Dit is mijn hart. Ik had het nog niet eerder gezien. Dit ding houdt mij aan de gang.
Vanmorgen was ik op het MCL bij de cardioloog, want het bevolkingsonderzoek waar ik aan meedoe wees uit dat er iets onregelmatigs was met het gemaakte hartfilmpje.
Dat kon normaal zijn, stond er in de uitslag, maar het kon ook wijzen op een myocardie aan de onderkant. Misschien had ik zelfs wel een lichte hartaanval gehad zonder het te beseffen. Ik moest me maar in verbinding stellen met de huisarts.
,,Dat heb je met die onderzoeken'', zuchtte Anne toen ik voor zijn bureau zat. ,,Er komt altijd wel iets onregelmatigs aan het licht.''
Hij nam het zekere voor het onzekere en daarom meldde ik me vanmorgen op de afdeling cardiologie.
,,U mag plaatsnemen in de wachtkamer'', zei de baliedame. ,,Dan gaat straks het circus vanzelf beginnen.''
Daar heb ik een hele stapel Tina's gelezen, dat moet iemand tenslotte doen, helemaal als er verder alleen oude mensen zitten die zacht maar nog net verstaanbaar met hun begeleiders praten. Ik kan melden: paardenstrips zijn uit, alle verhalen gaan over bandjes en optredens.
Het circus begon met doktor Quéré (carioloog stond er op zijn jas), die eruit zag als een tekenfilmprofessor, compleet met witte snor. Zo'n snor hebben cardiologen geloof ik allemaal.
,,Wat voor onderzoek is dat waar u aan meedoet?'', vroeg hij. En toen ik het had uitgelegd: ,,Krijgt u daar geld voor?''
Quéré vond het allemaal maar zo zo. Zoals hij het ook maar zo zo vindt als mensen zich in Duitsland van top tot teen laten onderzoeken, om te zien of ze niet iets hebben. Iedereen mankeert immers wel iets en die onderzoekerij geeft alleen maar onrust. ,,We worden ouder'', zei hij.
Na dit inzicht mocht ik terug naar de Tina's.
Toen bloeddrukmeten en er werden van die dopjes op me geplakt, net als de vorige keer, maar nu ook op mijn benen. Je kon op een beeldscherm je hartslag volgen.
Weer Tina's.
In een schemerige kamer werden er dingen op mijn rug geplakt, waarna Tryntsje met zo'n ding waar ze normaal baby's in de moederbuik mee filmen mijn hart ging bekijken. ,,Wil je eerst even een foto van me maken?'', vroeg ik. Dat werd bovenstaande. Spontaan bood ze aan om me dan ook een foto van mijn hart mee te geven, waar ik erg blij mee ben.
Ze bekeek het hart van alle kanten en ik kon meekijken, op een scherm boven het bed. Hartkleppen gaan echt heel snel op en neer (op het plaatje hierboven heb ik er een pijltje bij gezet, en op die getekende doorsnee van een hart ook). Soms zette ze het geluid aan, ritmisch geklop.
,,Dit is de aorta, die is het luidst'', zei ze, terwijl op het scherm een bewegende mercedesster verscheen.
Terug naar de Tina's. Ik las over een meisje dat zangeres was in een band, maar haar goede naam werd besmeurd door een dubbelgangster. Tot Anne me riep, voor het volgende onderdeel.
Ik moest fietsen met zuignapjes op, op een hometrainer met een steeds zwaardere rem. Eerst maakte Anne bovenstaande foto. Hij had een zelfgemaakte tatouage van een anker op zijn arm.
,,Ik heb nooit gevaren'', vertelde hij. ,,Maar de ouders van een vriend van vroeger hadden een scheepswerf.''
Daarna zat het erop en mocht ik voor de slotconclusie terug naar Quéré.
Die bladerde wat door het pak papier dat al deze testen hadden opgeleverd en stelde vast dat er helemaal niets met mijn hart aan de hand is. ,,Dat zegt wel iets over dat onderzoek'', zei hij. Het leek hem niet te verrassen.
