Alles fut

Een van de grote bomen aan de Eewal is vanmiddag omgewaaid (door de storm die naamloos door Nederland ging en in Duitsland Christian genoemd werd) dwars over een VW Passat. Gecamoufleerd onder de blaadjes zou nog een Twingo moeten staan en de hoogste takken schampten ook nog een Peugeot. Dat zei iemand achter mij, ik kon die Twingo niet ontdekken. Dat zwarte links is een boom aan deze straatkant, die ook behoorlijk scheefhing.



Er is een filmpje, gemaakt vanuit het gebouw erachter, waarop je het ziet gebeuren. Ook daarin geen spoor van de Twingo.

Voor die auto is het niet best, daar waren de omstanders het wel over eens toen ik een foto maakte. ,,Maar we hewwe nou wel een mooier sicht op dat pand!", riep stadskenner Jesse Wassenaar uit, die ook aan was komen snellen.

Een man die zijn zoontje op een plastic trekker over de stoep voortduwde was dat met hem eens. ,,Se mutte al die bomen futhale!'', zei hij. ,,Dan sien je die mooie huzen aan'e Eewal veel beter."

Dat is mij te gortig. De Eewal ziet er juist zo negentiende-eeuws mooi uit vanwege die bomen. Dat zei ik, maar de man keek er heel anders tegenaan.

,,Ach welnee man. Futhale allemaal, dan hew je oek niet meer fan die kleverige bladsjetroep op de auto."

,,Bomen zijn toch mooi?", probeerde ik nog.

,,Der staan der genoeg in ut bos. Gaan daar maar heen."

,,Als er geen bomen meer staan, kunnen er ook meer auto's parkeren", zei ik. ,,Dat komt je zeker ook wel goed uit?"

,,Welnee!'', riep hij. ,,Die mutte oek allemaal fut. Alles mut fut!" Hij lachte er wel bij, en het is een Leeuwarder, dus je weet het nooit zeker. Volgens mij zei hij dat ook van die Twingo.

Herhaling

 

Inmiddels (het is nu zes uur 's middags) is die boom omgezaagd, en nog zes andere bomen aan de Eewal. Heeft die man toch wat zijn zin gekregen.

Dat is zo'n ding waar ik me al jaren over verbaas. Omgewaaide bomen liggen altijd omver met een enorme kluit grond aan de wortels. Die zet je toch zo weer rechtop? Goed aanstampen, beetje stutten, flink snoeien, dan zou het volgens mij weer goed moeten komen. Maar om de een of andere reden zie je dat zelden gebeuren. Zijn ze bang voor herhaling?

Boing Boom Tschak

Bijna tien jaar heeft het geduurd voor ik naar Kraftwerk kon. In 2004 mocht ik niet, omdat ik net in het ziekenhuis had gelegen.

De viermansgroep (oorspronkelijk is het een duo van Florian Schneider en Ralf Hütter, maar Schneider is vertrokken) trad donderdag en vrijdag op in het Evoluon. Die prachtige vliegende schotel van beton in Eindhoven die vroeger een technologiemuseum was en nu, zo te zien, een soort congrescentrum. Speciaal voor dit concert was het gebouw van buiten rood verlicht.

De gebroeders Titus en Mark hadden me vrijdag een lift aangeboden. Eerst aten we wat bij een Turkse eettent in de buurt, die De Ottomaan heet. Daarna liepen we door een woonwijk naar het roodverlichte gebouw. Allerlei bewoners zaten gewoon in hun huis tv te kijken, The Voice of Holland of zoiets, terwijl Kraftwerk vlakbij ging optreden. Verbazingwekkend, maar je begrijpt meteen waarom Eindhoven geen Europese Culturele Hoofdstad is geworden. Het zit er gewoon niet in bij die mensen.

De controle was verbazingwekkend streng: al bij het kopen van de kaartjes moest je je paspoort- of rijbewijsnummer opgeven en dat moest je ook bij je hebben. Daar kreeg je een polsbandje voor en een 3D-bril, voor de projecties achter de band. Ik had de speciale poster willen kopen met het Evoluon erop (zie boven), maar die waren allemaal al door verzamelaars opgekocht.

Een betere ruimte dan het Evoluon, waar de bezoekers op drie galerijen stonden, was voor dit concert niet te bedenken.

Overal hingen boxen, zodat dat mooie, heldere elektronische geluid uit alle hoeken kwam en de Volkswagen kever van het begin van 'Autobahn' als het ware de ruimte rond reed.

De filmpjes waren mooi retrofuturistisch (als dat een woord is).  Je zou dat met de computertechniek van nu heel anders kunnen maken, maar Kraftwerk houdt vast aan ouderwetse graphics, aan een technolook van de jaren zeventig en tachtig.

Wel wordt de muziek voortdurend gemoderniseerd. Die klonk fantastisch en het was echt live. Het waren niet vier heren die computers aan en uit zetten. Dat merkte je soms aan de zang (niet altijd het sterkste onderdeel) en zeker aan het nummer 'Radio-activity', waar het niet helemaal goed ging.

Maar wat is het lekkere strakke muziek, met die Sesamstraatteksten (in 'Numbers' worden ook werkelijk alleen maar getallen opgenoemd), dat nadrukkelijk Duitse (Volkswagens en Mercedessen op de 'Autobahn', Duitse lichtreclames in 'Neon-lights', tot Natterman aan toe), die stuwende ritmes en al die wonderlijke geluiden, vooral in 'Tour de France'.

In het filmpje bij het eerste nummer dook het Evoluon zelf op, als vliegende schotel in de ruimte.

En in 'Radio-activity', dat begint met de titel in morse, gevolgd door de opsomming 'Tschernobyl - Harrisburg- Sellafield - Hiroshima' werd 'Hiroshima' afgewisseld met 'Fukushima'.

Voor de volledigheid hieronder de playlist.

Spacelab
The Robots
Metropolis
Numbers
Komputerwelt/Home computer
It's more Fun to Compute
Computerlove
The Man Machine
The Model
Neon Lights
Autobahn
Tour de France
Airwaves
News / Radio-activity
Ohm sweet Ohm
Trans Europe Express
Metal on Metal
Boing Boom Tschak / Technopop / Music Non Stop

en als toegift

Aero Dynamik
Expo 2000 / Planet der Visionen

(De foto's komen van het Eindhovens Dagblad)

A kiss is just a kiss

Baukje van de Ierse pub was vanmiddag in de Korfmakersstraat, waar ik ook even was om foto's te maken, voor het geval er nog niet genoeg waren. Ze is al haar spul kwijt, want ze woonde boven een van die winkels waar de brand was, als ik het goed heb onthouden met die vierkante ramen met een soort traliewerkje ervoor, links.

Het meest maakt ze zich zorgen om haar twee katten, vertelde ze, maar ook om alle fotoboeken, en de tweehonderd boeken die ze had. Dat is allemaal weg. Andere kleren had ze ook niet bij zich, ze zou onder de douche maar ging buiten kijken omdat ze rare geluiden hoorde. Daarna is ze haar huis niet meer in geweest.

Dus ik gaf haar een zoen om haar sterkte te wensen. Dat is kennelijk zo bijzonder, dat die zoen meteen het NOS-journaal heeft gehaald. ,,Ramptoerist", mailde Wybren onmiddellijk. Hij is gewoon jaloers.

Een makkelijke filmkwis

In de hal van het Duitse Filmmuseum in Frankfurt am Main hangen twee verlichte platen, die een soort vingerafdruk zijn van alle, of bijna alle, films van twee filmmakers. De eerste een Brit die veel in de VS heeft gewerkt, de tweede een Amerikaan die veel in Engeland heeft gewerkt.

Alle beeldjes van de film zijn platgedrukt en als een streepjescode naast of bovenop elkaar gezet. De stroken die dat opleverde vormen naast elkaar een bonte rechthoek.

Dit is een detail uit de bovenstaande. Wie het weet herkent zelfs de scene, die zich afspeelt in een hotelkamer. In San Francisco.

Wie is filmmaker #1 en welke film is dit?

Ook een hotel maar een andere film, andere filmmaker en andere ruimte: het zijn de toiletten.

Nog een detail uit datzelfde hotel, maar dan toilet, bad en douche van hotelkamer 237.Wie is filmmaker #2 en welke film is dit?

Ach, eigenlijk is het veel te makkelijk. Er zijn geen prijzen aan verbonden.

Some people call me the space cowboy

In het Deutsche Filmmuseum in Frankfurt, een erg leuk maar niet heel groot museum, kun je op een greenscreen stappen en naar jezelf kijken op filmbeelden.

Op een plek sta je - virtueel dan - op een klein formaat surfplankje tegen een achtergrond van wegschietende stippen en kleuren. Een soort silver surfer. Zie onderstaand filmpje, want ik kan zulke verleidingen niet weerstaan.

Het muziekje is van Eumir Deodato, vrij naar Richard Strauss. Kenners weten waarom. 

Bokito op de Buchmesse

Het is een vooroordeel, het zal niet kloppen en dit kan me zware discussies opleveren. Maar diep van binnen vermoed ik een wereld van agressie achter tatouages.

Niet voor niks zien ze er vaak grimmig uit, met veel wapens en bloed. Alleen de pijn van het aanbrengen al. Mensen nemen ze om er indrukwekkender uit te zien en glimlachen zelden als ze gefotografeerd worden.

Dat weet ik sinds de Buchmesse in Frankfurt helemaal, waar een paar stands gewijd waren aan boeken over tatouages.

Terwijl ik deze foto maakte, sprong de man rechts, met dat baardje, van zijn stoel, rende op me toe en zei: ,,Keine photo's!" Hij gaf een klap tegen mijn camera, waar ik een hekel aan heb, en staarde me met boze, opengesperde ogen recht aan.

,,Hau ab, Mann", zei ik. ,,Ich bin doch kein Krimineller."

Hij bleef Bokito-achtig staren, liep terug naar zijn stoeltje en bleef ook daar dreigend naar me kijken. Je vraagt je af wat zo iemand op een boekenbeurs zoekt. De foto is verder niet bijzonder, maar ik deel hem graag met de hele wereld.

He blinded me with science

Hoogleraar organische chemie Ben Feringa was de speciale gast vorige week dinsdag in het tweede Cafe van de Kleine Wetenschap in het Oranje Bierhuis, waar ik spreekstalmeester ben.

Hij had het over nanowetenschap, als de enthousiaste scheikundeleraar die ik zelf helaas nooit heb gehad. Als boerenzoon in Barger Compascuum was hij al gefascineerd in het proces dat uit een klein zaadje een complete plant kon ontstaan, door organismen die eigenlijk kleine machientjes zijn.

Zijn vrouw komt ook van de boerderij maar dan in Kubaard. Ze zijn ooit getrouwd in Wommels, vertelde hij bij het etentje vooraf, op het gemeentehuis. Waar de burgemeester zelf hen trouwde en de speech in het Fries hield. Zodat de toen nog toekomstige mevrouw Feringa hem na een tijdje onderbrak en zei dat het toch echt in het Nederlands moest, ,,want anders weet hij straks niet waar hij 'ja' op zegt".

Op die cafes komen werkelijk allerhande mensen af. Tot en met een gezette man die me in de pauze  een gedichtje gaf, dat hij had geschreven voor Feringa.

Ik kan het net niet helemaal meer ontcijferen. Er staat: 'Licht / Als bericht / Medisch gericht / Waarvoor de tumor zwicht / Heeft Ben Feringa toegelicht / en wij niet door een kwakzalver opgelicht'.

,,Want hij is geen kwakzalver", lichtte de man toe. ,,Hij is een echte geleerde!"

Echt of niet, de feestverpakking met bijzondere bieren die we als bedankje kregen, liet Feringa buiten het bierhuis al uit zijn vingers glippen, zodat de gueuzes over de straat spoten. Hij keek nogal beteuterd, dus ik heb hem die van mij maar gegeven.

De foto is van Jaap Spieker. Meer foto's staan hier)

The Man with the Golden Gurbe

Bij de uitreiking van de Gouden Gurbes zaterdagmiddag was ik wat vroeger voor de microfoontest en om dingen klaar te zetten. Kon ik meteen een beetje ompielen met mijn telefoon en de opnamen maken voor bovenstaand filmpje. Dat gaat verder nergens over, bedenk er zelf maar een verhaal bij.

 Ook eng, maar weer op een andere manier: Wybo Smids, die de Gouden Gurbe kreeg vanwege zijn hoofdrol in De Kloklieder van Nijdaam in Jorwert, vloog de eerste persoon om de hals die hij op het podium tegenkwam. Dat was ik dus. Tegen juryvoorzitter Pieter de Groot was hij veel afstandelijker.

(De foto is van Guus van der Sande)

Grote Broer

De Waalse Kerk hiertegenover wordt geschilderd, elke ochtend klimmen de schilders om zeven uur de steiger op.

Een van hen riep me toe, toen ik vanmiddag thuis kwam.

,,Je krijgt straks e-mail!", zei hij.

,,E-mail?", herhaalde ik.

,,Ja van Ad Fahner", ging hij door. Ad Fahner is een binnenstadsbewoner en Leeuwardenkenner, die verderop woont.

,,Die heeft hier vanmorgen op de steiger gestaan en een foto van je huis gemaakt. Hij zei: 'Die stuur ik hem op, want die planken op het dakraam moeten nodig geschilderd worden'."

Inderdaad kreeg ik even later bovenstaande foto. Dat de Amerikaanse geheime dienst al ons mailverkeer in de gaten houdt is helemaal het probleem niet, weet ik nu. Big Brother zit veel dichterbij.

Maar het is waar, de planken moeten hoognodig geschilderd worden.


(De foto is, dus, van Ad Fahner)