Portrethoezenpret

Oompie Koerier, de hits van Quintus, Boeren op Jazz, de ondergewaardeerde elektronische prachtmuziek van Mistral (niet Le Mistral uit Leeuwarden, maar die andere) en een hoorspel met Bear Oeleboele - alles kwam voorbij op de nostalgische Radio Ascona-avond in Leeuwarden.

Het complete bestuur was aanwezig maar niemand kon zich meer goed herinneren wanneer de laatste uitzending is geweest. Alweer een tijdje terug in elk geval, en sindsdien stond de enorme partij elpees waarvan het merendeel in een keer voor een schijntje is gekocht in de kelder bij de voorzitter.

Dat moet allemaal weg, daarom was er zaterdagavond een speciale platenbeurs voor genodigden, die er lekker in omgraaiden. De meesten gingen met een bescheiden stapeltje de deur uit, zodat het niet echt opschoot, maar gelukkig was er een andere oud-piraat met smaak, die een paar kilo uitzocht.

 

Laat op de avond is er nog een serie foto's gemaakt van bezoekers en platenhoezen, wat erg mooi is uitgepakt. De beste resultaten staan hier.

(Foto's van Gerda Bosman)

I can boil an egg

Dit is mijn allereerste kievitsei. Dat wil zeggen, ik heb wel eens kievitseieren gezien, maar dit is het eerste kievitsei dat ik ga opeten. Ik hoefde er niet het weiland voor in, ik kreeg het van een professional uit een van de andere Friese steden, met thuis een plank vol kievitseierenprijzen.

Als je er het weiland niet voor in wilt, is het nogal een karwei om aan zo'n ei te komen.  Een vraag op twitter leverde voornamelijk reacties op van mensen die vertelden dat je ze vroeger gewoon bij de poelier kon kopen. Daar heb je nu niet veel aan.

Er schijnt een zwarte handel in deze eieren te bestaan, een kennis vertelde dat hij er elk jaar wel een stuk of zes koopt, maar daarvoor moet je de juiste mensen kennen. Want handel in kievitseieren is verboden.  ,,Er mag wel meer niet", zei die kennis. Maar hij vertelde toch niet bij wie ik zou moeten wezen.

Via via is het dus nu toch gelukt, waarvoor dank.

Als burgemeesters zo'n ei krijgen leggen ze het in een schaal water om te kijken of het wel echt is, maar ik ben goed van vertrouwen en de man die het me gaf lijkt me dat vertrouwen meer dan waard.

Die had op zijn beurt weer weinig vertrouwen in mijn zelfredzaamheid, overigens.

Want toen ik vertrok, vroeg hij of ik het ei door iemand anders klaar zou laten maken. Hij dacht natuurlijk: te lui om zelf het weiland in te gaan, dan zal hij ook wel te lui zijn om zelf te koken. Ik had de neiging om Churchill te citeren.  Die zei: ,,I can boil an egg. I've seen it done" (ik kan een ei koken, ik heb dat wel eens gezien), toen zijn vrouw eens een paar dagen wegging en ze zich zorgen maakte dat hij zou verhongeren.
 
Aanstonds ga ik het ei zelf koken en opeten met roggebrood, boter, zout en radijsjes. In mijn column in de Leeuwarder Courant kom ik erop terug.

Only turds go with the flow

Kevin Dutton is een vlotte verteller, die zoveel te melden heeft dat je er bijna aan gaat twijfelen.

Dutton is psycholoog en onderzoeker aan de universiteit van Oxford en twee jaar geleden werd hij in een klap beroemd met zijn  boek 'The wisdom of psychopaths'. In het Nederlands uitgebracht als 'De lessen van de psychopaat'.

Het haalde de kranten omdat hij erin beweert dat psychopaten het ook goed doen als bedrijfsleiders, sporters en in andere beroepen. Een beetje psychopaat zijn kan je verder helpen, daar komt het op neer. Wat een psychopaat dan precies is blijft wat vaag: het is een optelsom van dingen als  koelbloedigheid, onverschilligheid, zelfzuchtigheid, gewetenloosheid.

Donderdag was Dutton in Leeuwarden, als gast van het Cafe van de Kleine Wetenschap in het Oranje Bierhuis. Het publiek hing aan zijn lippen. Ik was spreekstalmeester, maar ik hoefde bijna niks te doen, alleen wat vragen stellen na afloop. En dat deed het publiek ook volop.

Hebben psychopaten je boek gelezen? wilde ik weten.

Eentje in elk geval, vertelde hij. Michael Petersen, de man die zich Charles Bronson is gaan noemen, over wie de geweldige film 'Bronson' is gemaakt. Die had het gelezen als hardcover en hij bood aan, voor de paperbackeditie een aanbeveling te schrijven.

De aanbeveling had hij ook vast mee gestuurd: Only turds go with the flow. Alleen drollen gaan met de stroom mee. De uitgever had er niks in gezien, vertelde Dutton.

Dutton had nog wat praktische tips voor het omgaan met psychopaten binnen het bedrijf.

- laat ze nooit je kwetsbaarheid en angst zien, want daar gaan ze gebruik van maken.
- laat ze niet over je heen lopen
- luister niet naar wat ze vertellen, ze zijn goed in grote verhalen, maar kijk naar wat ze echt doen
- laat je niet door ze inpalmen door iets voor ze te doen, ze een keer te vervangen, dat soort dingen. Want dan gaan ze vaker gebruik van je maken: dat is de 'voet tussen de deur'-techniek waar ze goed in zijn. Zij zitten er niet mee, daar zijn ze psychopaat voor.

 (De bovenste foto is van Afke Manshanden)

Lekkere linkse lollies

In de wijk Lemmerweg-Oost van Sneek nam ik een kijkje op een stembureau. Dat zit in een buurthuis, en toen ik binnenkwam stond er een roedel meisjes van negen, tien in de hal klaar om buiten te gaan spelen. Een vrouw van wie ik aannam dat ze de juf was, keek of iedereen wel een jas aanhad.

,,Hebben jullie al gestemd?", vroeg ik ze, om er vast een beetje in te komen.

Een donkerharig meisje, met een lollie in haar mond, zei: ,,Wij mogen nog niet stemmen, want we zijn geen achttien."

,,Als je wel zou mogen, wat zou je dan stemmen?", vroeg ik.

,,PvdA!", zei ze. Ze heette Naima Cherradah, vond ik later uit.

,,Waarom?", vroeg ik.

De vrouw, die niet haar juf bleek te zijn maar haar moeder, mengde zich in het gesprek. ,,Omdat ze een echte dochter van een arbeider is", zei ze.

 ,,Nee hoor", zei Naima. ,,Die hebben de lekkerste lollies."

Dat had ze afgelopen weekeinde uitgevonden op de politieke markt, waar bijna alle partijen snoep uit hadden gedeeld.

Annee en de anderen

,,Nou, de vriendelijkheid dat straalt jim allemaal fan'e kop af", zegt kroegbaas Willem Annee op dit filmpje, dat ik een maand geleden maakte. Ik was niet van plan om het online te zetten, maar ik doe het nu wel, als een soort eerbetoon.

Want daar achter de tafel zit Joop Annee, neef van Willem, die zondag plotseling is overleden. Joop was een kleurrijk figuur, die zowel verhalen over de kledinghandel als over de horeca kon vertellen, en dat ook graag deed. Als ik me niet vergis, heeft hij een paar jaar geleden zelfs een cd opgenomen.

Op het filmpje geeft Willem les in klantvriendelijkheid, het aannemen van fooien, het noteren van bestellingen en vooral in het tappen van het befaamde Ossekopbier, dat een stevige kraag heeft waar je haast een munt op kunt leggen.

Hij moest er zelf noodgedwongen even tussenuit, en een groepje mensen werd ingeroosterd om het cafe in die tijd open te houden.

Ik heb het ook een avond gedaan, twee week geleden op een donderdag. Dan komt er een vaste ploeg Leeuwarder middenstanders. En ik moet zeggen, het was best prettig om weer eens achter een bar te staan.

Het uitreiken van oorkondes

Heel even heb ik contactlenzen gehad, in 1989. Toen ik het jaar erop naar de Sahara ging, leek het me verstandig om weer een bril op te zetten.

In dat jaar mocht ik de persprijs overhandigen aan Tiny en Dick Venema. Het jaarlijkse persbal was een grootse affaire in de Harmonie, met een band.

Het kostuum had ik gehuurd bij Eringa in Opende, met zo'n glitterig bandleidersjasje.

Dit jaar mocht ik weer zoiets overhandigen, nu aan Baukje de Vries. Zoek de verschillen.

Het oude persbal is een jaar of wat geleden ten onder gegaan door Doutzen Kroes. Dat wil zeggen, niet door haar schuld, maar als een soort Helena van Troje verdeelde ze de troepen en daarna was het gedaan met de samenwerking tussen de kranten en Omrop Fryslan.

Nu is het er toch weer, bescheidener van opzet, in De Bak.

Scherp als een mes

Donderdag werd Renske van der Meer-Van der Galiën honderd jaar, vrijdag zat ik voor de krant bij haar op de koffie. Wat een leuke vrouw is dat, een oma die iedereen zou willen hebben, wat doof weliswaar maar verder, zoals haar zoon zei ,,scherp als een mes".

Ze zat vol anekdotes uit haar leven, waarvan sommige zo te zien zelfs voor haar zoon en dochter, die meeluisterden, nieuw waren. Een paar staan in mijn krantenstukje, bij een vrolijkmakende foto van Laurens Aaij. Ze genoot echt: ,,Ik kan alle dagen wel feestvieren", zei ze.

Een interessant verhaal, waar geen ruimte meer voor was, ging over haar vader. Een kaas- en botermaker uit een groot christelijk gereformeerd gezin in Murmerwoude. Die kreeg iets met een meisje uit een katholiek gezin (ook al groot). Zijn moeder drong er bij hem op aan het uit te maken.

,,Ik hou van haar en ik blijf bij haar", zei haar vader en vertrok zowel uit het ouderlijk huis, als uit de christelijk gereformeerd kerk.

Hun eerste kind werd (katholiek) gedoopt, het tweede kind wilde hij naar zijn moeder noemen. Dan zou het, volgens de gewoonte die ze vroeger op Ameland ook hadden, lid worden van de christelijk gereformeerde kerk. Zo kreeg je van die gezinnen waarvan de ene helft met vader naar de ene kerk ging en de andere met moeder naar een andere. Zo'n soort gezin, daar voelden deze jonge ouders niks voor. Dus werd er helemaal niet meer gedoopt.

Maar de vader verdiepte zich er, zonder dat zijn vrouw het wist, wel in, sprak met de pastoor, deed een soort zelfstudie en op een dag, toen ze al zeventien jaar getrouwd waren, werden de vader en zeven kinderen in een klap gedoopt. Ook werd toen het kerkelijk huwelijk voltrokken.

Zelf kreeg ze iets met Hans uit Warga, die haar na een korte ontmoeting al vroeg of hij haar die avond weer kon ontmoeten. Een keer tijdens de verkering had Hans het uit willen maken. Toen ze daarover vertelde, spitsten haar dochter en zoon ineens ook de oren.

,,Het moet maar uit zijn met ons, Renske", had hij gezegd. ,,Mijn broer Folkert is zo verliefd op je geworden, je kunt beter met hem verder."

,,Ben je niet wijs?", zei ze. ,,Ik ga niet van de ene broer naar de andere. Ga dan allebei maar weg, ik kan jongens genoeg krijgen."

Ze trouwden en kregen negen kinderen: ze somde de jaartallen zo op: 1939, 1940, 1941, 1942, 1943, 1945, 1947, 1950, 1957. Allemaal thuisbevallingen in Leeuwarden, op de laatste na die in een kliniek geboren werd die in de buurt van voormalig Cafe De Bontekoe moet hebben gestaan. Daar was het het duizendste kind, zodat Renske van der Meer er ook nog een mooi schilderij aan overhield.

Toen ik na een uurtje mijn opschrijfboekje vol had gekrabbeld, vroeg ik voor alle zekerheid: ,,Bent u wel echt honderd?"

,,Ach welnee", zei ze. ,,Ik hou ze hier allemaal voor de gek."  

(Op de bovenste foto hierboven demonstreert ze, hoe burgemeester Ferd Crone steeds met zijn vinger tegen het kristallen drinkglas tikte, dat hij haar namens de gemeente was komen brengen. De andere is de foto uit de LC. Ze zijn allebei van Laurens Aaij.)

I trenini

,,Sono belli i trenini che facciamo alle feste, vero? Sono i più belli del mondo... perché non vanno da nessuna parte", zegt Jep Gambardello in de film 'La grande bellezza'.

Ofwel: 'Mooi zijn ze, he, de polonaises die we op feesten doen? Het zijn de mooisten van de wereld, omdat ze nergens heen gaan.'

Vrijdag dacht ik aan Jep Gambardello, toen ik in het stadhuis was om te kijken hoe carnavalsvereniging De Olde Bereleut de sleutel van de stad kreeg. Het bestuur van de vereniging was er, een vijfkoppig blaasorkestje, prinses carnaval Sinie, en wethouder Andries Ekhart. En ik.

Nou ja, daar heb ik een column in de LC over geschreven, over hoe de prinses geen bier drinkt maar cola, en hoe ze met zijn allen een polonaise deden over de krakende vloer van het Blanke Ruim. Tussen de schilderijen van negentiende-eeuwse regenten. Op 'Van je hela hola houd er de moed maar in'.

Het was zo absurd, dat ik er een foto van heb gemaakt.

Ook absurd was dat, toen ik binnenkwam, wethouder Ekhart net bezig was een foto te overhandigen van het nieuwe Leeuwarder college van burgemeester en wethouders. Maar dan met alle gezichten verwisseld.

,,Die heb jij gemaakt, toch?", vroeg Ekhart me later.

Kon ik niet ontkennen: een paar weken geleden bij elkaar gephotoshopt en op Facebook gezet. Nooit gedacht dat zoiets het nog eens tot gemeentelijk carnavalsgeschenk zou schoppen.

Het slechte pad

Donderdag nam ik een kijkje op de beurs Huis & Tuin.

In een van de stands demonstreerden ze inbraakwerende kozijnen, van een Duits merk. Er stond een man bij een venster, waar al zo'n spinnenwebbarst in zat.

,,Staat u hier de hele dag ramen kapot te slaan?", vroeg ik.

,,Deze ramen gaan niet kapot, meneer", zei hij. ,,Probeert u het maar eens."

Hij wees uitnodigend op een koevoet, die erbij lag.

,,Dat wil ik best eens proberen", zei ik. ,,Weet je ook eens wat een inbreker meemaakt. Mag het echt?"

,,Zeker", zei de man.

Ik nam de koevoet en gaf een enorme hijs tegen het glas. Er ontstond een putje, ik zit er op de foto met mijn vinger in te puren.

,,Het is niet kapot, zoals u ziet. Erachter zit nog een keer zo'n glas. U komt er niet doorheen."

,,Als ik nog een paar keer sla wel", zei ik.

,,Inbrekers slaan bijna nooit ruiten in", zei de man. ,,Ze wrikken het kozijn open. Het gaat ook eigenlijk niet om het glas, we verkopen hier kozijnen."

Als er al niet een ster in het venster had gezeten, had ik me toen wel wat schuldig gevoeld.

(De foto is van Niels Westra)