Respect op het Zaaiplein

Het was Regimentsdag in Leeuwarden van het 44-ste pantserinfanteriebataljon, dat hoort bij het regiment Johan Willem Friso. Die zitten in Havelte, maar de dag waarop ze de nieuwe lichting militairen

beëd

beëdigen houden ze sinds drie jaar in Leeuwarden. Op het Zaaiplein, zoals ze in hun persbericht zeggen.

Daar verzamelden zich vrijdagmiddag zo'n vijfhonderd militairen, en allerlei publiek keek toe. Stuk voor stuk zeiden ze, met een hand op het regimentsvaandel: ,,Ik zweer trouw aan de koning, gehoorzaamheid aan de wetten en onderwerping aan de krijgstucht. Zo waarlijk helpe mij god almachtig". Of als ze wat meer zelfvertrouwen hadden: ,,Ik beloof... (enz.)"

Ik zat aan de linkerkant, om me heen stonden scholieren van Ynsicht, jongens met grote blauwe sporttassen. De militairen moesten op dat moment nog komen en de ceremonie was nog niet begonnen. Er liepen enkel wat militaire bewakers om het terrein heen en de tribune zat vol, in afwachting.

De jongens probeerden een van hen, Wietze, op te jutten om midden op het plein te gaan hakken. Hij zou er tien euro voor krijgen.

,,Kan ik dat wel doen meneer?", vroeg Wietze mij. 

,,Je staat er zeker niet lang", zei ik.

,,Het hoeft maar een minuut, dan krijg ik tien euro", zei Wietze. ,,Dat is een uurloon van zestig euro."

Hoewel het bod steeg tot vijftien euro, zag hij ervan af.

Een van de anderen, petje achterstevoren op het hoofd, was brutaler. ,,Al Qaida!", riep hij luid, richting de volle tribune.

Een soldaat, met een rood kruis op zijn rugzak, beende naar hem toe.

,,Een beetje respect tonen!'', zei hij bars.

De jongen mompelde iets.

,,Voor welke lui? Voor welke lui?", herhaalde de soldaat. ,,Als wij aangevallen worden die voor jou dood gaan! Die lui! Een beetje respect!"

Kiekjes

Jaren geen bruiloften meer gedaan, maar twee week geleden toch nog weer eentje, die van Rik en Iris.

Net als meer dan dertig jaar geleden toen Anne en Christien trouwden, de eerste bruiloft die ik ooit fotografeerde, was er een echte fotograaf voor de staatsieportretten. Ik was gewoon 's morgens bij het ontbijt in Drachten, bij Anne en Christien thuis. Want dat zijn de ouders van Rik.

Daar hadden de getuigen ook gelogeerd. En Tom, tweede van links op de foto, kwam 's morgens met zijn overhemd aanzetten en de vraag of hij dat kon strijken. ,,Laat mij dat maar even doen", zei Christien en deed het voor hem. Sommige dingen veranderen niet.

Bij Elinga Mode in Drachten, waar het pak werd opgehaald, maakte ik deze foto in de spiegel. Ben er wel tevreden over.

Rik's haar zit hier nog in de plooi, even later nam zijn zus het onder handen en maakte het iets vlotter. ,,Je wordt al kaal", constateerde ze al doende. ,,Het is maar goed dat je trouwt."

's Avonds was er feest in de Puddingfabriek, waar als aardigheid ook een busje stond met een verkleedkist ernaast - de kiekjeskar - en een fotografe erin. Zij zette iedereen op de foto met fopbrillen en kartonnen snorren, tegen een achtergrond van glittergordijn.

Dit ben ik met Sybrig. 

Een lossere editie, met hier en daar een fikse bui

Als je een Cinema Ascona-festival te Kubaard eens wat losser programmeert, loopt het ook. Dat bewezen we afgelopen zaterdagavond, op het zesde festival dat we daar in de boerderij hielden.

Het thema was Arty Farty, vanwege de mooie film River of Fundament die de helft van het bestuur onlangs in Eye in Amsterdam zag.

Niet alle kunstfilms die waren gepland zijn ook echt gedraaid, bovendien was er een kapotte beamer waardoor een hele zaal verviel, maar we zagen onder andere

Jodorowsky's Dune (Frank Pavich, 2013). Een documentaire waarin Alejandro Jodorowsky vertelt over zijn poging om Dune van Frank Herbert, een boek dat hij overigens niet had gelezen, te verfilmen. This film will be a prophet, aldus Jodorowsky. Die is er dus nooit gekomen, maar de documentaire ging erin als koek, ook bij de kritische bezoekers uit het verre Den Haag. Een van de avondfavorieten.

Her (Spike Jonze, 2013)  Romcom over een man en zijn computersysteem, waar hij verliefd op wordt.

My Friend Totoro (Hayao Miyazaki, 1988). Vaker vertoond, want bij Ascona houden ze van Ghiblifilms. Deze keer was hij opgenomen in het kinderprogramma van zaterdagmiddag. En de organisatoren verkneukelden zich erover, toen uit de zaal (van de schuur afgescheiden door een gordijn, zie foto) een paar keer 'wauw!' klonk.

The Lego Movie (Chris Miller, Phil Lord, 2014). Eigenlijk als afsluiting van het jeugdprogramma bedoeld, maar een terechte publieksfavoriet.

The World according to Garp (George Roy Hill, 1982). Als hommage aan Robin Williams, een van zijn beste films. En eentje die het nog steeds goed doet.

Snowpiercer (Bong Joon-ho, 2013). De mensheid is doodgevroren, op de inzittenden na van een absurd grote trein die rond de wereld raast. Werd vertoond op een beamer waarvan een hele wolk pixels was uitgevallen, wat de film niet ten goede kwam. Er was een inleiding van de kritische bezoekers uit het verre Den Haag, die toen ze dit in de bioscoop zagen na tien minuten waren vertrokken. Onterecht, want daardoor hebben ze de mooie rol van Tilda Swinton gemist. 

Sharknado 2, the second one (Anthony C. Ferrante, 2014). De tornado met haaien erin die in de vorige film Los Angeles teisterde, slaat nu toe in New York. Een bezoeker viel in een weldadige, diepe slaap.

Er was op de avond iets van zestig man, maar het weer was niet zo dat ze allemaal bleven kamperen.

Dit jaar hadden we ook een speciale Vannellus Vannelluszaal ingericht, vanwege een bijzonder gulle donatie van de Bûn Fryske Fûgelwachters van enkele 16-mm projectoren en een doek op statief, dat halverwege de avond omviel maar toch mooi is.

We hadden zelfs een speciale 16-mmfilm, ook een schenking, van Rob van Beuningen. Maar omdat de voorzitter van de Bûn Fryske Fûgelwachters er niet bij kon zijn is dat feestelijke onderdeel tot nader order vervallen.

(De vierkante foto's zijn van Jacob van Essen)

Put your lips together and blow

Door drukte was ik er niet toegekomen de sleepy look van Lauren Bacall op dit blog te zetten, de filmster die dinsdag op haar 89-ste is overleden. Hierbij dan alsnog.

Eigenlijk zocht ik de pr-foto die ik jaren als ansichtkaart had, waarin Lauren Bacall en haar eerste echtgenoot, Humphrey Bogart, gezellig thuis in Los Angeles zitten met de open haard aan en drie grote honden lui op de voorgrond. Na wat zoeken op internet vond ik hem, hun kind staat er ook op zie ik nu.

Maar de uitsnede uit een glamourfoto is mooier, want daarop zie je haar befaamde sleepy look (Charlotte Rampling heeft die ook). Al hoor je weer niet de wat schorre stem, ofwel de husky voice.

You know you don't have to act with me, Steve. You don't have to say anything, and you don't have to do anything. Not a thing. Oh, maybe just whistle. You know how to whistle, don't you, Steve? You just put your lips together and blow.

Volgens de legende liet regisseur Howard Hawks haar tussen de opnamen van To Have and Have Not (zie boven) luid schreeuwen, zodat ze heser klonk. Het is een goed verhaal, maar of het waar is vraag ik me af, want ze klinkt in al haar films zo. En ik geloof er niks van dat al die regisseurs, van John Huston en Douglas Sirk tot Robert Altman en Lars von Trier haar elke keer zo hebben laten razen.

Ze is overleden aan aan hartaanval in haar appartement in het Dakotagebouw in Manhattan - dat gebouw van Rosemary's Baby en John Lennon wordt maar mythischer en mythischer.

The Black Album

Als Mason, de hoofdpersoon uit de prachtfilm Boyhood, vijftien wordt, krijgt hij van zijn vader The Black Album.

Dat is, legt zijn pa (gespeeld door Ethan Hawke) uit, een album met nummers van de Beatles, gemaakt nadat de vier al uit elkaar waren. Zo heb je als het ware toch de beste band van de wereld weer bij elkaar, legt hij uit, en vullen ze elkaar aan. Los voor dat een afspiegeling is van de vier gezinsleden waar de film over gaat, is het ook een mooi idee, zo'n album.

Het mooie is, dat het Black Album ook min of meer echt bestaat, want Ethan Hawke stelde het voor zijn dochtertje Maya samen.

De website Buzzfeed achterhaalde de tracklist (in de film zien we er maar een stukje van). Dit is hem:

Disc 1:
1. Paul McCartney & Wings, "Band on the Run"
2. George Harrison, “My Sweet Lord”
3. John Lennon feat. The Flux Fiddlers & the Plastic Ono Band, “Jealous Guy”
4. Ringo Starr, “Photograph”
5. John Lennon, “How?”
6. Paul McCartney, “Every Night”
7. George Harrison, “Blow Away”
8. Paul McCartney, “Maybe I’m Amazed”
9. John Lennon, “Woman”
10.Paul McCartney & Wings, “Jet”
11. John Lennon, “Stand by Me”
12. Ringo Starr, “No No Song”
13. Paul McCartney, “Junk”
14. John Lennon, “Love”
15. Paul McCartney & Linda McCartney, “The Back Seat of My Car”
16. John Lennon, “Watching the Wheels”
17. John Lennon, “Mind Games”
18. Paul McCartney & Wings, “Bluebird”
19. John Lennon, “Beautiful Boy (Darling Boy)”
20. George Harrison, “What Is Life”

Disc 2:
1. John Lennon, “God”
2. Wings, “Listen to What the Man Said”
3. John Lennon, “Crippled Inside”
4. Ringo Starr, “You’re Sixteen You’re Beautiful (And You’re Mine)”
5. Paul McCartney & Wings, “Let Me Roll It”
6. John Lennon & The Plastic Ono Band, “Power to the People”
7. Paul McCartney, “Another Day”
8. George Harrison, “If Not For You (2001 Digital Remaster)”
9. John Lennon, “(Just Like) Starting Over”
10. Wings, “Let ‘Em In”
11. John Lennon, “Mother”
12. Paul McCartney & Wings, “Helen Wheels”
13. John Lennon, “I Found Out”
14. Paul McCartney & Linda McCartney, “Uncle Albert / Admiral Halsey”
15. John Lennon, Yoko Ono & The Plastic Ono Band, “Instant Karma! (We All Shine On)”
15. George Harrison, “Not Guilty (2004 Digital Remaster)”
16. Paul McCartney & Linda McCartney, “Heart of the Country”
17. John Lennon, “Oh Yoko!”
18. Wings, “Mull of Kintyre”
19. Ringo Starr, “It Don’t Come Easy”
Disc 3:
1. John Lennon, “Grow Old With Me (2010 Remaster)”
2. Wings, “Silly Love Songs”
3. The Beatles, “Real Love”
4. Paul McCartney & Wings, “My Love”
5. John Lennon, “Oh My Love”
6. George Harrison, “Give Me Love (Give Me Peace on Earth)”
7. Paul McCartney, “Pipes of Peace”
8. John Lennon, “Imagine”
9. Paul McCartney, “Here Today”
10. George Harrison, “All Things Must Pass”
11. Paul McCartney, “And I Love Her (Live on MTV Unplugged)”

En natuurlijk heeft iemand ze op YouTube al op een rijtje gezet. Veel plezier.

President, king en geheim agent

Vorige week was Our Nixon op tv, een fascinerende documentaire over president Richard Milhous Nixon die is samengesteld uit 8 millimeterfilmpjes van zijn medewerkers Bob Haldeman, John Ehrlichman en Dwight Chapin. Ook zijn er geluidsopnamen gebruikt van de tapes die Nixon zelf liet opnemen in het Oval Office.

De film is samengesteld door een documentairemaker die Penny Lane heet. Het is haar echte naam, vertelde ze twee jaar terug in Rotterdam. Dat vraagt iedereen haar altijd.

Nixon is de fascinerendste Amerikaanse president vind ik, misschien omdat Watergate het nieuws overheerste toen ik op de RHBS in Leeuwarden zat en je de namen Ehrlichman en Haldeman voortdurend hoorde. In die tijd kwam ook de film All the president's men uit. En ik was verslingerd  geraakt aan het satirische blad Mad, dat de draak stak met Nixon.

Er waren grammofoonplaten met Nixon's tapes - niet dat ik ze had, maar ze bestonden. Uit die tijd ken ik ook de uitdrukking expletive deleted - dat stond in de uitgeschreven versies van die White-Housetapes, op de plekken waar schuttingtaal was verwijderd. Het was een gevloek en getier van jewelste, want Nixon was een woedende, achterdochtige man.

In die tijd werd hij als een machtsmonster gezien. Dat is lang blijven hangen. ,,This man ruined the presidency", zei een verkoper van Barnes & Noble in Anchorage, toen ik daar een boek over Nixon kocht, in 2003.

Later, ver na zijn smadelijk aftreden, trok dat bij. Hij eindigde als zo'n eerbiedwaardige oud-politicus die vanuit een tuinstoel in de provincie wijze raad geeft.  Op de foto hiernaast (uit 1993) praat hij met Bill Clinton.

Vanaf Herbert Hoover hebben alle afgetreden Amerikaanse presidenten een Presidential Library, een soort ere-archief. In een paar daarvan ben ik geweest, maar nog nooit in die van Nixon, in Yorba Linda (Californië). Dat moet nodig een keer.

Wel was ik een keer met Douwe en Sjoerd in Graceland, het huis van Elvis Presley. Daar kocht ik een ansicht met Nixon en Elvis erop. Foto uit 1970.

Elvis had zichzelf als geheim agent aangeboden, met de volgende brief die hij vanuit een vlucht naar Washington had geschreven:

Geachte Mr. President.

Eerst wil ik mezelf graag voorstellen. Ik ben Elvis Presley en ik bewonder u en ik heb veel respect voor uw werk. Drie weken geleden sprak ik met vicepresident Spiro Agnew in Palm Springs en daar heb ik mijn zorgen over ons land geuit. De drugscultuur, de hippie-elementen, de SDS (een activistische studentenorganisatie), de Zwarte Panters, etc., zien mij niet als de vijand of zoals zij het noemen, de gevestigde orde. Ik noem dat Amerika, en I love it.

Sir, ik kan en wil het land van dienst zijn om het uit de problemen te helpen. Een ander motief heb ik niet, ik wil het land uit de problemen helpen. Dus ik hoef geen titel of een benoeming. Ik kan en zal meer meer goed doen als ik een Federal Agent at Large wordt, en ik zal het op mijn manier doen door mijn gesprekken met mensen van alle leeftijden. Ik ben in de eerste plaats een entertainer, maar alles wat ik nodig heb zijn federale geloofsbrieven. Ik zit in een vliegtuig met senator George Murphy en we hebben het uitgebreid over de problemen van het land gehad.

Sir, ik logeer in het  Washington Hotel, kamer 505-506-507. Ik heb twee man die voor me werken, ze heten Jerry Schilling en Sonny West. Ik sta ingeschreven onder de naam Jon Burrows. Ik blijf hier zo lang als nodig is om de geloofdsbrieven voor een Federal Agent te krijgen.

Ik heb drugsmisbruik en het hersenspoelen door communisten diepgaand bestudeerd en ik zit middenin dat hele gedoe, waar ik het meest van nut kan en zal zijn.

Ik help u Graag (hoofdletter is van Elvis), zo lang het maar geheim gehouden wordt. U kunt iemand van uw staf mij laten bellen op elk tijdstip vandaag, vanavond of morgen. Ik ben het komend jaar genomineerd als een van America's Ten Most Outstanding Young Men. Dat is op 18 januari in Memphis, waar ik woon. Ik stuur u de korte levensbeschrijving van mezelf mee, zodat u de benadering beter begrijpt. Ik zou u graag onmoeten, gewoon hallo zeggen, als u het niet te druk heeft.

Respectfully,
Elvis Presley

P. S. Ik vind dat u, Sir, ook een van de  Top Ten Outstanding Men of America bent. Ik heb een persoonlijk kado voor u dat ik u graag wil aanbieden en u kunt het aannemen of ik bewaar het voor u tot u het aan kunt nemen.

Hij werd uitgenodigd, streng gefouilleerd want het kado dat hij had was een speciaal pistool, en Nixon poseerde met hem.

Hij kreeg een speciale badge, als narcoticabrigadier, maar voor zover bekend heeft Elvis zijn grondige kennis van drugsmisbruik en communistische hersenspoeltechnieken nooit voor zijn land ingezet. Volgens sommige berichten was hij stoned tijdens het bezoek.

In 1974, vandaag precies veertig jaar geleden, trad Nixon af, in 1977 overleed Elvis.

Het raadsel van De Zwaan

We kregen zaterdagavond, tussen de soep in De Zwaan en het vlees en de vis in De Griffel, een rondleiding van Pieter-Jan Borsch door Hollum.

Hoewel ons hele gezelschap er woont en/of er is opgegroeid, had niemand ooit zo'n rondleiding gedaan. Dat doe je ook niet snel, zei iemand onderweg, want dan moet je aansluiten bij een groep badgasten.

Dat is nu goed ingehaald. Want zo'n rondleiding is hartstikke leuk. Je hoort waar in Hollum een gekkenhuis is geweest, hoe walviskapitein Hidde Dirks Kat ooit gered is door eskimo's, die om zijn dikke lijf te vervoeren twee kayaks naast elkaar hadden gebonden, een been in elke kayak, dat vrouwen vroeger broeken droegen zonder kruis, en hoe de Duitse bezetters tenminste één jonge Hollumer aan het roken hebben gebracht.

Maar het toppunt was, dat Pieter-Jan bij zowat elk huis vertelde wie er gewoond had of het gebouwd had, en wie van onze groep daar familie van was!

Dat weet hij allemaal, want hij heeft thuis iets van 85.000 namen van Amelanders, als een soort stamboomnetwerk aan elkaar geregen met al die namen als de knopen. Daardoor weet hij, zei hij onderweg, dat hij en Tineke op zeventien manieren aan elkaar verwant zijn.

Hij loste ook het raadsel van de leeftijd van De Zwaan op, waar ik op dit weblog al eens eerder over heb geschreven.

Want daar begon de rondleiding, in de Heer's Kamer, waar trouwens net een groep gasten was gaan zitten. (Rechts op de bovenste, niet erg goeie foto). ,,Ik versta er helemaal niks van", zei de man met de hoed, want het ging allemaal in het Amelands.

De Zwaan is, vertelde onze gids, van 1772, gebouwd door Johannes Tjalling Swart.

Dus toen we vragen konden stellen, vroeg ik meteen naar 1764, het jaartal dat op het uithangbord stond toen pa en mem er nog inzaten. Dat bord hangt nu binnen, buiten hangt er een met 1772 erop. Op het briefpapier voor de gasten stond ook Sinds 1764.

,,Dat het jim pa bedocht", zei Pieter-Jan.

Even later aan de overkant, bij de oude bakkerij die ook gebouwd is door Johannes Tjalling Swart, wees hij naar het jaartal boven de deur: MDCCLXIIII (geschreven als CIↃIↃCCLXIIII), oftewel 1764.

,,Deer het jim pa dat fort."