Leugens rond Herman van Veen

Het Parool, de Leeuwarder Courant en de Volkskrant melden deze week dat de film 'Princess' uit 1969, met Herman van Veen, is teruggevonden.

Dat is onzin, want hij stond tot voor kort gewoon online, bij video-on-demanddienst Ximon.

Ook zou hij volgens sommigen nog nooit in Nederland vertoond zijn.

Dat is helemaal onzin. De mensen die bij de Girls With Guns-avond van Cinema Ascona waren, alweer bijna vijf jaar geleden, weten beter. Zij hebben hem gewoon in Leeuwarden gezien, in die inmiddels gesloopte fabriekshal.

Begin 2013 stond hij bovendien op het programma van het openingsfestival van Slieker Film, in Leeuwarden. 

Bij Ascona destijds was Van Veen ook uitgenodigd, maar die wilde niet. Veels te underground natuurlijk.

Gelukkig waren er twee Asconabestuurders, die de film, waarin Van Veen ondermeer een vrouw slaat, uitstekend van commentaar konden voorzien.

Middenin de film zit een idiote scene waarin vrouwen in strakke pakjes met geweren rondlopen en een schuimkanon overuren draait. Het beeldmerk van die Cinema-Asconaavond was er zelfs aan ontleend.


Dit even als geschiedenisles.

(De foto's zijn van Cassiefoeboe en Jens Bouma, de video is van Rienk Jan Schurer)

Vliegtuigen

Vorige week donderdag vloog ik met een vliegtuig van de luchtmacht van Eindhoven naar Florida, om er de JSF, oftewel de F35, te bekijken, de straaljager die de F16 gaat vervangen. Vrijdag vloog ik weer terug.

Het was mijn kortste trip naar de VS ooit.

Zoiets gaat in een fraai vliegtuig, een Gulfstream, met ruime stoelen die kunnen draaien zodat je met zijn vieren naar elkaar toe kunt zitten, uitklaptafeltjes van gepolitoerd hout en grote ramen zodat je een goed zicht op de wereld hebt.  Je ziet zulke toestellen wel eens in films over presidenten of rijkaards.

Het gezelschap bestond uit luchtmachtmensen en pers. Ikzelf, een schrijver en een fotograaf van de Panorama en een van het blad Quest, die vroeger nog met Sjoerd Hamburger geroeid heeft. Vertelde hij.

Un espresso, por favor

Vanuit die grote ramen kon ik naar de paus zwaaien, want we vlogen via Rome. Daar was de generaal, wiens idee het was geweest om naar Florida te gaan.

Ook maar even een foto van het Colosseum, vanuit het toestel, om voor mezelf te bewijzen dat dit echt was.

In Rome stapten we er even uit: ,,Even de benen strekken", zeiden de defensiemensen op een toon van 'he he, eindelijk', terwijl het een vluchtje van niks was geweest en de stoelen beter zaten dan alle vliegtuigstoelen waar ik tot nu toe in heb gezeten.

Rome zagen we verder niet, maar wel zo'n onverstoorbare Italiaanse ober op leeftijd, elegant gekleed, die achter een bar stond in de luchtmachtlounge, met zo'n reusachtige chromen espressomachine.

In mijn beste Italiaans, dat van ver moest komen, vroeg ik ,,Un espresso, por favor", en ik had meteen het gevoel dat er qua taal iets niet klopte.

Daarom bestelde ik wat later mijn tweede espresso in beter Italiaans: ,,Un altro espresso, prego, signor."

Hij was te onberispelijk om te laten blijken wat hij van deze uitslover dacht. 

Op het vliegveld stond ook het koninklijke vliegtuig, want Willem-Alexander en Maxima waren hier vanmorgen aangekomen. Voor een bezoek aan de paus, wist men te vertellen, naar wie ik net nog had gezwaaid.

Als je een stuk pizza wilt?

Uren later stapten we weer uit, om te tanken in Gander, Newfoundland, Canada.

Je zit daar in een tussentijd, want Newfoundland heeft een tijdzone die een half uur verschilt van de tijdzones ernaast, in plaats van een uur.

Daar lag volop sneeuw en er was bijna niemand in het volledig verlichte vliegveldgebouw.

Op een vrouw na, die met een enorme pizzadoos naar haar kantoortje liep en zei: ,,Als jullie een stukje pizza willen moet je even meelopen. Er is genoeg en de crew hoefde niet." De pizza was van wagenwielformaat.

Terwijl we die stonden te eten, kwam een man van het vliegveld ons kleine speldjes brengen met de plaatsnaam erop. ,,A souvenir from Gander", zei hij erbij.

Barbershop

In Eglin gingen we vrijwel onmiddellijk naar het hotel, het zal daar een uur of acht, negen in de avond zijn geweest.

,,Wij gaan straks nog wat drinken in het cafe hierachter", zei de voorlichter van Defensie.

Even later was er niemand meer te vinden in de hal van het hotel. Enkel een oude man op een fiets in de fitnessruimte. Het enige geluid kwam van een televisie die meldde dat Justin Bieber op borgtocht was vrijgelaten. En nergens was een cafe te zien.

Achter de balie verscheen iemand toen ik op zo'n bel sloeg. ,,Waar is iedereen naartoe?", vroeg ik, want we waren met forse club binnengekomen.

,,Naar de bar", zei het meisje. ,,De achterdeur uit, langs het zwembad, naar de schutting, daar door de deur en dan rechtuit."

Via die route kwam je in een cafe dat ik nu helemaal niet op een kaart kan vinden, zodat ik geen idee heb hoe het heet. In elk geval hadden ze er 80 verschillende soorten bier aan de tap, die hingen op een lange rij aan de muur achter de bar.

,,Het kan wat luidruchtig worden", waarschuwde de tanige, blinde barvrouw ons en wees op een ander gezelschap. Aan een tafel zaten een stuk of zes, zeven stellen, zo te zien bejaard, te eten. Erg lawaaiig zagen ze er niet uit.

Pas later bleek wat ze bedoelde, toen een deel van hen al was vertrokken. Een dikke man in streepjespolo blies op een stemfluitje en gaf het startsein voor hem en drie anderen om barbershopliedjes te zingen. De anderen uit hun gezelschap luisterden er niet eens naar, maar wij applaudisseerden.

Vrijdag zagen we dus de Nederlandse JSF, daar heb ik in de krant al over geschreven, en zaterdagochtend stonden we weer in Eindhoven.

Clowns to the left of me, jokers to the right

Vanmiddag streek de filmcrew van 'World War Pipo' bij mij neer, om opnamen te maken.

In de kelder, die daar in zijn huidige muffe staat zeer geschikt voor is, werd een scene opgenomen met socialisten, die aan het staken zijn. Ze doden de tijd met het schrijven van pamfletten en het klaarzetten van molotov-cocktails.

Omdat een van de figuranten niet kon, waren er via facebook een paar vervangers bij elkaar gescharreld. Dat werkt trouwens als een tierelier. Binnen een paar minuten hadden we er twee.

In de keuken werd iedereen als clown geschminkt, daarna werd er beneden gefilmd. In 3D, dus met een ingewikkelde camera-opstelling.

Herman Zeilstra, co-regisseur, co-producent en cameraman kwam 's morgens al aan met koffers vol techniek. ,,Dit gebruiken ze in Hollywood ook", zei hij en wees trots op een schakelkast.

Ik bedoel maar.

Hij maakte ook nog twee foto's van Kees en mij, in 3d, die hiernaast staan. Je hebt er een rood/blauw brilletje bij nodig. Beetje onhandig, maar dan heb je ook echt diepte.

Haastige spoed en sportblessures

Net reed ik de fiets de deur uit, want ik zou naar de nieuwjaarsreceptie van het HCL in het Cambuurstadion, toen er een groepje mensen om de hoek kwam, die tegen elkaar zeiden: ,,Volgens mij is het hier in de buurt."

Familiebezoek dus, van Waling en Rita, en Wies en Matthijs. Gelukkig hadden ze zelf ook haast, want ze moesten de boot nog halen. Waling was meegeweest naar een bespreking op de school van Matthijs vanwege diens mogelijke stage.

Matthijs zit daar op het paaltje, wat niet zo vreemd is, want eind augustus kon ik nog in het MCL de horrorfoto hiernaast maken, van zijn knie. Een voetbalongelukje, als ik het goed heb onthouden. Hij heeft altijd wel iets, lijkt het, lees dit maar. Of dit.

,,Gewoon stoppen met voetballen", ried ik hem aan. Maar dat is raad van niks, want hij heeft alweer op het veld gestaan vertelde hij.

(Wies staat niet op de mooie foto boven, want ze heeft hem gemaakt)

De mooiste benen

Deze week werd ik attent gemaakt op een reclamefilmpje met Henk erin, de man met de mooiste benen van Ameland.

Hij maakt reclame voor 'Het zwijgertje', een likeurtje van een bedrijf uit Oldenzaal dat eilandgevoel in een fles probeert te verkopen. Zoiets als Nobeltje dus, dat al jaren een succesnummer is.

,,Al eeuwen zwerven de verhalen van jutters en vissers over de stranden van Ameland. Zwijgertje, een Amelands likeur met zijn eigen karakter", luidt de reclametekst. Wat dat betekent weet ik zo niet, maar Henk heeft zeker een eigen karakter.

Want hij loopt jaarlijks het Rondje Ameland op klompen.

Toen ik die wandeltocht eens had afgesloten met enorme blaren onder mijn voeten, ried Henk (die veel eerder binnen was) aan: ,,Dou moste op hulsten lope!"

Maar in 2012, toen ik deze foto van hem maakte, had hij zelf ook last van blaren. Om die te verlichten had hij, in de klompen, plastic zakjes om zijn voeten gedaan.

Nu die benen. Alle vrouwen die ik op Ameland ken, of in elk geval een groot deel van hen, zegt altijd dat Henk zulke mooie benen heeft.

Eerlijk gezegd zie ik het niet goed, maar ik heb ze nog eens speciaal op de foto gezet na afloop van een van die jaarlijkse rondjes Ameland.

Dit zijn ze dus: volgens kenners de mooiste mannenbenen van het eiland.

Brullen en gillen: het is 2014

Niemand die ze echt telt, maar dit jaar zouden er tussen de 120 (aldus het ANP) en 200 (aldus een website die dat bijhoudt) nieuwjaarsduiken zijn geweest.

De oudste in Nederland is die van Zandvoort (sinds 1960), de grootste is die van Scheveningen (al jaren tienduizend deelnemers) en de leukste is natuurlijk die van Ameland, die door Arend Folkert Visser georganiseerd wordt. De zoon van mijn allereerste boekhandelaar.

,,Deer kist wel in stikje over skriewe", riep Arend Folkert vanmorgen al meteen, toen pa en ik een kijkje kwamen nemen. ,,Dut is de tiende keer."

Er deden, vertelde hij na afloop trots, 292 mensen aan mee, en vorig jaar 230. Dus de groei zit er lekker in, al is er vergeleken met Scheveningen nog een lange weg te gaan. Op een of andere manier heeft Unox overal een vinger in de pap, want het lijkt wel of die nieuwjaarsduikers overal met zo'n oranje muts lopen.

Ook dit jaar was de Amelander nieuwjaarsduik een vlotte affaire. Arend Folkert telt af, en alles rent naar zee. Er was eentje die min of meer voordrong, die startte niet met de groep maar kwam ineens uit het publiek aan de zijkant tevoorschijnt, zodat hij als eerste in het water was.

Iedereen brult luid bij dat naar zee rennen. Dat brullen verandert in gillen zodra ze in het water zijn, want het was best koud. De meesten maken vrij snel rechtsomkeer, zodat het hele evenement in een paar minuten voorbij is.

Maar een enkeling plonste voorover het water in. Meestal zijn dat soort bikkels Duitsers, gek genoeg. Die gaan echt voor de ontbering.

Ik denk dat de man in het midden op de foto hiernaast, ook Duits is. Hij was een harige oermens, die diep het water in ging en of het hartje zomer was een tijdje bij een van de drie redders in waadpak bleef staan. Als die er niet waren geweest om dit soort doldrieste types tegen te houden, was hij misschien wel zo naar Terschelling doorgezwommen.

Bij de waadpakmannen was ook Ellert Blokker, die vantevoren had gevraagd of ik een foto van hem wilde maken als hij in het water stond. ,,Alleen als je er tot aan je neus toe in gaat", zei ik.

Dat deed hij niet, maar hij hurkte wel toen ik dit kiekje maakte. De man die naast hem staat te lachen is Richard Bunicich.

Meer foto's staan hier.