Luchtmachtcake

Het was ThuisFrontInformatiedag op de Leeuwarder vliegbasis. Binnenkort gaat de laatste groep militairen naar Afghanistan, 110 mensen (65 van de Leeuwarder basis). Die worden op zo'n dag, met hun partners, bijgepraat over wat hen te wachten staat, in een kantine/filmzaal.

Bij de ingang was koffie en cake. Ik had een van de laatste stukjes, want ik moest eerst voor de krant met jan en alleman praten.
Een man in blauw uniform nam ook een stukje en knikte me toe.

,,Lekker he?", zei hij. ,,Echte luchtmachtcake."

,,Is de cake bij de landmacht of de marine dan anders?", vroeg ik.

Hij knikte weer en zei met volle mond. ,,Deze is lekkerder dan landmachtcake. Stevig en vet. Dat vult."

(De foto komt van de site van een banketbakker. Luchtmachtcake heeft dikkere plakken en is helderder van kleur)

Het bier is op

Twee week voor de presentatie van Oldehove Bier in cafe De Stee was daar al een voorproeverij. Het eerste vaatje werd aangeslagen - het bier had toen nog geen naam trouwens - en leeggetapt voor een aantal zorgvuldig geselecteerde bezoekers. Daar was ik ook bij. Dat er een filmpje van gemaakt was, was ik alweer vergeten.

Arman Stoelwinder van de Stee vertelde dat het bier ,,echt van deze tijd" moest zijn, ,,niet seizoensgebonden" en ,,voor mannen en vrouwen". Het is overigens gebrouwen in Bolsward, maar op termijn hoopt hij op een microbrouwerij in Leeuwarden.

Het was lekker, maar ik ben geen heel erg kritische bierdrinker. De avond voor deze voorproeverij hadden we bij de Radio Ascona Platenbeurs nog aan van die Aldi-blikken gezeten, dat zegt genoeg.

Baby aan boord

Op deze foto is te zien, hoe ik baby Betty uit een zinkende auto red.

Je mag baby's in zo'n situatie ook gewoon van je af slingeren, het water in, had de instructeur gezegd. Die redden zich wel even. Maar dat leek me nogal traumatisch voor zo'n kleintje. Dus ik wurmde me braaf met baby Betty en al door het zijraam, zoals het ons geleerd was. Ze zei geen boe of ba, want ze is van plastic.

Dinsdagavond deed ik mee aan de cursus Met Auto Te Water in zwembad Het Kalverdijkje, daar leer je zulke dingen. Mijn krantencolumn ging er woensdag ook over.

Een van ons mocht van tevoren een autoruit verbrijzelen met een klein, maar venijnig dingetje dat Rescue Me heet en aan een sleutelbos kan hangen. Volgens de instructeurs is het beter dan dat hamertje dat veel mensen in de auto hebben, maar ja, het CBR wil er niet aan.

Je gaat te water in een omgebouwde Fiat 500 op rails. Omdat auto's eigenlijk een soort luchtbel zijn en eerst blijven drijven, hebben ze onderin wat gaten geboord, waar het water door naar binnen kan. Anders drijft hij van die rails af.

Hier zit ik naast Henk, die een rijschool heeft of er werkt. Zoals trouwens bijna alle andere deelnemers.

En zo moet je eruit. Zo snel mogelijk tegelijk de gordels af en tegelijk de raampjes opendraaien (anders kan-ie scheef gaan hangen), in het portier gaan zitten en wegzwemmen.

Persoonlijk vond ik het leukste om te wachten tot de auto echt onder water is en dan de deur open te doen. Er blijft nog een tijd lucht onder het autodak. Vroeger was dat meer, want toen waren autodaken ronder.

Het is best zwaar om die deur open te krijgen, zelfs als je het volgens de regels doet: als je achter het stuur zit openen met de rechterhand, duwen met de linker. De passagier doet het net andersom

Uiteindelijk krijg je een diploma, geplastificeerd, zodat het ook onder water goed blijft.

Hoed af voor de luchtmacht

,,Kan dat hoofddeksel af?", vroeg een militair mij. Niet onvriendelijk, maar wel op een toon die duidelijk maakte dat dit niet als vraag bedoeld was.

Dat was gisteren op de persdag van Frisian Flag, een grote luchtmachtoefening waar elf landen aan meedoen. De Leeuwarder vliegbasis is er het zenuwcentrum van. Twee keer per dag gaan er 44 straaljagers omhoog.

Ik was nog nooit op zo'n dag geweest. Er komt een bepaald type journalisten op af, vooral fotografen, die toeters van telelenzen in rolkoffertjes achter zich aanslepen. Al tijdens de briefing beginnen ze Captain Jos (de coördinator) en zijn powerpointprojecties te fotograferen.

Zijn verhaal werd een keer onderbroken door een overvliegend vliegtuig. De journalisten keken elkaar verschrikt aan, want de start moest nog beginnen. Ze zouden toch niet iets missen?

,,Dat was het weathership", stelde Captain Jos hen gerust.

Na die briefing ging alles in een bus naar de Local Control Bunker, een deels in de grond verzonken ruimte van waaruit een militair met een verrekijker een laatste check van de vliegtuigen doet, voor ze een kleine honderd meter verderop starten.

Daar stonden die fotografen allemaal met elkaar te kletsen, tot het moment dat de vliegtuigen aan kwamen rijden. Toen zei niemand meer iets. Ik ontdekte dat ik hier de enige journalist was met enkel een schrijfblokje, en niet zo'n enorme telelens.

Uit die bunker kwam de man die vroeg of mijn hoed afkon. Dat had ik op de basis in Eglin ook al gehad, ze zijn alert op dingen die weg kunnen waaien en in de inlet (als dat zo heet) van een straaljager gezogen kunnen worden.

Halverwege dat opstijgen heb ik de hoed weer opgezet, want hoewel die toestellen fantastisch veel en zware herrie maken, is de zuigkracht als ze voorbijkomen verwaarloosbaar. Bovendien kreeg ik een koud hoofd.

(De foto is van Laurens Aaij)