De sterkste kleuter van de wereld



Dit is Adriaan. Omdat hij zijn vader Jaap kan optillen, noemde zijn moeder hem gisteren ,,de sterkste kleuter van de wereld''. Daar werd Adriaan boos over, want hij is al zeven.

Dat was allemaal bij Johannes thuis, die alweer jarig was: hij werd het kwadraat van 7 en het kwadraat van 2. Johannes is drie jaar ouder dan ik, twee jaar ouder dan Jan Visser, maar het relatieve verschil was vroeger op de studentenflat veel groter.



Een deel van de tijd waren we op het veldje achter, want tot grote vreugde van Adriaan heeft Johannes altijd heel interessant spul in huis.



Zoals nu weer een op afstand bestuurbaar vliegtuig van piepschuim, dat wat te windgevoelig is om er een oorlog mee te winnen. En twee walkie-talkies van de Intertoys, die het verrassend goed doen. Adriaan kreeg het vliegtuig uiteindelijk mee, dus het drijft nu waarschijnlijk al in een Amsterdamse gracht.

Take time to know him



Mevrouw Percy Sledge, die van zichzelf Rose heet, heeft lange, glitterig gelakte nagels. Daardoor houdt ze alle dingen een beetje vreemd beet en daar zal het aan liggen dat de foto die ze - met mijn toestel - van mij met haar man maakte er niet erg scherp is uitgekomen. Maar ja, als journalist hoor je natuurlijk eigenlijk ook niet met het onderwerp van je verhaal op de foto te gaan.

Stuiterkuikens en babyvest




De kijkers in Assen reageerden eigenlijk niet eens zo op de filmpjes van kunstenares Mathilde Hemmes, gisteravond. Daar was een programma met meer van zulke films, en een forum achteraf, waar ik in zat. Zo draaide er Hemmes' filmpje met stuiterkuikens - dode kuikentjes met een balletje erin genaaid, die in slowmotion stuiterden - en het filmpje van de slapende baby Aimee in een jasje van kuikenbont, met een kraagje van kuikenkopjes.

,,Was dat eigenlijk je eigen baby?'', vroeg ik.

,,Nee, maar ik had grote moeite een baby te vinden'', zei ze.

,,Jeukte dat jasje niet heel erg?''

,,Welnee, het was aan de binnenkant heel zacht gevoerd, het voelde heel lekker.''




Auto-advies

Bij de weg uit Assen stond een jongen van in de twintig in de berm met beide handen naar de auto's te zwaaien. Ik stopte. Hij bleek te staan liften, hij moest naar Groningen.

,,Dat deden we vroeger met de duim'', zei ik.

,,Echt waar?'', vroeg hij alsof ik iets nieuws vertelde.

Het was een welopgevoede, licht ballerige jongen die zich meteen voorstelde als Thomas en een heel gesprek over werk en woonplaats begon. Hij werkt bij een grafisch ontwerpburo'tje - hij maakt visitekaartjes en flyers voor bevriende dj's - en doet er een opleiding naast. Hij woont op zichzelf in Assen waar af en toe zijn moeder langskomt, die het er gewoonlijk maar een bende vindt.
Ergens halverwege zei hij: ,,Je moet wel een andere auto kopen.''

,,Waarom?'', vroeg ik.

,,Deze motor maakt wel verschrikkelijk veel lawaai. We rijden maar 120 en het klinkt als 200. En voor het werk dat je doet lijkt zo'n auto me ook niet erg representatief.''

,,Wil je nu een lift naar Groningen of niet'', zei ik een beetje geprikkeld. Nee, die wilde hij wel. Nu ging hij op stap, naar de Blauwe Engel, want daar kun je elke dinsdagnacht onbeperkt bier drinken voor 15 euro. Ik mocht wel mee als ik wilde.

,,Wat voor auto zou jij kopen als geld geen rol speelt?'', wilde ik weten.

,,Een Mini Cooper'', zei hij dadelijk. ,,Cabriolet. En als ik veertig wordt een BMW of Alfa Romeo. Die zijn ook cool.''

Niveau bekertjes




,,Wat is het niveau, Andries'', vroeg Christien vanmiddag, die de koffie en de drankjes doet in debatcentrum De Bres. ,,Papieren bekertjes of kopjes?''

Andries Veldman wist niet dat die twee niveau's bestonden in zijn eigen debatcentrum. Er zou een debat komen, titel Komt dit wel goed?, over het kunstklimaat in Friesland. Er kwamen kunstenaars, een galeriehouder, een mevrouw van de FNV en zo nog wat betrokkenen. Ik zou de boel aan elkaar praten en ook nu en dan de wind van voren krijgen, want de Leeuwarder Courant, daar heeft niet iedereen het op begrepen.

,,Doe maar bekertjes'', zei Andries.

One planet



Of ik architect was, wilde een mevrouw weten, die zelf in de handel in duurzaam hout zat. Ik probeerde om haar heen het scherm in de gaten te houden, waar de tweede helft op te zien was van de voetbalwedstrijd Nederland-Rusland.

Want het was Nacht van de Architectuur in het HCL in Leeuwarden, met lezing en al, maar veel bezoekers waren er niet (vijftig, workshopstudenten meegeteld) en het gesprek kwam steeds op het voetbal terug. De bezoekers werden voor hun keuze beloond, iedereen kreeg een felgroen petje (made in china) en het bier en de hapjes voor een publiek van minstens tweehonderd uitgehongerde bouwkunstliefhebbers waren gratis.

Zelfs architect-goeroe Thomas Rau maakte in zijn praatje over 'oneplanetarchitecture' toespelingen op het voetbal. 'Oneplanetarchitecture' is een moderne kijk op bouwen, met gebouwen die hun eigen energie leveren, van gerecycled of in elk geval vriendelijk bouwmateriaal. 'Duurzaam bouwen' - dubo voor insiders - is Rau nog te simpel. Duurzaam bouwen is seks, vergeleek hij, oneplanetarchitecture is liefde.

Hij zei ook: ,,Wij zijn allemaal hoog opgeleide mensen, maar niemand van ons kan een boom maken.''

,,Dat kunnen we wel'', zei de vrouw me in de pauze, die net zo lang duurde als de tweede helft. Want ook deze hoog opgeleide mensen wilden het voetbal zien, een medewerker van Rau had zelfs een oranje pruik meegebracht.

Een enkeling interesseerde het niet, zoals Nynke Rixt Jukema, de jonge Friese ster aan het architectenfirmament.

Ook de duurzame houtvrouw praatte door of er niks aan de hand was. ,,We kunnen een boom bouwen, door hem te laten staan'', zei ze. Ik knikte en zag achter haar hoe Edwin van der Sar een doelpunt voorkwam. Ze ging door over de ontbossing in Brazilie die je op Google Earth duidelijk kunt zien, de machteloosheid van de politiek, een project in Ghana waar ze bij betrokken was.

,,Ik ga even een nieuw biertje halen'', zei ik.

Daarna kwam er verlenging, maar we moesten door met de architectuur. Dus sprak spreekstalmeester Jaap Jepma af met de techniek dat die het grote scherm op de wedstrijd zouden zetten als daar iets bijzonders gebeurde, terwijl de workshopstudenten de ontwerpen voor vier 'kraamhotels' uitlegden, die ze hadden gemaakt.

Al tijdens kraamhotel # 1, op het Wad gesitueerd, was het raak. Het scherm flitste aan en allerlei Russen buitelden blij over elkaar. 2-1 voor hun.

Bij kraamhotel # 2, in de Sinai-woestijn, ging het scherm weer aan. Uitzinnige, halfnaakte Russen sprongen op en neer op de tribune. Het was 3-1.

De medewerker van Rau smeet zijn oranje pruik op de grond. Kraamhotel # 3 (vulkaaneiland Lanzarote) en # 4 (de toppen van de Alpen) werden door een wat stil zaaltje bekeken.

(De foto met Thomas Rau en wethouder Yvonne Bleize kreeg ik van Harm Okkema, dank)

Echte kenners




,,Vrouwen zijn veel fanatieker als ze naar voetbal kijken dan mannen'', zei iemand, ik weet niet meer wie, in de kelder van het Sminiahuis dinsdagavond, vlak voor Nederland tegen Roemenie speelde.


De wedstrijd werd ook daar op een groot doek vertoond (met een tv tel je niet meer mee) maar het was een stuk rustiger dan in de cafes waar ik de eerdere twee wedstrijden zag.



Ik zou haast willen zeggen beschaafd, zij het dat Daniel in het oranje was en een megafoon had meegenomen die uit zichzelf 'Olee, Olee, Oleejolee' kon zingen. Jan (op de foto) had hem vrij snel in beslag genomen.



Het was wat een saaie wedstrijd, wat Klaas Jan Huntelaar al aan had zien komen, want hij hield de hele tijd zijn pyjamajasje aan.

De dames waren fanatiek, maar ook niet overdreven. Toen ergens in de wedstrijd ene Mario Melchiot uit de hoge hoed werd getoverd, zei een van hen:

,,Wie is dat nou weer?''

,,Die hebben ze gewoon uit het publiek gehaald'', wist een ander.