveheersbeestjes? De dierenwinkel verkoopt ze niet.

Onlangs ving ik er eentje, op straat, die ik in mijn hand mee naar huis nam.

Hoewel dit toch een feestmaal moet zijn voor een lieveheersbeestje, taalde hij niet naar de luisjes. Hij scharrelde er wat tussendoor, de mieren kropen in paniek over zijn schildje maar kregen geen greep op hem, en uiteindelijk ging het lieveheersbeestje onder een blad zitten.

Ik heb nog steeds luizen op die plant. Het lieveheersbeestje is alweer weg.

Door de brievenbus

Niet alleen internet, ook een brievenbus is een venster op de wereld. Sinds een tijdje rolt de wereld daar op intrigerende wijze door naar binnen.

Zo kreeg ik een paar weken geleden een hebreeuws luciferdoosje met een kiezelsteentje erin. Hmmm.

Later kwam er een kaartje van iemand die me in factor Freed had gezien en in 'Audysje D&d' en wel eens een borrel met me wil drinken. Want vooral in die laatste aflevering van 'Audysje' had ik er fantastisch uitgezien, vond ze.

Nou, dat is wel vleiend.

Toen kwam er een ansichtkaart, een heel ouderwetse, van hotel De Walvisvaarder in Lies op Terschelling. De afzender had zijn of haar naam niet vermeld, maar wel de opmerking: Er is maar een plek waar we de boel uit kunnen vechten.

Is dat al mysterieus, het geheimzinnigst was afgelopen dinsdag. Toen ik 's avonds laat thuiskwam lag er een rood hartje op de mat, van doorzichtig plastic. Het is een sleutelhanger. Er zat verder niets bij. Zou het vleiend bedoeld zijn, of moet ik me zorgen gaan maken?

Wakker blijven

Achter me in de bioscoop zat een jongen te vertellen over zijn vakantie van binnenkort. Hij zou met een ander met de auto naar het zuiden, en zag nogal tegen de rit op.

,,Zo'n kutidee, om de hele tijd in de auto te zitten. Ik kan er ook niet in slapen, dat lukt me gewoon niet. Remi wel, die slaapt zo. Maar die ga ik de hele tijd wakker houden, weet je wel. Steeds zeggen, Hee! Remi! Slaap je al een beetje?''

Hij lachte al om het idee. En kreeg toen nog een duivelser inval.

,,Of ja! Als hij met zijn kussen tegen het raam aan zit, dan doe ik het raam elektrisch open, weet je, zo zijn kop uit het raam, het kussen vliegt naar buiten, weet je! Ja dat ga ik de hele tijd doen!''

Het klonk of hij ineens zin had in de lange rit.

Broek omlaag

Het hele weekeinde heeft ,,When the moon is in the seventh house / and Jupiter aligns with Mars'', me door de kop gezweefd. De beginzin van ´Aquarius´ uit de musical Hair.

Hair was namelijk in Dronrijp als iepenloftspul . Ik was daar vrijdag voor de lol. Een fijne voorstelling was het, met soms wat lange scenes, maar met genoeg spektakel om dat goed te maken. Alles was in het Fries omgezet, en in het geval van de liedjes was dat werk voor niks geweest, want je verstond ze toch niet goed. Dat hoeft ook niet, het gaat over vrije liefde en knuffelen en lang haar en zonneschijn, die je binnen moet laten.

Het duurt dus ongeveer dertig jaar voor een hippiemusical met drugs en bloot erin zover is ingeburgerd, dat hij als zomerse theatervoorstelling in de open lucht kan dienen.

Het ging in Dronrijp nog niet zo ver dat ze in het publiek joints doorgaven (had best gekund, volgens mij heeft iedereen die er zat wel eens geblowd) of dat ze in de pauze hashcake serveerden (er waren blokjes kaas). En na afloop had er van mij wel een afterparty mogen zijn met nog meer lekkere hippiemuziek. Nu zat er in de biertent gewoon iemand op een trekzak te spelen. Gezellig, daar niet van, maar na Hair...

Ik zat op de tribune in een rij met voornamelijk vrouwen. En hoewel die alles leuk vonden, reageerden ze het meest toen drie hoofdpersonen, met het achterwerk naar het publiek, uit de kleren gingen. Later zag je ze piemelnaakt langsrennen. ,,Oeh! Kijk eens!´´, riepen de vrouwen naast me.

Ja, die artiesten kunnen zingen en dansen wat ze willen, en de aankleding en choreografie kan nog zo leuk flowerpower zijn, maar de broek laten zakken, dat werkt op het toneel toch het allerbeste.

(de foto komt van de website van het iepenloftspul en is van Wietze Landman)