As the world turns

Elizabeth Hubbard is een verbazend vief en reislustig mens, een actrice van 76 die 26 jaar Lucinda Walsh speelde in de soapserie 'As the world turns'. Ze heeft een relatie met een militair uit Leeuwarden die Peter heet en vermoedelijk jonger is, maar die liet zich niet zien toen ik haar interviewde.

Ik heb haar maar niet gezegd dat ik 'As the world turns' amper kende, de dag voordat ik met haar ging spreken had ik gekeken om te zien wat het was. Gelukkig waren er genoeg mensen die me bij konden praten.

Halverwege het gesprek, in het huis van Peter, kwam fotograaf Niels Westra.

,,Waar wil je me hebben?'', vroeg ze professioneel.

Ze wees op een wel heel erg abstract schilderij, bonte vegen op een neutrale achtergrond.

,,Dat is door een olifant geschilderd, is dat misschien wat als achtergrond?''

,,Door een olifant?'', herhaalde ik, want ik dacht dat ik het niet goed had verstaan.

,,Ja, een Thaise olifant met een kwast in zijn slurf. Want olifanten love to paint. En ze worden steeds minder vaak ingezet voor werk, dus proberen ze er zo iets mee te verdienen.''

,,Of vind je dit leuker?'', wees ze op een grote Marokkaanse cous-cousschaal. ,,Als ik daar voor ga staan, is het net een stralenkrans.''

Het is meer een gong geworden dan een aureool, als je het mij vraagt.

In de krant lijkt het of ze hem zelf omhoog houdt, maar in werkelijkheid stond ik achter haar te tillen, zoals bovenstaande foto onthult. Wie de krantenfoto goed bekijkt, ziet een stukje van mijn overhemd.

(Foto Niels Westra)

Use Your Illusion

Kort nadat ik hier had gemeld dat beide katten waar ik deze week op paste, Guns en Roses, braaf en wel hun bakjes leegaten, was Roses verdwenen. Maandagavond dacht ik nog, die verstopt zich ergens, want ze is sowieso schuw.

Maar dinsdag was ze er nog niet en woensdag evenmin, terwijl Guns (foto boven) steeds aanhaliger werd. Uit eenzaamheid, denk je dan, want dieren dicht je snel menselijke eigenschappen toe. Maar zo verdrietig was ze nu ook weer niet, want ze vrat onbekommerd beide etensbakjes leeg. Een kat kent geen mijn en dijn, of geeft daar in elk geval niet om.

Wat doe je dan? In elk geval niets op dit weblog zetten, want dat leest baas Jacco ook en die zit met nieuw haar en oude vrienden in Zuid-Frankrijk. Zo'n zorgeloos weekje wil je niemand door de neus boren.

Dus je belt het asiel, waar ze omkomen in de jonge katten maar deze net niet hebben. Ze praten daar met je of je zojuist een dierbare hebt verloren, ik moest ze beloven zaterdag weer te bellen als de poes niet terug zou zijn.

Je luistert naar tips van andere kattenbezitters.

,,Katten die nooit buiten komen blijven een dag of tien in een straal van honderd meter van hun huis. Maar ze verstoppen zich'', wist Jantien.

,,Misschien is ze krols'', veronderstelde Gryts.



Je maakt een poster, om in de omgeving te verspreiden. Dat werkt goed: diezelfde avond belde een mevrouw die om de hoek woont.

,,Mijn zoon heeft de poes vandaag gezien'', zei ze. ,,Ze was helemaal niet schuw.'' Maar gevangen hadden ze haar niet en toen we zelf gingen kijken zagen we Roses nergens.

Dus vanmiddag toch maar Jacco gebeld, want die was onderweg naar huis en al bij Utrecht. Hij dacht dat ik een grap met hem uithaalde.

Toen hij thuiskwam riep hij en daar verscheen ze meteen: ze had zich verstopt in de struiken rond de parkeerplaats. Het kostte anderhalf uur om haar te vangen.

Het is dat eigenzinnige gedrag dat iedereen zo charmant van katten vindt.

Гронинген: София Гобәйдуллина

Sofia Goebaidoelina (klemtoon op -doe-) is een Russische (eigenlijk Tataarse) componiste van zweverige, melancholieke muziek.

Ze woont tegenwoordig in Hamburg en maandagavond is ze in Groningen. Daar wordt een concert gegeven in de Nieuwe Kerk.

Ik heb twee kaarten, maar ik kan niet want ik ga naar Ierland. Dus hierbij: wie serieus belangstelling heeft kan een mailtje sturen. Ik hoef er niks voor.

Update: ze zijn al weg. Veel plezier J&H.

De vredige dood van Herman

Herman Buijtenhuijs is gisteren overleden in het ziekenhuis van Galway, vredig en zonder pijn. Vandaag zou hij 66 zijn geworden. De taart die Susanne had besteld, cacao- en koffiesmaak, staat in de vriezer.

Herman was kunstschilder - op Ameland hangen veel van zijn doeken - en hij heeft zelf altijd geloofd dat zijn grote doorbraak spoedig zou komen. Met haar wrange gevoel voor humor zei Susanne: ,,Vandaag zou zijn pensioen beginnen, dus hij heeft me penniless achtergelaten. Net iets voor hem.''

Susanne (ze is heel Brits, maar geboren in Hongarije, haar voornaam spel je anders) moet een lange lijst mensen bellen, vertelt ze, tot in Australie toe.

Ook in Connemara, de Ierse streek waar Herman woonde, missen ze hem. ,,He's certainly a character that has made a strong impression around here.''

Herman werd in de toch al zware wintermaanden steeds geprikkelder en hij liep moeilijk, zijn benen deden pijn. Een scan wees uit dat de hersentumor waar hij een paar jaar geleden aan geopereerd is terug was: ,,It was back, it was bad and it was a lot bigger'', aldus Susanne.

Omdat het verzorgen thuis in Ballyconneely te zwaar werd, ging Herman naar het ziekenhuis in Clifden. Daar werd hij als een koning bediend door Ierse verpleegsters, die de beste ter wereld zijn (zegt Susanne). Hij had er muziek en zijn sciencefiction-dvd's. Vorige week vrijdag keken ze er samen naar een Hongaarse film.

Een paar dagen later werd hij met inwendige bloedingen naar het ziekenhuis in het grotere Galway gebracht en gisteren kreeg Susanna een telefoontje dat het niet lang meer zou duren.

,,Ik was bij hem, hij was in een coma maar zijn ogen waren open. Ineens deed hij zijn ogen dicht en hield hij op met ademen, alsof hij besloten had dat hij er genoeg van had.''

,,Wanneer komt Asing dit jaar'', had hij dit voorjaar gevraagd.

,,Dan moet je hem opbellen'', had Susanne gezegd. Daar was hij niet meer aan toegekomen.

Maandag is er een Irish wake, een wake met drank en voedsel en een vuur buiten. ,,Hij krijgt een heel goed afscheid, it'll be like a party.''

,,Je hoeft niet te komen hoor'', voegde ze toe. Verschillende Nederlandse vrienden kunnen niet, die zijn op vakantie of te oud. En ze geeft ze geen ongelijk. ,,Want waar kom je uiteindelijk voor? Om naar een lijk te kijken en een feestje te bouwen.''

(De foto is uit 2007, toen hij bij mij logeerde)

Lepel op reis

Op de bedrijvencontactdagen, alweer een paar maand geleden, kwam ik een dame tegen, die vertelde dat ik haar zoon wel kende. Die schrijft wel eens, zei ze samenzweerderig, ,,teksten waar niet iedereen het mee eens is'' en die ,,wel eens worden weggehaald''.

Pas na veel verduidelijking begreep ik met de moeder van 'Spoon' van doen te hebben. Dat is de knaap die nu en dan 'There is no spoon' schildert op een muur aan de Oostergoweg.

Zijn vaste muur is al een hele tijd maagdelijk wit, of eigenlijk zachtgeel, en hij mailde me een keer dat hij een schrijversblok heeft. Ik vroeg het zijn moeder, maar die leek daar niet zo mee op de hoogte.

Spoon beseft nu blijkbaar, dat het beste middel tegen zo'n schrijversblok is om erop uit te gaan. Met zijn spuitbus is hij noordwaarts vertrokken, tot aan het fietsbruggetje onder de Dammelaan toe, waar hij meteen geinspireerd is geraakt.

(Ik had dat zelf niet gezien, maar Arjen, zelf ook een bedreven schilder, stuurde deze foto)

(Nagekomen lepel 1)



Overigens was de spreuk ook al op de geluidswanden van de Drachtsterbrug in Leeuwarden gezien. Deze foto nam Christiaan Triebert op 25 maart.


(Nagekomen lepel 2)



Collega Pier Abe had in een flits vanuit de trein gezien dat de spreuk op of bij het station van Hurdegaryp staat. Reden om erheen te reizen, ik moest toch een verhaaltje over liften door de provincie maken en dan is Quatrebras een mooie startplaats.

Guns & Roses / Hollem

Sinds gisteren verzorg ik twee katten, die Guns en Roses heten. Ik weet niet wie wie is. De eigenaar vermoedelijk wel, maar die zit een week in Frankrijk.

Hij is nog geen dag vertrokken of hij sms't al: Hoe is het met de poesjes.

Om te bewijzen dat ze in 24 uur nog niet doodgehongerd/uitgedroogd zijn, deze foto.



In de Sint Jacobsstraat hangen foto's achter de ramen van beroemde dode inwoners van Leeuwarden, met nogal lange teksten erbij. Leeuwarden is overal goed gespeld. Met Hollum, waar architect W. C. de Groot is geboren, hebben ze meer moeite.

In Hollum had je trouwens vroeger ook W. C. de Boer, die de baas was van het postkantoor en tevens loco-burgemeester. Als kind vond ik dat heel vermakelijk, dat iemand W. C. heette. En om eerlijk te zijn: dat vind ik nog steeds een beetje.

Kafka in de kluis

Franz Kafka overleed op zijn 41-ste. Hij had zijn vriend Max Brod gevraagd om na zijn dood al zijn manuscripten te verbranden, maar dat deed Brod niet. Die gaf er juist drie boeken van uit, Der Prozess, Das Schloss en Der Verschollene.

Voor de Duitsers Praag binnenvielen smokkelde Brod de nalatenschap naar Israel en schonk ze na zijn dood aan zijn secretaresse, Esther Hoffe. Zij veilde een paar handschriften (Der Prozess bracht 3,5 miljoen mark op) en liet de rest na aan haar twee dochters.



De manuscripten, brieven, kaarten en schetsen liggen in kluizen in Zurich en Tel Aviv. Maandag zijn de vier opslagdozen in Zurich opengemaakt, op een geheime bijeenkomst met advocaten erbij en literaire experts.

Want terwijl de dochters Hoffe vinden dat de manuscripten van hun zijn, vindt Israel ze staatsbezit. Daarom komt er een inventaris van de dozen waar de rechter uit Tel Aviv een uitspraak over moet doen.



Je hoopt toch dat iemand van het gezelschap een cameraatje mee de bank in heeft gesmokkeld en stiekem een fotootje maakte of misschien zelfs een filmpje.

Dan kun je die zusters onderling zien kibbelen, want dat schijnen ze te doen over dit kostelijk bezit. Of misschien bekvechten ze samen met de advocaat van Israel, het land dat ze verwijten dat er zelfs geen straatnaam naar Kafka is genoemd terwijl het dan weer wel al die geschriften wil hebben. Hebben ze iets bijzonders aangetrokken voor deze grote dag?

Ondertussen tast de Duitse literatuurwetenschapper bevend in de dozen met papieren, rubberen handschoenen aan, de brilleglazen beslagen van ontroering. ,,Ach!'', roept hij bij elke ansichtkaart.

De advocaten kijken over zijn schouder mee, ook om in de gaten te houden dat de literatuurwetenschapper nog geen snipper Kafka in zijn zak steekt.

Alles onder toezicht van de bankbewakers, brede jongens die in de bank wel meer eigenaardigs hebben gezien maar er gisteravond toch over gesnoefd hebben tegenover hun vriendin.

,,Wat zat er in die dozen dan?'', vraagt zij.

,,Alleen maar schriftjes en brieven'', zeggen de bewakers dan en halen de schouders op, om hun nuchtere houding tegenover de waanzin van de wereld aan te geven.

De verleiding is enorm om het Kafkaësk te noemen.

(De plaatjes komen uit The Trial, de film die Orson Welles maakte naar Der Prozess)

De sterbespikkelde banier

Als huiswerk voor zijn elektrische gitaar had Jelle het Amerikaanse volkslied, The Starspangled Banner.

,,Als ik terugben uit Amerika gaan we dat opnemen'', sprak ik anderhalve maand geleden met hem af.



Bij de Walmart in Houston vonden we rode T-shirts met de VS in de kleuren van hun vlag erop, voor slechts 3 dollar per stuk. Daar nam ik twee van mee en het ziet er goed uit, al zeg ik het zelf. De tekst hangt op Jelle zijn rug en nog krijg ik het voor elkaar om starlight te zingen in plaats van twilight.

Op het Youtubefilmpje staat achter onze versie die van het Mormoonse tabernakelkoor, zodat je weet hoe het ook kan klinken. Daardoor is het filmpje automatisch in Duitsland niet te zien, wegens copyright.

Zondagmorgen in het park

Nooit eerder opgevallen: een stukje Manhattan in Leeuwarden. Met het Vossenpark (G. L. Vlaskamp, 1874) als Central Park (Frederick Law Olmstead, 1873).

Toen architect Abe Bonnema nog leefde, had hij drie van zulke gebouwen voor Leeuwarden in de planning, maar dat is er niet van gekomen.

Vaders, zonen en bier

Een flesje bier kun je op heel veel manieren openmaken. Als je voor de gemakkelijke weg kiest, met een gewone opener. Met een aansteker, dat is al moeilijker. Met een ander flesje bier, dat je er omgedraaid tegenaan houdt. In een deuropening. Op de rand van een krat. Met een schroevendraaier. In een navel (heb ik eens gelezen in de Agent 327-strip 'Dossier Stemkwadrater').

Gisteren werd Fokko 50 en daarom had Jeannette een verrassingsfeestje in elkaar gezet. Daar zag ik een manier die helemaal nieuw was. In de schoen van zoon Julian was een opener verwerkt. In allebei schoenzolen zelfs.

,,Daarom houden we Julian nog even'', spotte Fokko, toen hij me de opener demonstreerde.

Even later kreeg hij een losse opener kado. Het moment van afscheid nemen van je zoon komt altijd onverwacht.

Meeting up in Portland

Anderhalve week geleden was ik met Jan in Portland, Oregon, waar we een kop koffie dronken met Maureen, de na jaren huwelijk gescheiden oude dame die nu en dan mijn pad kruist sinds ik haar op een veerboot van Alaska naar Seattle ontmoette. Ze heeft vroeger in Japan gewoond en via haar ex-man, die architect was, met Frank Lloyd Wright gewerkt. Ze heeft twee zoons maar geen kleinkinderen.

We hadden afgesproken in het atelier van haar oudste zoon Patrick, die illustrator is en opdrachtgevers heeft als de New Yorker, winkelketen Target, Starbucks en Nina Ricci.

Maureen maakte een weemoedige indruk. Ze heeft weliswaar plannen om naar Griekenland te gaan en naar Kathmandu (,,I didn't know this'', zei Patrick toen dat laatste vertelde), maar ze zei ook zonder aanleiding dat haar zoon me het zal laten weten ,,if I kick the bucket''.

Vandaag zat er een kaart in de bus met een gedicht, dat ze schreef na ons bezoek, met een verwijzing naar het gedicht dat ze schreef toen ze me voor het eerst had getroffen. Dit is het.

Since a poem brought our friendship, I need to write another
This single lady has two neat sons and had a wonderful brother

Today (7/1/10) was great, this heart seems just to burst
with joy and thanksgiving so any worries are immersed

In good thoughts, love, care and happy accidents of live
When friends of past travels show up and are so very nice!

I talked of much more of my life history and Oregon lore
Asing and Jan, ever the gentlemen, despite language weren't bored.

Do recall 'Zorba the Greek'-movie, its music made me shutter
Until Zorba danced just for life, and that without a rudder.

Since the promised 'I do' cancelled, my beliefs had to be altered.
But my quest for life itself? Full of blessings. Have I faltered?

Not to leave out, health, education, risk and the 'luck of the draw'
'Leaning into the wind'... and blessings keep me going... gad, what all I saw!

There are no roots (so far) to extend on this tree of Maureen
Time will tell, will the world be better?... Or just seeking the right beam!

God is in heaven, could I land in hell? 'Get up and go'? Land on the brink?
Friends, keep in touch, be safe, healthy, learn and say what you think!

We are really here (2)

Fotograaf Jacob van Essen was gisteren op de Oldehove geklommen, om de massa Oranjefans (12.000 schrijft de krant) aan de voet ervan op de plaat te zetten.

Het zijn prachtige, haarscherpe foto's. En als je deze goed bekijkt, staan wij er ook op, rechtsbovenin op driekwart van links.



Voor wie dat zo snel niet kan vinden hier een detail. Ik heb een oranje stropdas.

Foto Hoge Noorden/Jacob van Essen

Tranen over Johannesburg

Huilen in het openbaar, dat doe je niet. Helemaal net als je een man bent, vrouwen willen nog wel eens met zijn allen lekker janken bij een droevige film. Maar in tijden van voetbal of ander groot persoonlijk leed gelden andere regels.

Een man schuin achter me op het Oldehoofsterkerkhof die de hele tijd heen en weer liep om nieuw bier te halen stond na afloop van de saaie WK-finale strak naar het grote scherm voor de Oldehove te kijken, alsof hij verwachtte dat er nog iets rechtgezet ging worden. Hij huilde.

Eerder hadden hij en zijn maten steeds analyses gemaakt: ,,Het lijkt Cambuur wel'', en ,,Dit is een typische 0-0 wedstrijd'', wat klonk of ze heel wat konden hebben.
Maar nu huilde hij. De tranen biggelden niet over zijn wangen en hij maakte geen geluid, maar zijn ogen glinsterden van het vocht.

,,Je moet een foto van hem maken'', zei Kees.



Dat had ik best gewild, maar het leek me onbeleefd. Dus ik maakte pas stiekem een kiekje toen de man op het plein was gaan zitten, samen met een van zijn maten, al even aangeslagen. Ik heb hem onscherp gemaakt.



Verderop was iemand star van ontzetting. En een van ons gezelschap, die een patatje had gehaald, vertelde dat bij de ingang hele groepen stonden te grienen. Ook sportverdriet verbroedert.



Tot die tijd had ik wat vrolijker foto's gemaakt, want hoewel alle oranje shirts op elkaar lijken, waren er toch wel een paar aardige en opvallende.



Zoals deze, met fraaie T-shirttekst.




Of deze dames, met warme Unox-elfstedentochtmutsen. Ze hadden een tas vol bij zich, die ze aan iedereen uitdeelden.




Of dit fantastische glimmende jasje



Of deze jongen, een Mexicaan met een oranje geverfd gezicht die bij ons was. Na de wedstrijd sprak hij met de enige andere Spaanstalige uit het gezelschap af dat ze nooit meer Spaans zouden spreken.

Dat heeft nog geen vijf minuten geduurd, want je komt overal overheen. Zelfs als je er een beetje om hebt moeten huilen.

Het spel is nog niet uit

Voetbal was bijna vergeten, zo leuk was Cinema Ascona in Kubaard. Maar niet helemaal.
Verschillende bezoekers bleven kamperen, en de hele nacht heeft deze voodoopop, die het Spaanse team moet voorstellen, klem gezeten onder de ruitenwisser van onze Duitse gasten.

Vanmorgen bij het ontbijt zat Patrick die pop te stompen, om het team extra af te matten. Hij gelooft dat het helpt.

Smell-O-Vision

Cinema Ascona in Kubaard is het enige filmfestival ter wereld dat naar hooi ruikt, vermengd met andere luchtjes. Vier zalen in en om een boerderij, dan krijg je dat.

Het waren er trouwens eerst vijf, maar het programma in de vijfde zaal, die we in een broeikas wilden inrichten, is geschrapt nadat we erachter waren gekomen dat een broeikas niet voor niets zo heet.

Deze hooibalen stonden bovenop de Astra-zaal, en waren te zien vanuit de Ascona-zaal, waar de hoofdfilm van de avond draaide, 'Daniël' van Erik Terpstra.

Hoofdrolspeler Peter Schaapman was erbij, gaf hilarisch commentaar en kreunde als er een scene kwam die hij na veertig jaar nog steeds pijnlijk vindt om te zien.

,,Ruik ik nou mest?'', fluisterde hij halverwege de film.

,,Ja, misschien van de ponies buiten'', fluisterde ik terug.

,,Gelukkig. Ik was al bang dat ik het zelf was'', zei hij.

Ik vroeg hem ook naar de anekdote over Willem Nijholt, maar die wilde hij niet nog eens vertellen omdat Nijholt de aardigste man was die hij op de set had leren kennen en ik hem bovendien al eens op dit weblog heb gezet.




In mijn zaal, Commodore (hierboven op de foto), zette ik de herontdekking van regisseur Ken Russell in.



Daar ben ik misschien wat te vroeg mee geweest, want de paar kijkers die bij 'Lisztomania kwamen hielden het hooguit een minuut of vijf vol. Ik zat vaak in mijn eentje te kijken.



Gelukkig deed 'Tommy' het beter. Na een paar klanken drong het tot Patrick door: ,,Is dit soms 'Tommy' van The Who?''

Ja, dat is het.

,,Die heb ik vroeger grijsgedraaid'', kreet hij en zong de rest van de film mee. Net als ikzelf en enkele andere bezoekers.

Voor de statistieken: er waren tussen de zestig en zeventig bezoekers.

De herontdekking van Ken Russell

Zolang ik films kijk (dat begon in 1971), schrijven kenners en critici dat filmmaker Ken Russell nu zulke rommel maakt, terwijl hij vroeger toch zulke geniale componistenportretten had voortgebracht en toen zo'n grote belofte was.

Dat van die troep gold dan vooral voor de jaren zeventig en tachtig, daarna zag je niet veel meer van hem.

Het rare was dat ik die troep ('Tommy', 'Altered States', 'Crimes of Passion') wel kon waarderen. Je wist eigenlijk nooit precies wat je moest verwachten, maar er kwam in elk geval iets hysterisch, vol kabaal en rare vondsten, met allerlei religieuze en seksuele hang-ups van de maker.

Vanavond begint bij Cinema Ascona de herontdekking, op het geheel gratis toegankelijke festival in Kubaard.

Er draaien meer films, maar in 'mijn' Opel Commodore-zaal zijn maar liefst drie Ken Russells achterelkaar, wat ook ongeveer het maximaal verdraagbare is.

Lisztomania (1975) ,,The most ”For Russell Buffs Only” feature film its director has yet made (...) a brilliant, unique, and intensely personal film in search of an audience which perhaps doesn’t even exist'' Ross Care

Tommy (1975) ,,This kitsch cult classic is perhaps best described as Jesus Christ Superstar on acid.'' (BBC)

Crimes of Passion (1984). ,,in which good performances and an interesting idea are metamorphosed into one of the silliest movies in a long time'' (Roger Ebert)

Zijn beruchtste film, 'The Devils' uit 1971, zit er helaas niet bij, want daar is heel moeilijk aan te komen. Maar wat in het vat zit verzuurt niet...

Hier is het hele festivalprogramma

As Con Ask Em a 2

My fellow Americans

Twee mannen wachtten zojuist bij de kassa's van Super de Boer op hun echtgenotes, met malle voetbalhoedjes op. Ze namen foto's van elkaar en spraken Amerikaans. Dat is leuk om te horen als je net uit de VS bent teruggekomen.

,,Where are you guys from?'', vroeg ik.

Ze kwamen uit Michigan, de staat waar hun Hollandse opa's en heel veel meer Nederlanders naartoe zijn vertrokken. Ze reisden nu in het Noorden rond met een boot en hadden, op zoek naar hun Friese bloed, al ondermeer Groningen en Marrum bezocht.

Zometeen gingen ze Nederland - Uruguay kijken.

,,We zijn voor Nederland'', voegden ze eraan toe, om elk misverstand uit de weg te ruimen. Hun vrouwen deden zulke hoedjes niet op, maar die zijn ook voor Nederland.

,,Weet u waar we oranje T-shirts kunnen kopen'', vroeg de vrouw met het paarse vest (de andere vrouw wilde niet met die idiote hoedjes op de foto).

,,Nu nergens meer'', zei ik, want het was al na zessen. ,,Maar als ze vanavond verliezen, zijn die shirts morgen heel goedkoop.''

,,We like that'', zei de man. ,,We zijn tenslotte Friezen.''

(Foto met mijn telefoontje gemaakt, je kunt eigenlijk nooit van huis zonder je fototoestel, blijkt maar weer)

De grootste boekwinkel ter wereld

In de grootste boekwinkel ter wereld (,,misschien wel de beste ter wereld'', schreef de Washington Post, en hij is inderdaad geweldig) staan drie planken met boeken over de JFK Assassination.

Op dat soort momenten denk je: The man is dead! Get over it!

We zouden niks kopen want we hebben nu al te veel bagage, en wisten onze aanschaf tot twee boeken elk te beperken.

(Wybren sms'te naar aanleiding van dit bericht met de vraag of zijn boek over Ard Schenk er ook lag. Ik heb er niet om gezocht, maar het lag in elk geval niet bij de kleine afdeling Nederlandse boeken, die sowieso niet veel voorstelde. De boekhandel is overigens Powell's Books in Portland, Oregon. Wat een feest, die winkel.)