Een wereldwijde hond

Een groot deel van Nederland was al te zien op Google Streetview, maar de Waddeneilanden niet. Tot dit weekeinde, want Ameland is nu aan Streetview toegevoegd.

Pa had al eens gezegd dat hij de auto had zien rijden, maar daar had ik verder niet over nagedacht.

In het raam van het huis aan De Meer is de camera-auto van Google weerspiegeld. Dat had ik al bekeken. Toen kwam de tip van Cor van der Laag om daar eens beter naar te kijken en de hoek om te gaan. Want daar rechts, tussen het andere huis en de boomstam, staat iemand.

Ga je wat dichterbij, dan wordt al snel duidelijk: dat is pa, met Joppe. 

Kijk maar. Het gezicht van pa is geblurred, maar de hondekop niet.

Joppe kreeg twee week geleden een spuitje, maar op Google Streetview leeft hij nog even voort. De hele wereld kan het zien. Er was vast geen opzet in het spel, maar je vraagt je onwillekeurig af: hoe krijgt pa dat toch altijd weer voor elkaar.

(Met dank aan Cor van der Laag.)

George & George

Daar rechts, in de rolstoel, zit George Sluizer, de filmmaker van Spoorloos, die zaterdag is overleden. Deze foto is in het Fries Museum gemaakt, op 27 maart vorig jaar, toen  Slieker Film geopend werd.

Daar deed ik een toneelstukje als George Christiaan Slieker, de ondernemende Drachtster kermisbaas die in 1896 de eerste bioscoopvoorstelling van Nederland gaf op de Leeuwarder kermis.

Daarvoor was een operettepak gehuurd met een veel te klein hoedje. Met Isabelle Diks en Jannewietske de Vries mocht ik op een grote knop drukken, als openingshandeling.

Of George Sluizer dit gesol met zijn naamgenoot amusant had gevonden weet ik niet, maar hij leek zich in het algemeen wel te vermaken. Op deze foto kletst hij met Johan Heldenbergh, van Broken Circle Breakdown, de openingsfilm.


(De foto's zijn van Martin Hulsinga)

007 mist helikopter

Als je op Vliegbasis Leeuwarden bent krijg je een hesje met een nummer. Vermoedelijk omdat ze je dan nog kunnen identificeren als er iets heel erg misgaat.

,,Mooi hesje!", zeggen de personeelsleden van de basis, die zelf of in uniform of in van die luchtmachtoveralls lopen.

Mijn hesje had nummer 007, een mooi getal, vandaar dat fotograaf Laurens Aaij me in superspionnenhouding op de foto zette. (,,Hayo Bootsma van Omrop Fryslan had dit de vorige keer aan", zei de medewerker van de basis. De vraag is of het daar beter van wordt).

Ik was er deze week om wat  over de SAR te horen, de reddingshelikopters die ondermeer met patienten van de Friese eilanden naar de wal vliegen, als er veel haast bij is. Toen ik dertien of veertien was, vertelde ik ze, had ik een acute blindedarmontsteking. Destijds verwachtte ik dat ik nu wel in een helikopter naar de wal zou worden gevlogen. Wat me ondanks de pijn van die ontsteking fantastisch had geleken.

Maar helaas, een gewone ziekenauto op de boot was goed genoeg. ,,Dat zou nu niet meer zo zijn", vertelde de commandant. ,,Een acute blindedarm, op die leeftijd..."

Toen we al uitgepraat waren en Laurens Aaij foto's maakte, belde pa ineens. Joppe had een spuitje gekregen, zei hij aangedaan.

,,Ik moet even bellen", zei ik. ,,De hond van mijn vader is dood." De militairen wezen me een zijruimte, waar het rustig was.

Toen ik weer terugkwam zei een piloot: ,,Woont je vader nog op Ameland?". Hij wees op de heli: ,,We vliegen er zo naar toe."

Maar dat was verspilling van overheidsgeld geweest, de hond was er immers al niet meer. En dit aanbod was waarschijnlijk ook niet serieus bedoeld. Toch heb ik  dus voor de tweede keer een helikoptervlucht gemist.

(De foto is van Laurens Aaij)

Wat u niet wist over #itgwo

Onderweg in het Vlielander bos was een hoog scherm neergezet, waarop tekenfilmachtige bomen geprojecteerd werden en een lantaarnpaal. Het was een doorlopende film: de bomen raakten steeds meer besneeuwd, tot de lantaarnpaal ineens rood werd, de lamp als een  lavadruppel omlaag lekte en op de straat uiteenspatte.

Drie kinderen waren daar enorm door gefascineerd. Steeds als de lamp rood werd, renden ze naar het doek om te proberen de druppel op te vangen.

Tijdens Into the Great Wide Open liep van alles op het eiland rond. Ook eilanders - ik kwam een groep Amelanders tegen.

Maar de Terschellingers die ik er meestal tref, ontbraken.

Dat komt, vertelde oud-collega Truus, omdat de Terschellingers in eerste instantie geen kaartje hadden kunnen bemachtigen.

Daarom hadden ze, om hun onafhankelijkheid te tonen, zelf maar een festival georganiseerd in Loppersum, waareen van hen woont. Shakin' Grunn.

Vandaar dat we op het festival een paar foto's maakten en die naar Loppersum mailden. Om ze de ogen uit te steken, met hun Eefje de Visser.

Op het grote veld viel een man op in een felroze T-shirt, en met een Ron Brandsteder Aerobics vest. Voor hij ging zitten spreidde hij een Braziliaanse vlag uit.

,,Komt u uit Brazilie", vroeg ik hem. ,,Of heeft het met het WK te maken?"

,,Nee, en ik kom er niet vandaan", vertelde hij. ,,Maar ik ben er wel geweest." Een goede vriend van hem had er gewoond en die was pas overleden.

,,Dus het is ook een beetje een herdenking", zei hij.

Naar Ron Brandsteder heb ik niet meer gevraagd.

Kijk, dit was mijn slaapplek. Ik deelde hem met Gijsbert Kamer van de Volkskrant, die ik verder amper heb getroffen.

Ja, tijdens een talkshow op het Bospodium, die we met zijn tweeen deden. Hij stelde vragen aan Susanne Linssen, terwijl ik voorkwam dat ze met klapstoel en al omtuimelde.

Ik geloof niet dat hij snurkte en hoop maar dat ik het evenmin heb gedaan.

Stokbrood voor een muis

Terwijl ik een LC-column voor morgen zat te schrijven, was er ineens kabaal op het aanrecht. Daar staat een uitgedroogd stokbrood met het papier er nog omheen.

Geen twijfel mogelijk: dit moest de muis zijn, die eind mei al in mijn keuken rondspookte, toen de verbouwing in volle gang was. Af en toe vond ik van die kleine muizenkeuteltjes tussen de gaspitten.

Ik had daar al eens een column voor de krant over geschreven, deze:

Muizen 

Er is een muis in de keuken. Of misschien zijn het er meer. Bij het gasstel hebben ze hagelslagjes neergepoept.

Verschillende mensen rieden me aan een kat te nemen. Maar daarmee maak je van een muizenis een groter probleem. Met zo’n kat zit je nog jarenlang. Daarom kondigde ik in de kantine aan, dat ik op zoek zou naar een muizenval.

,,Toch wel een diervriendelijke?”, vroeg collega G.

,,Ik dacht meer aan zo’n ding waarmee de muis op slag dood is”, zei ik.

,,Daar heb ik zo’n hekel aan”, vertelde G. ,,Ik kom van de boerderij en wij hadden ook altijd muizen. Heel veel, ze vraten alles op en de katten konden het niet aan. Mijn moeder was er op het laatst zo flauw van, dat ze een plank met Bison Kit heeft ingesmeerd en in de schuur gelegd. De muizen bleven met hun pootjes in de lijm vastzitten, vaak leefden ze nog. En dan sloeg mijn moeder ze dood met een hamer. Ik zag dat als klein meisje en ik vond het verschrikkelijk.”

Het was een originele aanpak, maar dat uiteindelijke platslaan sprak me niet zo aan. Het geeft vast veel troep en ik heb niet eens een hamer.

,,Ik koop wel een val”, zei ik. De volgend dag vroeg G. of ik er al een had gekocht. Daar was ik nog niet aan toegekomen.

,,Dan neem ik morgen een diervriendelijke muizenval voor je mee”, besloot ze. Ze gaf me een kleine iglo van ijzerdraad op een plankje met de afbeelding van een muis.

,,Je moet er kaas in leggen”, instrueerde ze. ,,Niet te veel met de handen aankomen, dan komen de muizen niet meer.”

Inmiddels staat hij hier een week, de kaas is uitgedroogd. Volgens de experts blijven de muizen weg omdat ik er met mijn handen heb aangezeten. Mij lijkt dat stug. Mijn aanrecht, daar zit ik heel vaak met de handen aan en toch liggen er alweer nieuwe hagelslagjes.

Die muisvriendelijke val heeft nooit iets uitgehaald, maar de muis was inmiddels ook verdwenen. Tot er vorige week weer van die keuteltjes lagen. En vandeweek zag ik hem zelf voorbij schieten.

Het geritsel hield aan. Ik liep naar het mandje waar dat stokbrood rechtop in staat, gooide er een handdoek overheen en nam het de tuin mee in. Daar keek ik en ja hoor, in het mandje zat een grijze muis plat op de bodem. Ik deed de handdoek stevig om de mand heen en haalde mijn fototoestel.

Maar toen ik voor de foto de handdoek eraf haalde, nam de muis de benen, zoef, de struiken in.

Omdat ik hem al het goede gun in zijn verdere muizenleventje, heb ik het complete stokbrood in de tuin laten liggen. Na zo'n schrik heeft hij vast wel trek.

(De foto komt, noodgedwongen, van Warren Photographic)

Muis is terug voor meer

Misschien anderhalf uur nadat ik bovenstaande tekst had geschreven dook de muis weer op het aanrecht op. Ik neem tenminste aan dat het dezelfde is.

Mijn fototoestel ligt daar rechts, dus daar kon ik niet bij. Toen de muis de koekenpan verkende op kruimeltjes omelet, ben ik er muisstil heen gelopen met mijn mobieltje op filmen. Het dier had niks door.

Na dit filmen (om een of andere reden hield de telefoon ermee op) maakte ik een geluidje. De muis stoof weg en verstopte zich onder het tosti-ijzer. Dat tilde ik op, en daar schoot hij bij het kastje neer, langs de keukenkastjes en weg.

Moet ik nu het stokbrood weer binnen leggen? Of toch maar de diervriendelijke muizenval proberen?