Brommen, gaten en gratis chips

Omdat het besef dat ieder mens recht heeft op Cinema Ascona steeds meer doordringt, komen er ook steeds meer mensen op Cinema Ascona. Het festival was druk bezocht, er waren 23 tenten en volgens tellingen misschien wel honderd bezoekers.

Toch wist het bestuur de lage organisatiegraad en de zorgvuldig gekoesterde wanorde te bewaren, zodat allerlei apparaten het nog niet deden toen de eerste bezoekers er al waren.

In de zaal van de Zilveren Strandjutter was een brom te horen, die niet verholpen kon worden. ,,Het is net of hij luider wordt", zei sounddesigner Marinus Groen halverwege de avond. Misschien klopte dat, maar hij bleef toch zitten want dankzij Ascona kent hij nu de prachtfilm 'Myra Breckinridge'.

Zo is het publiek bij Ascona. Nog een voorbeeld: hoewel er vorig jaar een paar projectieschermen uit het grof vuil zijn gevist, waren die nu weer ergens onvindbaar. En projecteerden FM Herder en De Allegro op lakens. In dat van FM Herder zat een gat. Ook daar heeft geen mens over geklaagd, want de kwaliteit van de films was weer hoogstaand.

Vaste bezoeker Andrea Moeller, die na de eerste keer had gezegd dat dit te leuk was om nog een keer te doen, had ruiterlijk een zelfgemaakte taart met vijf kaarsjes en verscheidene gummi-baerchen meegenomen. Want dit was alweer de vijfde editie. Daarom waren er gratis chips. Los ervan dat het festival op zich ook gratis is.

Voor de geschiedschrijving de programma's in de vijf vertoningszalen met uit veiligheidsredenen alleen de Asconanamen van de programmeurs.

De FM Herder-zaal (de autobox)

Frankenstein's Army (Richard Raaphorst, 2013). De nazis blijken een leger achter de hand te hebben gehad van Frankensteinachtige wezens: menselijke resten gecombineerd met machines.

God bless Ozzy Osbourne (Mike Fleiss, Mike Piscitelli, 2011). Documentaire over Ozzy Osbourne.

De Allegro-zaal (de legertent)

Iron Man 3 (Shane Black, 2013). Voor de oudere jeugd, schreef de Allegro erbij. Die zat daar dan ook allemaal.

Appleseed: Ex Machina (Shinji Aramaki, 2007). Manga met een stad die door terroristen wordt aangevallen en twee ongewone partners die daartegen strijden.

Hodejegerne (Morten Tyldum, 2011). Noorse thriller over een headhunter die bijverdient als kunstrover. Tot hij een Rubens jat van een James-Bond-achtige commandofiguur.

Sharknado (Anthony C. Ferrante, 2013). De culthit van dit moment, over tornado's met haaien erin. Pulp met de laatste rol van Cory Monteith, de Glee-ster die aan een overdosis overleed. Hier kwam speciaal bezoek voor uit Midlum. Achteraf vroeg hij zich af of hij dat uur van zijn leven ergens terug zou kunnen krijgen.

Zoo (Robinson Devor, 2007) Documentaire over seks met dieren, naar aanleiding van de Amerikaan die stierf nadat hij zich door een paard had laten nemen. Hier kwamen speciaal bezoekers voor uit Kollum, met een oude Mercedes.

After Hours (Martin Scorsese, 1985). Brave kantoorman komt na werktijd in een wirwar van gebeurtenissen terecht, door de afspraak met een meisje.

De Kesanovazaal (de kantine)

De Kesanova had een programma van Ghibli- en andere Japanse tekenfilms, My neighbor Totoro, Princess Mononoke, Ghost in the Shell, Metropolis en Grave of the Fireflies. Van deze vijf draaide hij er maar drie.

Daar staat tegenover dat hij de volgende dag een goed kinderprogramma verzorgde met de eerste 'Verschrikkelijke ikke'. De kinderen hadden in de zon kunnen spelen, maar kozen voor het duister. EN 'Grave of the Fireflies', daar gaan we nog wel eens iets bijzonders mee doen.

Zelf ging de Kesanova buiten op een tv, met De Boschfazant, District 9 kijken op een tv. (Zie de foto bovenaan).

De Zilveren Strandjutterzaal (de paardenstal)

Minuscule (Hélène Giraud, Thomas Szabo, 2006). Franse half-tekenfilms over insekten en andere kleine diertjes in de Provence. Kinderen waren er niet bij weg te slaan,  ouderen applaudisseerden soms.

Killer Joe (William Friedkin, 2011). Gezin in een caravan huurt een moordenaar in, die tevens bij de politie ziet. Hij moet moeder uit de weg ruimen, want ze rekenen op een mooi bedrag van de verzekering. Seks en fastfood.

Myra Breckinridge (Michael Sarne, 1971). De tot Myra (Raquel Welch) omgebouwde Myron Breckinridge gaat naar Hollywood om geld van zijn/haar oom te eisen en wraak te nemen op de Amerikaanse man in het algemeen, en eentje in het bijzonder. Seks en cowboyhoeden.

Bad Biology (Frank Henenlotter, 2008). Een vrouw met zeven clitorissen stuit op een man met een penis van een halve meter. Romantische komedie vol verlangens en een op hol geslagen geslachtsdeel. Seks en machines.

The ABC's of Death (26 regisseurs, 2012). Elke letter van het alfabet komt voorbij in 26 korte filmpjes over de dood. Hondengevechten, toilet-angst, scheten en gas. Seks en kettingzagen.

De  Grote Zaal, vol Deense producten.

Heavy Meppel. Overzicht vol heavy-metalclips

Kapringen (Thomas Lindholm, 2012). Onderhandelingen rond een gekaapt vrachtschip, met een kok die dacht dat hij bijna thuis zou zijn.

En kongelig affaere (Nikolaj Arcel, 2012). Ineens opvallend veel dames in de zaal (veel heren zaten op dat moment bij Sharknado). Deense koningin in de achttiende eeuw kreeg iets met haar arts.

Nordvest (Michael Noer, 2013). Boefje in Denemarken denkt dat hij klaar is voor het grote werk.

Dat alles bij elkaar maakte, dat er de volgende ochtend na het ontbijt grote tevredenheid was bij de bestuursleden. Deze foto is gemaakt door De Heidi, die caterde. Catereerde. Cateringde. Die zorgde voor het bier en de hapjes.

LC-column: De bodem

Voor de niet-LC-lezers: mijn column uit de krant van 5 augustus. Ik was naar Burdaard geweest om te leren watertrappelen, zodat ik voortaan ook in het diepe kan zwemmen. Want door de stadsgracht langs de Prinsentuin varen best grote boten.

Er zijn momenten, dat je de bodem letterlijk onder je voeten voelt wegzakken. Ik had er woensdag een.

Het ging hydraulisch, in het zwembad van Burdaard. Ze drukken op een knop en daar zakt de tegelvloer van het bad omlaag, zodat je opeens niet meer kunt staan met je hoofd boven water. Je hoort niks, alleen een piep die aan achteruitrijdende vrachtwagens herinnert.

Ik was daar omdat ik moet leren watertrappelen. Ik ben weliswaar eindelijk begonnen zwemmen te leren (over een maand wil ik 1000 meter zwemmen bij het Leeuwarder Inktpotevenement), en dat gaat ook wel, maar alleen als ik de zekerheid heb van een bodem op 1.60 diepte. Meer dan dat is eng.

Daarvoor moet je dus kunnen watertrappelen. Op YouTube zijn filmpjes waarop dat wordt voorgedaan en het ziet er simpel uit. Maar zulke filmpjes vergeet je als je proestend en spartelend naar de diepte glijdt.

Een Antwerpse mevrouw, in Friesland op vakantie, schreef na een van mijn vorige columns over zwemmen dat zij op haar vijftigste de hoop op zwemmen in het diepe heeft opgegeven. Ze wilde me niet afschrikken: ,,Laat weten of het gelukt is, dan is er voor mij misschien ook nog hoop.”

Nou die is er en ze heet Anita. Anita beheert het Burdaarder zwembad. Dat overigens op de eerste verdieping is van het multifunctioneel gebouw, pal boven de bibliotheek. Gek idee: leren zwemmen boven de boeken. Maar wel een teken van vertrouwen op techniek, want er hoeft maar iets mis te gaan en de bibliotheek is naar de maan.

Anita nam de tijd voor het watertrappelen. Eerst in ondiep water, toen, met een druk op de knop, in het diepe. En ja, mevrouw uit Antwerpen, het is te doen. Al blijft het onwennig dat je niet even op de bodem kunt gaan staan.

,,Goed oefenen”, was de raad van Anita. ,,En over twee weken terugkomen, dan springen we in de Dockumer Ee.”

Oef, dacht ik. Maar ik laat me niet kennen.

(De foto is van de opening van het zwembad, een jaar geleden.)

De tweede rijkstaal

Bij het al te geestdriftig snijden van een ui had ik het mes ook stevig in mijn wijsvinger gezet.

Dat doet niet eens veel pijn, maar het bloedt wel enorm, vandaar dat ik er een pleister op had geplakt.

In het zwembad in Stiens, vandaag, had ik die eraf gehaald. Het bloedde al lang niet meer. Maar bij het afdrogen achteraf begon het weer.

In dat zwembad hoor je voornamelijk Fries, dus ik vroeg ik een van de badmeesters, een oudere man, in voorbeeldig Fries of ik een pleister kon krijgen. Hij ging me voor naar een EHBO-kamertje achterin.

,,Ik wie juster wat al te rûch oan 'e gang by it snijen fan 'e uien", legde ik uit, terwijl hij een pleister afknipte.

,,Siepels", verbeterde hij.

,,It snijen van de siepels", herhaalde ik, schuldbewust.

Toen de pleister geplakt was en we het kamertje weer uit gingen, wees hij naar de tafel.

,,Jo moatte de autosleutel net ferjitte", zei hij.

,,De kaai", verbeterde ik. Dat voelde als gelijkspel.

Stationsweg 2

,,We hebben hier nog heel wat mee te doen voor er iemand weer iets mee kan", zegt dinsdag  Jur Raatjes in de Leeuwarder Courant.

Hij is de eigenaar van het pand naast Cafe Wouters aan Stationsweg 2 in Leeuwarden, waar twee krakers er een enorme bende van hebben gemaakt. Dat is, voor de Cinema Ascona-volgers onder de lezers, het pand waar Cinema Ascona twee keer voortreffelijke filmmiddagen heeft georganiseerd.

Huisbewaarder Carex had het aan de Kesanova verhuurd, die er iets knus en gutbürgerliches van had gemaakt met hertengeweien, koekoeksklokken en zijn kunstwerken.

Eerst was er deze op zich al gedenkwaardige filmmiddag.

En toen de beruchte, waar we na afloop, dankzij een kolendampende generator tijdens het opruimen, in het ziekenhuis belandden. Daar is ons een nachtlang zuurstof in het lijf gepompt.

Dat was tevens de laatste keer, want door de voortvarende aanpak van de Leeuwarder Courant was Cinema Ascona het pand subiet kwijt. Toen kwamen die krakers erin. Nou, ik weet wel wie ik liever in mijn leegstaande pand zou hebben.

Kijk maar naar de mooie foto's die Marieke van der Veen bij die tweede Ascona-avond maakte. Zeg nou zelf, Cinema Ascona bestaat uit ideale huisbewaarders.

LC-column: Het Diepe

Deze column stond in de Leeuwarder Courant van 17 juli. Ik was ervoor met collega Kirsten en zoontje Birk naar Groningen geweest, waar ik een op de een of andere manier wat teleurstellende ontdekking deed.

Twee zwemleraressen stonden klaar bij sportschool Ebert in Groningen. Om mij eventueel levenloos van de bodem van het zwembad te vissen, denk ik. Ik kan tenslotte niet zwemmen en ik wil het in twee maand leren, zodat ik in september 1000 meter langs de Prinsentuin kan zwemmen.

Deze sportschool had me uitgenodigd. Een zekere Wouter, die uit Leeuwarden komt, belde. ,,Kom maar langs voor een proefles, dan kunnen we zien of het erin zit.” Hij beloofde me eerlijk te zijn, ook als dat zwemmen van mij kansloze bagger is.

Het zwembad zit verborgen in een gewoon pand bij een winkelcentrum. Vroeger was het een garage, maar de smeerkuil is vervangen door een ruim bad waarin je overal kunt staan. Wouter stond al klaar bij de deur en riep: ,,It sil heve!”

De ontdekking van de week, nee, van mijn leven, is dat het eigenlijke zwemmen niet moeilijk is. Na vijf minuten ging een van de twee leraressen de administratie doen, want ik schoolsloeg me van de ene rand naar de andere. ,,Je hebt een mooie slag”, riep Franka, de andere lerares. ,,Je moet alleen wel je rust nemen.”

Schoolslag, rugslag, borstcrawl. Die is het moeilijkst, vooral als je geen kieuwen hebt. ,,Je moet hem wel oefenen hoor”, zei Franka. ,,Dat staat beter bij de finish.” Intussen informeerde haar collega bij mijn begeleidster of dit misschien een grap was en ik allang kan zwemmen.

,,Je hoeft geen les te nemen”, was het eindoordeel. ,,Je moet veel oefenen.”

Dat is vleiend, maar ook teleurstellend. Want ik had erop gerekend dat ik iets had moeten overwinnen.

Maar toen ik twee dagen later in Stiens in mijn eentje ging oefenen, belandde ik daar zonder het te beseffen in het deel dat dieper is dan ik hoog ben. Dag zelfvertrouwen, hallo paniek!

,,Je hebt een mooie slag”, zei de badmeesteres daar. ,,Maar je kunt niet echt zwemmen he? Je moet wel leren watertrappelen, anders durf je nooit in het diepe.”

Kijk – daar heb je de uitdaging. Het Diepe.

Om te bewijzen dat ik niet maar wat zit op te scheppen: Kirsten had een filmpje van mij in het Ebertbad gemaakt. Dat staat hieronder. Een mooie slag, zeg nou zelf. Maar is de bodem weg, dan blijft er niks van over. Dat gepuf en geblaas hoort erbij, zo klinkt een poging om gestructureerd adem te halen.