Stayokay

Niet veel mensen die ik ken zijn in Kring van Dorth geweest, maar ik wel. Daar is de jeugdherberg (Stayokay, heet dat nu) van Gorssel verstopt. Jan van den Belt vierde er zaterdag, dat hij 12,5 jaar getrouwd is met Marjanne.

Het is een rustieke Stayokay, met opgezette dieren aan de muur en slaapzalen met namen als 'Bijenkorf' en 'Hazeleger'. Ik had een bed in 'Hondemand'.


Jan en Marjan hebben twee zoons, Koen en Sjoerd. Volgens mij staat Sjoerd hier op de foto. Die kan heel lang en heel intens naar je kijken.

Omdat we allemaal een dagje ouder zijn, was het feest al om twaalf uur afgelopen, toen ging de bar in elk geval dicht. Een paar volhouders, onder wie Gerrit Bosman die nog net zo druk is als toen hij studeerde, maar inmiddels wel longarts, stelden voor om een taxi te bellen en nog ergens heen te gaan.

,,We gaan naar Dieka, we gaan naar Dieka'', riep Gerrit enthousiast. Hij komt uit de buurt dus hij zal het wel weten. Maar Dieka werd het niet, want dat is helemaal in Markelo, veel te ver weg.

Een klein groepje - ik ook - ging daarom naar Deventer. Het enige cafe dat ik ken, Chez Antoinette, waar ik twintig jaar geleden een keer met Menno was, ging net dicht.

De keus viel op Sjampetter, een eigenaardig cafe waar de politie (als we de eigenaar mogen geloven) voortdurend op loert. Ook al is daar (zei de eigenaar) geen enkele reden toe. Eigenlijk was de tent al dicht, maar de eigenaar bleef maar rondjes geven. De politie is niet langs geweest.

Schoolreisje

,,Komen we nu ook op uw weblog'', wilden een paar van mijn leerlingen weten.

,,Nou'', zei ik, ,,ik had me voorgenomen om niet over jullie te schrijven. Ik schrijf ook nooit over mijn collega's.''

,,Zijn wij soms niet interessant genoeg?'', vroegen ze meteen, en het klonk verontwaardigd.

Dus hierbij. Gisteren ben ik met mijn groep naar 'De wereld draait door' geweest. De sfeer was die van een schoolreisje, vooral op het perron in Zwolle waar een vrijend paartje van een bank verjaagd werd, zodat iedereen (bijna iedereen) in een keer op de foto kon.

Dit is dus 1E. De stukken die ze schrijven staan hier (als je op 1E drukt). En hieronder in Amsterdam.









Nu is het wel mooi geweest met die foto's. Op weg naar de tram terug liepen we op met Thom Hoffman, de slotgast. Hij wilde weten of deze hele groep (,,Komen jullie helemaal uit Zwolle?'') de prachtfilm 'Zwartboek' wel had gezien.

,,Ja'', zei Thomas.

,,Nee'', zei Jitse.

Thomas had gelogen, vertelde hij later, anders was het zo sneu voor Hoffman.

Navarone

Donderdag presenteren Kees en ik in het Filmhuis de tien (vermoedelijk elf) beste ongelukken uit de filmgeschiedenis.

Dat wil zeggen, de beste tien die we te pakken konden krijgen, want we laten de ongelukken erbij zien. Een mooi oud maar nogal gruwelijk instructiefilmpje uit 1959 over veilig autorijden is hier te vinden, om vast in de stemming te komen.

Het is het begin van iets dat we vaker gaan doen, met elke keer een canon (zo heet een toptien tegenwoordig) uit de film, 'het mooiste ruimteschip', 'de raarste Elvis' of 'de beste scene op een toilet'. Om van de raardere ideeen nog maar te zwijgen.

Er komt ook een website bij, maar dat moet allemaal nog. Je mag alleen bij deze canonclub, die we Navarone hebben genoemd, als je lid wordt. Het is maar een schijntje en dan mag je ook meebeslissen.

There's been a terrible accident!



Kent u die mop van Asing en Rik die dit weekeind naar Gent zouden rijden?
Ze gingen wel, maar ze haalden het niet, want de auto vloog onderweg in brand.



1. Naar Gent

Dat zit zo. Ik zou met Rik - de zoon van Anne en Christien - naar de grote Stanley Kubrick-tentoonstelling in Gent. Ik had hem vorig jaar in Berlijn al gezien, maar ik wilde best nog een keer. Rik heeft tijdens een studiejaar in Boston (gulle ouders) Kubrick ontdekt en zoiets moet je aanmoedigen.

,,Je mag mijn auto wel mee'', zei Christien zaterdagavond, voor we vanuit Drachten vertrokken. Maar dat is mijn eer te na. Ik ben heel content met mijn Peugeot 309, drie jaar geleden gekocht bij Hans Peugeot in Assen voor 700 euro, en elk jaar weer door de APK goedgekeurd.

Op de E19 van de Belgische grens naar Antwerpen was er iets raars. Een ratelend geluid. Rik reed en keek me aan. ,,Hij maakt wel vaker geluid'', zei ik.

Maar toen kwam er een harde knal, als van een klapband. Rik zette de auto op de vluchtstrook. De banden waren allemaal nog heel. Wel kwam er rook uit de grille.

Ik opende de motorkap en dacht: hee, er zit een oranje lamp in de motor. Pas na een paar seconden had ik door dat het geen lamp was, maar een flakkerend vuurtje.

,,Rik'', zei ik. ,,Pak even een fles mineraalwater, want de motor staat in brand.''

Hij hoorde het niet dadelijk, maar toen ging al onze Spa eroverheen. Het bleef nog een tijd roken.


Toen Rik Christien belde, kreeg ze de slappe lach.



2. Belastingparadijs Brasschaat

,,Binnen een uur komt er iemand bij u van de SEB'', zei de telefoniste van de ANWB. Of ze zei SBE, of BSE.

Dat duurde langer en het was heel koud. Na ongeveer anderhalf uur, onze alarmlichten knipperden steeds zwakker, dook een takelwagentje op van de depannage.

,,Start hem eens'', zei de man. Maar de accu was leeg. Hij zette er stroom op, en toen ik startte vlogen de vonken in het rond.



,,Ik denk dat de bedrading gesmolten is'', analyseerde hij. Hij wees me erop, dat het ook anders had kunnen lopen, want de benzineleiding loopt pal over waar het gebrand had.




De Peugeot werd op de takelwagen gehesen en hij zette ons met zijn lekkere warme auto af bij Van der Valkmotel Dennenhof in Brasschaat. Dat is het plaatsje waar al die rijke oude Nederlanders wonen die geen belasting willen betalen.



,,Die zijn er nog steeds'', vertelde de garagehouder. ,,Maar het worden er wel minder, want ze gaan nu meer naar Duitsland.''



3. Heel keurig

Motel Dennenhof leek leeg, maar dat was het niet, want vanaf de eerste verdieping klonk feestgedruis, met Borsato en veel gestamp. Af en toe liep een dronken Belg het gebouw uit, ondersteund door anderen.

Het enige dat vrijwel leeg was, was de hotelbar. Daar zat de eigenaar (denk ik) grote kruiswoordraadsels in te vullen. Zuchtend schreef bij ons in voor kamer 5. Ik vroeg er een bon bij, want de ANWB (geweldige club is dat) betaalt het allemaal terug.



,,Mijn moeder zou zeggen: heel keurig'', zei Rik, nadat hij op kamer 5 de douche had geinspecteerd. Moeders zijn allemaal hetzelfde, want dat zou de mijne ook zeggen.



4.BMW

Om negen uur 's ochtends belde de dame van de ANWB.

,,Denkt u dat uw auto nog te repareren is?'', vroeg ze. Dat lijkt me de moeite niet meer zei ik en dat bleek zij ook te denken. Hij wordt teruggesleept naar Nederland, want dat moet. Of naar de eerste de beste sloperij over de grens, of naar de garage van Hans Peugeot. ,,Maar dat hoef u niet meteen te beslissen.´´

Ze had ook al rondgebeld naar autoverhuurbedrijven, maar die waren allemaal dicht op zondag. ,,U heeft er niet toevallig een gezien, waar u nu bent?''

De enige kans was nog het vliegveld in Antwerpen, waar ook autoverhuurders zitten. Dan moesten we daar maar met een taxi naartoe, zei ze. En of er ook een voorkeur voor een bepaalde auto was.

,,Dat kan me niet schelen'', zei ik.

,,Je had BMW moeten zeggen'', riep Rik vanonder zijn dekbed.

Het maakte niet uit. Ook op het vliegveld was niks te krijgen. De beste optie was, om de trein te nemen naar huis, als we tenminste op zondagavond weer thuis wilden zijn.


5. Terrible accident



Onder de douche schoot me een scene te binnen uit 'A clockwork orange' van Stanley Kubrick. Alex en zijn bende bellen aan bij een keurig huis, met de smoes: ,,There's been a terrible accident!''

,,We hadden hier in Brasschaat bij rijke Nederlanders moeten aanbellen'', zei ik even later tegen Rik. ,,Zeggen dat we een vreselijk ongeluk hebben gehad. En dan trekken we de boekenkast omver, we schoppen de man kreupel en we verkrachten de vrouw zo dat ze in het ziekenhuis overlijdt!''

Grof he? Maar Rik kon de verwijzing meteen plaatsen. Filmfans zijn nu eenmaal een beetje raar.



6. Geen Gent



Brasschaat ligt pal tegen Antwerpen aan, een leuke stad voor een verloren zondagmorgen.



Je kunt er over de vogeltjesmarkt wandelen en door een overdekte markthal met oude televisies, heel veel dvd's, zingende kerstversiering en schoenen voor 7,50 per paar. We kochten alleen een paraplu, want het regende.





Er is een kathedraal.



En recht ertegenover kun je wafels eten in restaurant De Gulzige Paap.

Maar een Stanley Kubricktentoonstelling hebben ze er niet. Dus binnenkort proberen we het nog een keer.

Blueberry Hill

,,Het Oranje Bierhuis is een echt Leeuwarder cult-cafe'', zei Jelte gisteravond, toen ik daar na mijn avonddienst op de krant, even na middernacht, binnenwipte. ,,Daar moet je een verhaal over schrijven in de krant. En dan moet er ook bij dat ze geen muziek draaien. En dat er veel nieuwe, jongere bezoekers zitten maar wel van niveau.''

Dat kon ik op dat moment allemaal moeilijk nagaan en ik had ook helemaal geen zin om een stukje te schrijven. Maar gezellig is het er wel, dat moet ik bevestigen. Om twee uur kroop een van de stamgasten zelfs achter de piano om 'Hey Jude' en dat soort meezingers te spelen.

Op 'Blueberry Hill' zette ik mijn imitatie Louis Armstrong-Fats Domino stem op, die zoveel indruk maakte, dat niemand doorhad dat ik de helft van de tekst improviseerde, want zo goed ken ik die niet. Als het maar nu en dan op ill rijmt kom je een heel eind on Blueberry Hill.


(Een aantal foto's maakte ikzelf, de rest maakte Gryts)

Peter d'Hamecourt

In De Bres mocht ik gisteravond Peter d'Hamecourt ondervragen, voor een publiek van een man of zestig. d'Hamecourt, die correspondent in Moskou is voor het NOS-journaal en andere opdrachtgevers, heeft over zijn standplaats een boek geschreven, 'Moskou is een gekkenhuis'. Vandaar.

Toen we aan een biertje op de goede afloop zaten in Cafe De Ossekop, vertelde d'Hamecourt, dat zijn broer in Birdaard woont en daar zelfs in het bestuur van de ijsbaanvereniging of zoiets zit. Het is raar, hoe mensen altijd weer een of andere band met Friesland blijken te hebben. Persoonlijk zou ik trouwens liever in Moskou wonen.

(De foto is van Andries Veldman)

Marine

Sjoerd, terug uit Boekarest, vaart weer, als logistiek officier op een van onze marineschepen.

De eerste tocht zit er al op, en de films die ze bij zich hadden voor onderweg waren helemaal niks. Iedereen had erover geklaagd. Daarom belde hij mij: ik moest even wat titels aanbevelen. 'Forrest Gump', Sjoerds favoriet en een van de weinige films waarbij hij niet in slaap is gevallen, moest erbij zitten en 'One flew over the cuckoo's nest' ook.

,,Ik heb alles gevonden'', meldde hij maandagavond telefonisch. ,,Alleen 'One flew over the cuckoo's nest', die hadden ze niet.''

,,Ik heb hem zelf wel'', zei ik.

Dus een uur later stond hij voor de deur. In een plastic tas zaten de films die hij al had: 'Zoolander', 'Shrek', 'Black Hawk down', 'Saving private Ryan', 'Silence of the lambs', 'Mrs. Doubtfire', 'Bowfinger', 'Catch me if you can', 'Once upon a time in America' en zo voort.

Bij mij kwam daar nog 'Cuckoo's nest' bij, en ook 'The sound of music' (,,leuk voor de vrouwen'', meende Sjoerd) en omdat hij nog iets voor de vrouwen wilde 'Breaking the waves'. Degelijk spul waar je je geen buil aan valt. En fatsoenlijk is het ook, want de marine staat al zo onder vuur.

Voor Sjoerd zijn het zowat allemaal onbekende films, en omdat hij mijn vijf-luidsprekersfilmlawaaisysteem nog nooit had gehoord, draaide ik een stukje 'Saving private Ryan'. De bestorming van de Normandische kust, waarbij de kogels je om de oren fluiten.

Na een minuut of vijf zette ik hem op pause.

,,Zo klinkt het hier dus. Mooi he?', zei ik trots.

,,Is die hele film zo?'', wilde Sjoerd alleen maar weten. Hij klonk een beetje geschrokken.

,,Hierna wordt hij een stuk kalmer'', zei ik.

Ik hoop nu wel dat het allemaal niet te heavy is voor de marine. Gelukkig maar dat 'The sound of music' erbij zit.

Aftiteling

De afgelopen dagen heb ik achttien films gezien op het Noordelijk Film Festival. Minder dan had gekund, want ik ben er een paar keer uit geweest om te eten of een stukje te schrijven.

Deze foto kreeg ik van Jacco de Boer, die mij kiekte toen ik zo'n beetje als enige nog in de zaal zat na de film, omdat ik de aftiteling altijd helemaal lees. Dan hoor je tot een minderheid. Vooral in bioscopen, waar het personeel je echt weg kan staan kijken.

De langste aftiteling die ik ooit zag is denk ik die van de lange versie van 'Lord of the rings' op dvd, die een half uur duurt. Dat was gewoon thuis.

Werven

Ditmaal ben ik niet alleen op het Noordelijk Film Festival om films te zien, al staat dat wel voorop, maar ook om te werven voor onze speeddate-avonden in De Bres. Daarmee hebben Ellen en ik zelfs al de online festivalkrant gehaald. Erg agressief werven we niet: we leggen flyers op de tafels, daar komt het op neer.

Meer literatuur



Hidzer was vandaag jarig, en op de kast stond een gedicht van zijn dochter Famke. Ze had het zelf geschreven op de computer en zelf geprint, vertelde Judith, de moeder, trots. Hulde.

Mooi


Man en vrouw in de trein luisteren samen naar één mp3 speler. Tegenover hem komt een Antilliaans stel, zitten, dat ook een mp3 speler deelt.

De Antilliaanse man wijst op zijn vriendin en vraagt: ,,Vind je haar een mooie vrouw?’’

De andere man: ,,Hè?

De Antilliaan: ,,Vind je haar een mooie vrouw?’’

De ander: ,,Ja, ze is wel een mooie vrouw, ze heeft een mooi compact hoofd. Ik hou van negerinnen. Maar ik zou er niet op vallen.’’

De Antilliaan: ,,Hè?’’

De ander: ,,Ik hou van negerinnen maar ik zou niet op haar vallen.’’

De vriendin van de Antilliaan, die de hele tijd al verbaasd kijkt: ,,Hoe kom je bij die vragenstellerij, man?’’

De andere man: ,,Ik hou hier nu maar over op, geloof ik.’’

De Antilliaan, na een korte stilte, tegen de vrouw naast zijn gesprekspartner: ,,Jij bent niet jaloers, toch?’’

De andere man: ,,Lieve schat, ik ben homo.’’