Vogeltjesmarkt en Cafe Beveren, Antwerpen

Nee, we hebben geen vogeltjes gekocht. Al had het Jaap wel iets geleken om met een in Antwerpen aangeschafte kip thuis te komen.




En nu we toch in Antwerpen waren, staken we ondermeer ook aan bij Cafe Beveren aan de Vlasmarkt, een van de weinige overgebleven dokwerkerscafeetjes met nog een werkend orgel, van de Antwerpse firma DeCap.

Vorig jaar was het orgel 75 jaar, vandaar de cijfers op de trom. De familie DeCap bestaat nog, is op internet te vinden, en leden ervan komen nu en dan langs voor onderhoud. Nou, hij doet het nog best, want horen en zien vergaat je.

Zingen in de stofzuigerbuis

Deze foto zette Maartje vorige week op Facebook. Maartje paste vroeger op ons en maakte kennelijk ook af en toe foto's. ,,Ik heb er nog veel meer", zei ze.

Het is achter De Zwaan, waar later een stuk van de schuur is gekomen en de uitbouw van de keuken. De oude tafels die hier opgestapeld staan zullen wel uit de zaak komen, maar deze wrakke gevallen kan ik me niet herinneren. De fietsenstander met het logo van Amstel Bier op de achtergrond hebben we nog heel lang gehad, die dingen gaan nooit af. De schuur op de achtergrond was van buurman Aald.

Waling zit in het kistje (het doet hem zelf denken aan foto's van Amerikaanse outlaws nadat ze zijn doodgeschoten), ik sta te zingen (denk ik) in een stofzuigerbuis. Waarvan ik me zo voor de geest kan halen hoe het voelt, ruikt en zelfs een beetje smaakt, zo'n buis aan je mond. Giso stond vermoedelijk ergens in een box.

Dit alles om te bewijzen dat we vroeger best schattig waren. Het is bovendien een vermakelijke plaat.

Everything is bigger in Texas, except stroopwafels

Voor Menno in Salt Lake City kun je niet genoeg stroopwafels meebrengen. Daarom voor hem dit beeld uit de Kroger in Kemah, Texas. Daar zijn ze gewoon te koop. Salt Lake City kent verschillende Kroger-vestigingen.

Cowboy 101

Dit is Sam Elliott in The Big Lebowski.

En dit is pa, vanmiddag in Cavender's Boot City. Dat is een winkel met heel veel laarzen, hoeden en riemen. Pa wilde laarzen en een hoed, en is in beide geslaagd.  

(De foto is van Rita.)

Dit is de herenafdeling van de winkel:

Kapooya kapooya

Drie weken geleden was er een stevige hagelstorm in Austin County, westelijk van Houston. Rita maakte me attent op deze prachtige reportage van zender KPRC. Let vooral op Michelle Clark, de dame die vanaf 1.10 beschrijft hoe groot de hagelstenen waren (,,Man, them jokers was big, size of a quarter doggone") en wat voor geluid ze maakten.

Het nieuws ligt in het water

Als je de badplaats Galveston helemaal uitrijdt, kom je uiteindelijk bij het punt waar de Golf van Mexico en Galveston Bay in elkaar overgaan, waar de grote schepen passeren, twee autoveren continu op en neer varen en waar Mexicanen met hengels aan het vissen zijn.

Het is een mooi punt met een parkeerplaats, waar je zoals wij op de basaltblokken kunt zitten, elkaar op de foto kunt zetten en wat naar het water kunt kijken.

Toen wij er zaten kwam er een reportagewagen aanrijden van nieuwszender Khou 11. En een gewone auto, met een stevige vrouw erin die een televisiecamera op haar schouder droeg. Ze reden niet met piepende banden, het ging allemaal heel rustig.

Rita (die de foto links maakte) hoopte erop dat er ook een ploeg zou komen van KPRC local 2, haar favoriete nieuwszender, want ze correspondeert af en toe met weerman Frank Billingsley en anchorman Bill Balleza via Facebook. En Billingsley woont ook nog eens in Galveston.

De stevige vrouw wees naar een wat sprietig wrak en vertelde dat dat de resten waren van een garnalenboot, die vanmorgen in de fik was gevlogen (zie de foto hierboven, de veerboten staan er ook op). De drie bemanningsleden waren gered door mensen met een andere boot. Ze waren dus eigenlijk aan de late kant met hun reportagewagens.

De stevige vrouw ging tussen de auto's in iemand interviewen, we liepen er zo onopvallend mogelijk achterlangs in een poging vanavond op het nieuws te zien te zijn. Toen we wegreden kwam een reportagewagen van KPRC 2 ons tegemoet.

 ,,Volgens mij zat Bill Balleza voorin!", riep Rita verheugd uit, maar we keerden niet meer om want we wilden koffie.

's Avonds was er op Khou 11 een reportage met opnamen van de brandende boot vanuit een helikopter en een kort gesprek met de kapitein.

,,Dat is die man die die vrouw stond te interviewen", wisten Rita en pa zeker. Ik twijfelde, want het interview was heel ergens anders gefilmd. Wij waren dan ook niet op de achtergrond te zien.

KPRC had het verhaal ook, maar die spraken met de redders van de andere boot (die ze als Samaritanen betitelden, om het verhaal wat meer sjeu te geven) en lieten de opnamen zien, die zij met hun smartphones hadden gemaakt. Omdat we de traditionele media niet moeten vergeten, hier het berichtje dat in de Houston Chronicle staat.

Texaanse regen

Voor het eerst sinds lange, lange tijd regent het in Houston. Het televisienieuws hier raakt er maar niet over uitgepraat en wisselt berichten over de sudden temperature drop, die samenvalt met de aankomst van pa en mij hier, af met berichten over de Lone Star stabbing, waar een twintigjarige student een stuk of veertien anderen met messen aanviel op de Lone Star College.

Nu ja, dat trekt wel bij. Regen of niet, het uitzicht vanuit het South Shore Harbour Hotel in League City, vlakbij Waling en Rita vanmorgen, was in elk geval al opvallend. Waar doet dit nu aan denken?

Filmwetten

Maandag schreef ik in de LC een colum over 'Eberts little movie glossary'. Ik krijg er mailtjes over van iemand in Amsterdam die de Leeuwarder Courant niet leest, raar eigenlijk, maar vooruit. Dus ik zet de tekst hieronder.

Eberts wetten 

Tussen alle boeken die de vorige week overleden filmrecensent Roger Ebert schreef, is ook ‘Ebert's little movie glossary', een vermakelijk zakboekje voor wie vaker dan 2 keer per jaar (ongeveer het Nederlands gemiddelde) naar de film gaat, of er thuis veel ziet.

Er staan filmwetten in die iedereen herkent, zoals de ‘Vette-manformule': ,,In alle films waarin een groep mannen samenleeft, is de vette de onbetrouwbare.”

Of de beroemde ‘Fruitkraam': ,,Bij elke achtervolging in een exotisch land wordt een fruitkraam omver gereden en zwaait de eigenaar ervan met zijn vuist naar de auto's.”

Of het Spuugeffect: ,,Als heldinnen vastgebonden zijn en in het gezicht spugen van de schurk, moet hij glimlachen.”

Ebert zette zulke dingen in de krant en lezers kwamen ook met suggesties, waarvan hij de beste in zijn boekje opnam. De ‘Heilige hond' is een fraaie: ,,In films worden mensen straffeloos en gewelddadig vermoord, maar honden nooit. Als buitenaardse wezens films van de aarde zouden bestuderen, zouden ze vaststellen dat honden goden zijn.”

De Wet van de Toenemende Zwaartekracht: ,,Hoe hoger een held een toren beklimt, hoe groter de kans dat zijn wapen gaat vallen op het moment dat hij het het meest nodig heeft.”

De wet van de Ventilatieschacht: ,,Regisseurs zorgen ervoor dat de ventilatieschachten in de gebouwen in hun films altijd groot genoeg zijn om doorheen te kruipen.”

Of het Simultane Herstelsyndroom: ,,Als een groep filmpersonages bewusteloos is geraakt, komen ze allemaal ongeveer tegelijk weer bij.”

Het is een leuk spel, al zitten er flauwe vondsten bij en mis je ook allerlei dingen. Zo verbaas ik me er elke keer over dat filmpersonages in restaurants en op terrassen van alles bestellen maar het zelden opeten. Die staat er niet in.

En wat vooral ontbreekt, al is dat voor een Amerikaans boekje logisch, zijn de ongeschreven wetten die er in Nederlandse films of series heersen. Want die zijn er, vast en zeker.

Alleen: na een heel weekeinde nadenken heb ik er nog niet eentje. Wie wel? 

Op die column waren een paar reacties, dus ik kwam er woensdag op terug. Hieronder staat dat vervolg. Ik hoop nu van die Amsterdamse lezer wel een paar verbazingwekkende voorbeelden, natuurlijk, waar nog niemand aan had gedacht en iedereen achteraf van zegt: Oh, ja, natuurlijk.

Eberts wetten (2)

Maandag ging dit stukje over de wetmatigheden van (Amerikaanse) films, opgeschreven door de onlangs overleden filmcriticus Roger Ebert. Zoals de Wet van de Spanningverhogende Accu: Als een heldin wil wegrijden omdat er een zombie/seriemoordenaar achter haar aan zit, start haar auto pas als hij zijn arm al naar binnen steekt.

Zijn er zulke wetten voor Nederlandse films, vroeg ik me af. Ik kreeg meteen voorbeelden gemaild.

Feito van der Wal uit Heerenveen wijst op het Verlamde-Mondhoekensyndroom: ,,Bij een scène uit de middeleeuwen, waarbij altijd wel gegeten en gedronken wordt, loopt het water of de wijn de acteur (nooit de actrice) vanuit de mondhoeken naar beneden.” Hetzelfde geldt voor het vet van afgekloven botten.

Zeer herkenbaar, inderdaad – volgens mij zitten ze in ‘Nova Zembla' ook zo woest te schransen en nog in 3D ook. Maar is het typisch voor Nederlandse films?

Leeuwarder John Bosma kwam met een hele lijst. We pakken er drie:

De Accentregel. ,,In de regio spreken ze allemaal regionees. De Hollanders komen altijd noodgedwongen van buiten, bijvoorbeeld als dominee of andere notabel. De kinderen van deze Hollanders, gefrustreerd door hun verbanning uit de grote stad, zijn vaak brutaler en mooier. Een pastoor spreekt altijd met een zachte G.”

Dan de Voorwaarde van de Subsidie-Belg: ,,In Nederlandse films van de laatste jaren zit een subsidie-Belg (in Vlaamse films een subsidie-Nederlander) om het budget rond te krijgen.”

Ten slotte een echte Nederlandse, want hij gaat over het weer: ,,De regen is altijd kleddernat, want verzorgd door de lokale brandweer.” Raak! Kijk maar hoe het plenst in ‘Turks fruit'.

Eddy de Vries uit Leeuwarden komt met een internationale. ,,Een auto die iemand moet afzetten (bijvoorbeeld een taxi die zijn passagier bij een hotel brengt) komt altijd van rechts aanrijden. Nooit van links naar rechts.”

Het was mij nog nooit opgevallen, maar ik ga erop letten. Het is een boeiende wet, heb ik teruggemaild, maar geldt hij ook voor films uit landen waar ze links rijden?

Dat wordt nader uitgezocht.

Quasimodo in de Oldehove

,,Jullie hebben anders altijd ook nog een hoofdfilm", zei een van de circa vijftig bezoekers van Cinema Ascona on Top gisteravond. Maar na twintig filmfragmenten in de Oldehove vertoond, en een pauze die eruit bestond dat iedereen van bovenaf nachtelijk Leeuwarden bekeek, was het mooi geweest.

Want hoewel het te doen was, was het best koud in de Oldehove. Een programma van iets meer dan een uur, pauzes en nakletsen niet meegerekend, was genoeg. Ik was in elk geval blij dat ik mijn gorillapak aanhad, over mijn gewone kleren. Voor wie rond achten dacht: wat hoor ik nou toch, dat was ik. Via een megafoon liet ik apengeluiden vanaf de toren over het plein schallen.

Dani'el Van den Berg heeft er erg mooie foto's van gemaakt, waarvan ik er een paar heb gejat, hierzo.

 

Dit is het publiek (een deel ervan tenminste) gezien door de glazen behuizing van het uurwerk, dat af en toe steampunk-achtige bewegingen maakte.

Het programma, gewijd aan torens en klokken, was als volgt:

1: The Hudsucker proxy (Joel Coen, 1994). Charles Durning springt tijdens een directievergadering uit het raam van zijn bedrijf.

2: King Kong (Merian C. Cooper, Ernest B. Schoedsack, 1933). Reusachtige aap beklimt het Empire State Building met Faye Wray in zijn hand, en wordt er door vliegmachines van verjaagd.



3: Bovenstaand.

4: Metropolis (Fritz Lang, 1927). Duivelse geleerde en de held vechten op de dak van de kathedraal.

5: Die Blechtrommel ( Volker Schlöndorff, 1979). Jongetje met blikken trommel beklimt de toren van Danzig en laat de hele stad schrikken.




6: Bovenstaand. Let ook op het rake commentaar.

7: Team America, World Police (Matt Parker, Trey Stone, 2004). Kranige Amerikanen maken korte metten met dreigende Arabieren in Parijs.



8: Montage van waaghalzen op hoge gebouwen, onder wie Franz Reichelt in 1912 op de Eiffeltoren (het bovenstaande fragment) met zelfgemaakt testparachutepak.

9: A View to a Kill (John Glen, 1985). Grace Jones springt ook van de Eiffeltoren, met een betere parachute dan Franz Reichelt.



10: Bovenstaand.

11: Het instorten en de wederopbouw van de Bonifatiustoren.

12: Kiki's delivery service (Hayao Miyazaki, 1989). Heksje op een bezem redt een jongen die tussen een zeppelin en een klokkentoren bungelt.



13: Bovenstaand.

 

In de pauze kon iedereen de stad bij nacht bekijken, de mooi verlichte Nieuwestad, een sportveld (maar niet het Cambuurstadion, wat ik eerst aannam, maar dat op deze foto in het duister gehuld is) met zulke felle lichten dat het op de wolken weerkaatste, de vuurtoren van Ameland, de vliegbasis.


14: Man on Wire (James Marsh, 2008). Philippe Petit kijkt terug op zijn stunt uit 1975, toen hij illegaal ging koorddansen tussen de beide torens van het World Trade Center in New York.

15: The Tower (Ji-hoon Kim, 2012). Torenflat van 108 verdiepingen vliegt in de fik, net als die torenflat uit 'The towering inferno', maar dan met meer computereffecten.

16: Safety Last (Fred C. Newmayer, Sam Taylor, 1923). Harold Lloyd hangt aan de wijzers van een klok.

17: Saving private Ryan (Steven Spielberg, 1998). Barry Pepper bidt en schiet vanuit een toren.

18: 9 (Shane Acker, 2009). Poppen nemen het in de klokkentoren op tegen een uit naaigarnituren samengesteld vogelmonster.

19: 9/11: The Falling Man (2006, Henry Singer). Documentaire over 9/11 achterhaalt wie de man was die op de beroemde foto met het hoofd omlaag uit het World Trade Center viel of sprong.

20: The hunchback of Notre Dame (William Dieterle, 1939). Klokkenluider Quasimodo (Charles Laughton) stelt Esmeralda (Maureen O'Hara) aan zijn klokken voor.

Parijs

The Quiet City: Winter in Paris from Andrew Julian on Vimeo.

Een oudere collega vertelde me zojuist dat hij morgen voor het eerst van zijn leven naar Parijs gaat. Dan is dit nog allemaal nieuw voor hem. Dat heeft wel iets.

Roger Ebert

,,Your intellect may be confused, but your emotions never lie to you'', zei Roger Ebert, de filmcriticus van de Chicago Sun-Times die donderdag is overleden. Dat was ongeveer zijn aanpak voor de humoristische, gepassioneerde en ook vaak rake filmrecensies die hij schreef (46 jaar lang, meer dan 200 in een jaar). Ik las hem graag, hij schreef als iemand die van elke film wilde houden.

Op zijn weblog schreef hij dinsdag dat hij even stopte met schrijven, ondermeer vanwege zijn gezondheid. Hij voerde al jaren een strijd met kanker, waardoor hij geen onderkaak meer had en alleen nog kon praten via een apparaatje, dat zijn stem nabootste (gebaseerd op de commentaren die hij voor dvds had ingesproken).

Hij kondigde op zijn weblog nog wel aan dat zijn jaarlijkse filmfestival, Ebertfest, halverwege deze maand doorgaat. Dat is in een mooi oud theater bij de University of Illinois. Daar draait ondermeer 'Days of heaven' van Terrence Malick, ,,een van de mooiste films die er ooit zijn gemaakt", volgens Ebert. Maar ook een film van de Nederlander Paul Cox over Vincent van Gogh, 'Oslo augustus 31' van Joachim Trier, 'Biancanieves', een Spaanse film in de stijl van stomme films die het Sneeuwwitjeverhaal navertelt met veel stierengevechten.

Als een film hem echt teleurstelde kon hij stevig uit de hoek komen. ,,I hated this movie. Hated hated hated hated hated this movie. Hated it'', schreef hij over 'North' van Rob Reiner. Een van zijn recensiebundels heet ook 'I hated, hated, hated this movie'.

Een tijdlang was hij op de Amerikaanse televisie met Gene Siskel, de criticus van een andere krant uit Chicago. Twee welbespraakte heren die over films kibbelen. Ebert en Siskel waren  zo beroemd, dat het tweekoppige monster uit de film 'Willow' (soort 'Lord of the rings' met humor) Eborsisk werd genoemd.

(De foto is van Corbis. Hij is uit 1975, toen Ebert de eerste filmcriticus was die een Pulitzerprijs kreeg)

De geschiedenis van mijn kaalheid

In mijn column van vrijdag citeer ik Gerard Reve, over kaalheid. Dat denk ik tenminste. Het citaat herinner ik me zo: 'Kaal zijn is niet erg, je hebt alleen geen haar meer'.

Maar omdat ik er niet helemaal  zeker van was en het op internet zo niet terugvond, las ik vanmiddag in hoog tempo 'De avonden' door, daar komt het volgens mij uit.

Niet dus.

Van alles over kaalheid gevonden, tussen de bezoekjes aan Joop en Jaap en Joosje die de hoofdpersoon brengt, maar niet dit. Ik heb het er in de column toch maar op gewaagd. Er komt vast een Reve-kenner om me terecht te wijzen.

Hard werken

Zo ziet hard werken eruit. Tenminste, als je de praatgrage acteur/countryliefhebber/theatermaker Johan Heldenbergh interviewt in Cafe Wouters. Ik kreeg de foto van Jacob van Essen die de foto bij het artikel had gemaakt maar buiten kennelijk nog even verder heeft gekiekt.




Het interview stond in bijlage Freed van vorige week. Daar was maar één foto bij afgedrukt, maar Jacob had een reeks gemaakt en heeft die op Facebook gezet. Je ziet het niet aan Heldenbergh, maar hij had erg slecht geslapen, vertelde hij.