Noa

Noa is Maori voor ,,leven zonder begrenzingen'', vertelde Mark me. Mark heeft nonchalant haar en is de baas van Noa. Een discotheek in het pand waar jarenlang Vat 69 in zat. Ik was er nieuwsgierig naar, sinds ik had gehoord dat ze sinds de naamsverandering op een wat ouder publiek mikken.

Dus toen Tom zei dat hij erheen ging om een benefietavond te openen voor Azie, sloot ik me aan bij zijn gezelschap van politici (3) en topambtenaren (1).

Nou, dat oudere publiek valt reuze mee: wij trokken de gemiddelde leeftijd (begin twintig) bijna hoorbaar omhoog. Helemaal toen we gingen dansen, op onze alles-kan ieder-voor-zich jaren-zeventig manier, die sterk afsteekt tegen het groepsdeinen van nu.

Maar het grootste deel van de tijd dans je helemaal niet. Want de disco is - op deze benefietavond in elk geval - net een circus, waar iedereen kunstjes vertoont. Dus iedereen stond in een kring op de dansvloer te kijken naar breakdancende jongetjes met wollen mutsjes, die handstandjes deden. Steeds maar heel kort, dan stapte er weer een nieuwe in de kring. Of ze luisterden, deinend, naar een man die met zijn mond en een microfoon beat-geluiden maakte. De anderen vertrokken al na een uurtje, ik bleef tot mijn muntjes op waren.

Dit jongetje

Tussen alle acties - waar ik al een beetje genoeg van heb - krijg ik van her en der deze foto toegemaild. Een leuk kereltje in een ziekenhuisbed, met vlekjes op zijn gezicht. Waterpokken, misschien, ik heb daar niet veel verstand van.

Het jongetje, lees ik, ligt in een ziekenhuis op Phuket, en daar weten ze niet wie hij is. Daarom sturen ze die foto de wereld rond. Toch wel mooi dat internet bestaat.

Wat ik niet wist, was dat toen ik de foto kreeg, het jongetje al meer dan een week herkend was. Hij heet Hannes Bergstrom en komt uit Zweden. Familie uit Finland had zich gemeld, een uur nadat deze fotos het internet op waren gegaan, lees ik in de Phuket Gazette. Zijn vader en opa liggen ergens anders in een ziekenhuis, zijn moeder en oma zijn nog zoek.

Intussen heb ik die foto nog minstens twintig keer ontvangen. Internet is handig om snel iets te vinden, maar als je er iets op gang brengt, staat dat niet zomaar meer stil. Hoeveel vermisten waren er ook weer?

Nieuwjaarsduik

,,Het was heel koud'', zei Anja, terwijl ze op het strand een handdoek over haar schouders sloeg. ,,Maar toen ik omkeek zag ik een blote man, dus daar werd ik weer wat warm van.''

Overal zijn nieuwjaarsduiken, mensen die de zee inrennen op 1 januari, maar op Ameland was dat kennelijk nog niet. Je had vroeger altijd wel Duitsers die dat deden, maar daar haalde iedereen altijd wat de schouders over op. Ja, dat binne Dutsers, die hewwe altiten wat aparts.

Maar dit jaar was er voor het eerst een officiele duik, bij de strandtent in Hollum. Het was zojuist om elf uur, en als ik 1 minuut later was gekomen, had ik alles gemist, zo kort duurde het. In een tent op het strand stond iedereen al in zwemkleding te klappertanden, want het woei nogal hoewel het verder wel lekker weer was. Iemand - Arend Folkert denk ik, die organiseerde dit - riep Ja! en daar renden ze naar de zee. Vrouwen, mannen, dikkerds, sporters, en van die heel magere jongetjes van dertien met scherpe schouders. Veel geschreeuw, hop! erin, tot ergens bij de navel, dan hop! er weer uit. Alles door familieleden op video vastgelegd.

,,Het voelde een beetje als naalden'', zei een jongetje dat achteraf blauwe lippen had. Hij was omgevallen in het water en dus kopje onder gegaan. Een meisje - ook natte haren - vertelde dat de zee niet zo erg was, maar vooral het strand heel koud aan de voeten was. ,,Volgend jaar doe ik het weer'', zei Arend uit Ballum, die glunderend soep stond te eten.

Ik heb dit jaar maar een voornemen, het enige dat er voorgaande jaren steeds niet van kwam: ik ga leren zwemmen. En misschien, volgend jaar...

Gelukkig 2005