maandag 24 september 2007

Bier in blik



Dat krijgen we dus binnenkort in Nederland ook, want zo gaat het met nieuwe dingen uit de VS: bier in metalen verpakking met de vorm van een flesje. Het ziet er erg leuk uit en voelt prettig koud in de hand. Rood is echt bier, blauw is light, dus meer voor sissies en de naam 'Astros' verwijst naar de baseballclub uit Houston.

Overigens is Budweiser hier sowieso voor sissies, want de ware Texaan bestelt Shiner Bock, dat in deze staat zelf gebrouwen wordt. Het wordt daarom ook wel aangeduid als The Best Beer In The World. Shiner Bock zit gewoon in glas.

zaterdag 22 september 2007

The cheap Dutch guy




In tegenstelling tot alle buren in Las Brisas, Kemah, maait Waling zelf het gras. Alle anderen hebben daar een Mexicaan voor, maar Waling vindt het leuk werk en doet het elke zaterdagochtend. ,,I'm a cheap Dutch guy'', verklaart hij als ze hem ernaar vragen.

Het gras is Sint Augustine Grass, dat ze hier overal hebben, heel erg groene, taaie sprietjes die goed tegen zonlicht schijnen te kunnen. Het voelt heel stevig onder je blote voeten, als je goed kijkt staan de sprietjes vrij ver uit elkaar.
Everything is bigger in Texas




Als bewijs dat in Texas alles echt groter is: Waling en Rita hebben een nieuwe tv. Het beeldscherm is zo enorm dat Rita er op ware grootte op vertoond zou kunnen worden. Gisteravond hebben we er na uitgebreid kroegbezoek nog een tijdje naar gekeken: op een van de vijfhonderd kanalen (,,maar er zit ook pay-per-view bij'', zegt Rita) zagen we een stukje 'Forrest Gump'.

woensdag 19 september 2007

Rien n'a changé




Dit is mijn pen, maar dan vastgehouden door striptekenaar Guido van Driel, terwijl hij zijn boek voor me signeert. Dat wil zeggen, zijn vorige boek, 'Om mekaar in Dokkum', want hij heeft al lang weer een nieuwe graphic novel.

Van Driel heeft een uitstekende smaak, want de eerste single die hij ooit kocht was 'Non, non rien n'a changé' van Les Poppys. Dat was ook mijn eerste single. En nu ik het nummer weer hoor denk ik: dat is een hele goede koop geweest.

maandag 17 september 2007

MCL, zondag 15:46:25



Een deel van de kaarten die pa kreeg, zondagmiddag op de foto gezet. De rest - nog een dikke honderd - zit in een papieren tas. Dit is dus eigenlijk een soort wisseltentoonstelling.

Het is opvallend, vond tante Elly die ze ophing, hoeveel kaarten er gestuurd zijn waar Ameland op staat. Ik stelde voor om het hele bord vol te hangen met enkel opnames van de vuurtoren, dat zou ik zelf wel leuk hebben gevonden. Elly koos wijselijk voor meer variatie.

woensdag 12 september 2007

Who's afraid




In afwachting van de tentoonstelling 'Beautiful people' is in het Fries Museum alvast een muur rood geschilderd. Het emmertje verf staat er nog voor, met de roller erbij. Heeft ook wel wat.

dinsdag 11 september 2007

Being Herman van Veen



Vandaag kwam het blaadje van de Buma/Stemra binnen, met achterop een soort interviewtje met Herman van Veen, de zingende kaalkop. Die kale kop hebben ze op de foto gezet op ware grootte ongeveer, zodat de verleiding groot is hem als masker te gebruiken. Iedereen kan Herman van Veen zijn!

Een huiveringwekkende gedachte.

maandag 10 september 2007

In de tent, bij ons in de tent



,,Ik heet Jacob Kiewied en ik ken je broer Waling'', riep een man boven het kabaal van de band uit, tijdens de Hollumer Kermis zaterdag.

Dat is een grote tent met muziek, mensen en bier voor een muntje. Doorgaans maak je daar afspraken voor Sunneklaas en word je er gezellig smoor.

,,Kirsten van Santen ken je die?'', vroeg hij. Natuurlijk ken ik die, dat is een collega van me.

,,Dat is een bitch'', zei Jacob. ,,Maar ze schrijft wel leuke stukjes.''

Het gaat zeker om wat ze ooit over Sunneklaas schreef, vroeg ik. En daar ging het inderdaad over.




In 2003 schreef Kirsten in een column dat iemand haar over dat feest vertelde dat er geen vrouwen op straat mogen. ,,Als ik zin heb om op 5 december door Hollum te lopen, dan moet dat kunnen. Ameland is een eiland, maar het is nog altijd Nederland'', schreef ze.

Ik keek daar niet zo van op, zo reageren vrouwen meestal als ze voor het eerst over Sunneklaas horen. Maar dat die column zo lang blijft rondspoken is wel wonderlijk.

,,Dat stuk is van duizend jaar geleden'', zei ik tegen Jacob Kiewied. Dat wist hij ook wel. ,,Verder schrijft ze goed hoor'', zei hij nog eens.

donderdag 6 september 2007

Paolo Coelho




Er is een kort verhaal van de Braziliaanse schrijver Paolo Coelho dat managers en bestuurders graag aanhalen. Waar het uit komt vertellen ze er niet bij. Het gaat zo:

Vanwege de superbe kwaliteit van de maïs die hij teelde, won een boer alle prijzen die het Ministerie van Landbouw te vergeven had. Nieuwsgierig geworden reisde een journalist af naar de plek waar de man woonde. Hij was van plan een uitvoerig artikel te schrijven waarin hij het geheim van de zo succesvolle boer zou ontrafelen. Daar aangekomen vroeg hij de boer hoe hij het klaarspeelde om zulke goede maïs te telen.

‘Heel simpel’ was het antwoord, ‘na afloop van de oogst houd ik een flink deel van de maïs apart en dat geef ik als zaaigoed aan de buren.’ De journalist reageerde verbaasd: ‘Maar geeft u die goede maïs echt weg? Het mogen dan wel buren zijn, maar het zijn toch ook gewoon concurrenten?’

‘Het één kan niet zonder het ander, het is een geheel, of ziet u dat niet?’ zei de boer. ‘In de lente neemt de wind het stuifmeel mee en blaast het alle kanten op. Als mijn buren iets slechts zaaien, heeft dat gevolgen voor mijn oogst. Om het beste product van de streek te kunnen hebben, moet ik ervoor zorgen dat de kwaliteit van de maïs van de buren dezelfde is -en ook blijft- als die van mij. Ik kan in het leven niets goeds tot stand brengen, als ik anderen niet stimuleer hetzelfde te doen.




Jildou en Sietze de Vries verfilmen dat verhaaltje. Dat wil zeggen, ze maken een kort filmpje voor de opening van een bedrijf uit de hulpverlening, dat verhuist naar een pand in de binnenstad. Dat bedrijf heeft het verhaal in een boekje gezet dat ze vermoedelijk uitdelen bij de opening.

Jildou belde vorige week, of ik de journalist wilde spelen. Ik hoefde niks te zeggen, want geluid zit er niet bij. Of ik wel een lange jas wilde aantrekken, want dat vonden ze bij journalisten passen.

De boer werd vertolkt door Jetze Baarda, die boer is in Blessum. Hij kent collega Jaap Hellinga wel, die ook in het dorp woont.

Eerst moest ik komen aanfietsen. De eerste keer ging het te hard (,,zo hard heb ik die Jaap nog nooit zien fietsen'', zei boer Baarda), toen flapte de jas tegen de lens, de derde keer was het goed.

Vervolgens hadden we een gesprekje en krabbelde ik in mijn boekje. Baarda pakte er een schep bij, want een boer moet iets vasthouden vond hij.



Na afloop poseerden beide hoofdrolspelers met de winnende maiskolf.

maandag 3 september 2007


Kubaard Libre

De foto's zijn alweer een week oud, maar tijdens de derde editie van Kubaard Libre vorig weekeinde hebben Gryts (rechtsboven) en ik (midden rechts) een fotostudio ingericht in de schuur waar dat feest gehouden wordt, en zoveel mogelijk bezoekers op de plaat gezet. Zij ronselde en stookte op, ik kiekte.

Het licht was pover en de achtergrond is krantenpapier dat over de balken hangt, maar het resultaat heeft wel wat. Zeker omdat bijna niemand het houten speelgoedgeweer kon laten liggen, dat daar in de schuur lag. Wie de fotos goed wil zien moet maar bij Gryts aankloppen.


Na middernacht trad er de Leeuwarder band Jean Parlette op, met cello, gitaar, toetsen en een laptop. Het was wat te lieve muziek voor het gevorderde tijdstip. Iemand die al wat bier achter de kiezen had zei tijdens een stil moment in een liedje tegen een ander: ,,Weet je wat echt een leuke band is? Air Traffic!''

De Leeuwarders moeten zich er maar mee troosten dat hippe kenners voorspellen, dat ze over twee jaar op Lowlands staan.

zaterdag 1 september 2007

Ook weer schoon


Mem kijkt nergens van op, maar ik zat rechtop in de stoel toen iemand vanmorgen met een klets water tegen het raam gooide.

,,Janny Patje doet altijd ook onze ramen, als ze aan het lappen is'', legde mem uit. ,,Ik hou helemaal niet van ramen lappen.''

En inderdaad, daar verscheen buurvrouw Patje met een grote borstel, in een werkelijk razend tempo lapte ze de ramen en gooide er als afsluiting nog eens water tegenaan. In een flits was het voorbij. Als ze het hele dorp zou doen, was ze er in een kwartier doorheen, volgens mij.
Iedereen liegt




Anne werd deze zomer vijftig en om hem te verrassen hadden Christien en zijn kinderen een feest georganiseerd, zonet in hun tuin in Drachten. Een half uur voor het begon, zo'n beetje, had hij het nog steeds niet door al stond de catering inmiddels op de oprit. Hij bleef de hele middag verbluft vertellen dat hij van niks had geweten.

Op zulke feesten zie je veel gezichten van vroeger maar met meer rimpels en ander haar. Grijs is de kleur van de toekomst, kunnen we vaststellen. Iedereen heeft een baan en zorg om de ouders. Er waren andere artsen, mensen van Nederlands, docenten, een enkeling is in de politiek gegaan, Ina was er (iedereen de groeten, ze drinkt nog altijd wijn), mensen van wie ik ooit de bruiloft fotografeerde zeggen nu dat ze binnenkort het zilveren huwelijksfeest vieren.

,,Een jaar is niks'', zei de moeder van Anne, al voegde ze later toe dat ze nu ze in haar eentje is de dagen wel heel lang vindt duren.

,,Ik wist helemaal van niks'', zei Anne nog een keer. ,,Niemand heeft wat gezegd.''

,,Daar had ik wel moeite mee'', zei zijn moeder. ,,Ik had bijna gezegd, tot zaterdag.''

,,Eigenlijk is het heel erg'', stelde ik vast. ,,Om er op je vijftigste verjaardag achter te komen dat iedereen die je kent wekenlang tegen je heeft gelogen.''

,,Meestal blijft het ook niet bij een keer'', vulde een arts die een tijd bij Anne heeft gewerkt fleurig aan. ,,Als ze een keer weten dat ze tegen je kunnen liegen gaan ze door.''

(De foto is van begin 1981, toen Anne en Christien zich net hadden verloofd. Op de studentenflat gemaakt.)