Schaamte

Het was vandaag druk op Vlieland: drie filmploegen en een handjevol journalisten, waaronder ik. Want er is van alles op dat eiland aan de hand, met de politie en zo, maar de meesten kwamen voor de opnamen van de speelfilm 'Eilandgasten', die daar aan de gang zijn. Daarvoor had A-Film een persdag belegd.

Die persdag kwam erop neer, dat alle pers met de vroege boot kwam, en toen haast twee uur neerstreek op het kille, maar zonnige terras van het cafe direct bij de haven. Want eerder begonnen de opnamen vandaag niet.

Ik zat aan een tafeltje naast een van die filmploegen, drie man sterk. Een van hen was filmjournalist Harry Hosman, die met een zonnebril op in een dossiermap bladerde over Karim Traidia, de maker van de film. Heel lang geleden heb ik een gesprek gehad met Harry Hosman en nog wat mensen, over het blad Skoop. Daarna heb ik daar een tijdlang stukjes voor geschreven. Hosman zei destijds weinig.

,,Waar werken jullie voor?'', vroeg ik, om een praatje te openen.

,,Voor de VPRO'', zei de geluidsman, en het klonk haast weifelend, alsof hij zich afvroeg of zo'n opmerking hier goed zou vallen.

,,Daar hoef je je echt niet voor te schamen hoor'', grapte ik.

,,En waar werk jij voor?'', vroeg de geluidsman terug.

,,De Leeuwarder Courant'', zei ik.

Harry Hosman liet zijn map zakken. ,,Daar zou ik me zeker voor schamen'', zei hij.

Ik schaam me helemaal niet, dacht ik bij mezelf en ik vond het niet erg dat hij niet meer wist wie ik was.

Wie is dat ook alweer?

Op vliegveld JFK in New York stond midden in de aankomsthal een Brits uitziend mannetje met zijn mobieltje te hannesen.

,,Ik ken die man'', zei ik tegen Jaap. ,,Volgens mij is het een acteur.''

Jaap keek, en meende ook dat hij hem herkende. Een beetje suffig, Brits hoofd had hij, en ik wist zeker dat ik hem ergens in had gezien. Maar waarin, dat was de vraag. Zijn blik kruiste de mijne, maar het leek me onbeleefd om hem te vragen wie hij eigenlijk was.

Ik was het alweer vergeten, tot ik foto's zag uit de nieuwe film 'The hitchhiker's Guide to the Galaxy'. Daar speelt hij de hoofdrol in van de wat suffige Brit Arthur Dent, die in de bureaucratie van het heelal verstrikt raakt.

En toen wist ik het ook wel weer. Het is Tim, uit the Office. Deze man dus.


Toch nog een beroemdheid gezien op reis.

Lonsdale

We zijn voor de krant naar Auschwitz geweest met vier Leeuwarder jongens die van hardcoremuziek houden, van kleren met het merk Lonsdale (niet alle vier trouwens) en niet van mensen die in hun ogen onterecht uitkeringen hebben en rondhangen op straat. Lonsdale-jongeren worden ze genoemd, en ze waren heel aardig.

De meest modieuze van de vier was Willem (links op de foto), die bijvoorbeeld een spierwitte Lonsdale-polo droeg (Lonsdalekleren zijn vaak spierwit), met langs het kraagje een rood en blauw streepje, als de Nederlandse vlag dus maar dan op de kop. Op de dag van het bezoek aan het kamp had hij een spenser (spencer?) aan, waardoor hij eruit zag als een Britse kostschooljongen. Als er niet Lonsdale op had gestaan maar een ander merkje had je er niks aan gezien.

Zo'n spencer (spenser?) doe ik aan als ik bij Omrop Fryslan in de jury zit, bedacht ik. Bij de Omrop komt een soort Idols, maar dan voor acteurs: van honderd kandidaten krijgt er een een rolletje in de tv-serie Dankert en Dankert. En ik zit daar in de jury.

,,Dat kun je niet aantrekken'', zei Eva beslist, toen ik haar van mijn plan vertelde. ,,Dat vind je zelf misschien grappig, maar kijkers pakken dat echt niet op.''

Omdat Eva meer van entertainment begrijpt dan ik, volg ik haar advies op. Voorlopig.