zaterdag 31 mei 2014

Doodgaan en opleven

Er zit me iets dwars van Edge of tomorrow, een science-fiction/actiefilm met Tom Cruise die een mengeling is van Groundhog day, Starship troopers en Saving private Ryan.

Buitenaardse wezens hebben het Europese vasteland overgenomen na een landing in Hamburg. Aan alle kanten worden ze bestreden door de geallieerden, zeg maar.

Dat gaat niet goed, want die buitenaardsen kunnen steeds als ze een slag hebben verloren de tijd terugzetten en die slag nog eens, maar dan met voorkennis, overdoen.

Tom Cruise is een voorlichter die naar het front in Normandië gestuurd wordt. Daar probeert hij onderuit te komen, want voorlichters zijn niet gewend om echt werk te doen, maar hij ontkomt er niet aan. Hij sneuvelt, maar ontwaakt dan weer, een dag eerder. Er zit iets van die buitenaardsen in zijn bloed, zodat hij deze futuristische D-Day steeds opnieuw kan doen. Als een game met oneindig veel levens, steeds vanaf hetzelfde begin. Hij wordt er gaandeweg beter in.

Hij leert een vrouw kennen die dat vermogen ook had. Zij waarschuwt hem: een keer ging ze niet dood maar raakte ze alleen buiten westen. Toen kreeg ze een bloedtransfusie en was het vermogen om te resetten verdwenen. Dat overkomt Cruise ook in de film. Na een bloedtransfusie ben je weer een gewone sterveling die er alles aan moet doen om in leven te blijven.

De vraag is alleen: hoe weten ze dat? Je kunt er immers enkel achter komen door dood te gaan. Hebben ze dat reset-vermogen, dan komen ze een dag eerder weer bij. Hebben ze dat vermogen niet meer, dan blijven ze dood. Maar dan weten ze ook niet dat ze het kwijt zijn, en ze kunnen het zeker niet aan een ander vertellen.

,,Het is maar film", zou mijn oma in zo'n geval zeggen. Dat klopt, maar toch houdt het me bezig.

(De film is in 3D, wat overbodig is. Ik heb een opname van Tom Cruise in de film, die ook over deze kwestie lijkt te piekeren, ver-3D'd, voor zo'n rood-blauwbrilletje.)


dinsdag 27 mei 2014

Geen staf, maar een zwaard



,,Bent u hiervoor nu helemaal uit Spanje gekomen?", vroeg Stefan Martens van GPTV. Want tegen Sint Nicolaas zegt iedereen U, dat zit er goed in.

,,De Sint zit op elke troon", zei ik terug. Maandag was de IJzeren Troon op het station van Leeuwarden, als reclamestunt voor Game of Thrones en voor betaalzender HBO. Fans van de serie konden zich erop laten fotograferen.

Op Tweede Paasdag had ik dat in Groningen ook al meegemaakt. In Leeuwarden wilde ik wel weer op de foto, maar niet op dezelfde manier. Dan liever met mijter, mantel, baard en pruik.

Omdat ik dat pas op het laatste moment had bedacht, vroeg ik op twitter waar ik dat zou kunnen lenen. Al snel werd ik doorverwezen naar Nanna Franconi, van Tryater. Die had thuis wel wat liggen, wat ik zo mocht meenemen. Op de foto zie je het niet, maar eronder heb ik gewoon een spijkerbroek en een T-shirt. De staf had ik niet mee, maar voor de foto krijg je een zwaard, ook mooi.

Ik ging er met collega Wieberen Elverdink heen, die de serie ook graag ziet. Uit zijn omschrijving op Facebook:

Asing had ook verkleedkleren bij zich. Het leek hem lollig om als Sinterklaas op de troon plaats te nemen. Kort voordat hij aan de beurt was, hees hij zich in een tabberd, bond hij een baard voor en zette hij een mijter op. Gewoon, voor de grap, zei hij.

Maar eigenlijk zette Asing al die ernstige fantasyfiguren er een beetje mee in hun hemd. Voor de camera van Omrop Fryslân, dat er een itempje over schoot, maakte hij het nog erger. ,,In Westeros wonen ook veel stoute kindertjes”, sprak hij routineus met zijn Sinterklaasstem. 

Het viel nogal op, tussen de fantasy-fans. Game of Thrones mag dan bekend zijn, Sinterklaas is nog veel bekender, allerlei voorbijgangers zetten hem op de foto. ,,Door Sinterklaas en Game of Thrones zo te combineren steek je ergens de draak mee", overpeinsde Wieberen. ,,Maar waarmee precies?"

Hayo Bootsma van Omrop Fryslan kwam erop af (in zijn radioreportage hoor je Wieberen en mij het muziekje van de serie zingen) en even later dus ook GPTV.

Met mijn beste Sint-stem vertelde ik hen dat ik hier natuurlijk op mijn plek was. ,,Als je ergens in het land stoute kindertjes wilt zien dan is het bij deze sessie van Game of Thrones", orakelde de Sint.

,,Want er zijn er veel die downloaden, wat erg strafbaar en verkeerd schijnt te zijn." De Sint dacht daar trouwens genuanceerd over: ,,Ik wil het eigenlijk niet afkeuren, als je de serie maar ziet. Dan neem je kennis van cultuur en dat is ook belangrijk."

zaterdag 24 mei 2014

Bestsellers en betersellers

Aan de ene kant van boekhandel Van der Velde zat Herman Koch. Koch reist langs allerlei boekhandels om er zijn laatste roman, Geachte Heer M., te signeren. De bestverkopende, meest vertaalde Nederlandse auteur van nu zat alleen achter een tafeltje met stapels boeken.

Aan de andere kant van de boekhandel stond Pieter de Groot, van wie na een lange bevalling (zo noemde hij het zelf) Het Leeuwarden Boek gereed is, bijna vierhonderd bladzijden. Daar was het helemaal vol met de mensen die je bij de aanbieding van een boek over Leeuwarden zou verwachten.

Dat verschil in belangstelling was ook Ferd Crone opgevallen, die het eerste exemplaar van Het Leeuwarden Boek kreeg. ,,Han Koch vlucht al naar Amerika, heb ik begrepen", zei hij.

Een dubbel soort grap, vermoedelijk. Die ernaar verwijst dat Koch het goed doet in de Verenigde Staten, waar The Dinner zelfs in vliegveldboekhandels ligt. En het geeft aan dat Leeuwarden zijn voornaam nu al vergeten is. Daar lezen ze andere boeken van andere schrijvers.

Ronnie Terpstra van Van der Velde reageerde op twitter: Herman/Han Koch zat er al een uur. Zijn taak was volbracht.

maandag 19 mei 2014

Mobiele troon



Was ik op tweede paasdag met de trein naar Groningen gegaan om een kijkje te nemen op het station, waar fans van Game of Thrones zich konden laten fotograferen in de IJzeren Troon uit die serie, blijkt hij maandag ook naar Leeuwarden te komen.

De troon in Groningen was een paar slagen kleiner dan die in de serie, en niet van ijzer maar van hard plastic op (denk ik) een houten geraamte. Toch was het leuk. Er stond een rij tot aan de Brunawinkel. Het speciale HBO-fototeam werkte dat allemaal vlot weg.

,,Uw jas moet uit meneer", zei de HBO-fotograaf. Want de achtergrond was een groen scherm, dat ze op de uiteindelijke foto door rookwolken vervangen. Dat zou ook met mijn groene jasje zijn gebeurd. Het resultaat ziet er ondanks die zwaarden en die rook vooral uit als iets uit Nightmare on Elm Street, vind ik.

De eerste die me in Groningen aansprak was collega Rutger van der Meij, die er voor de krant was. ,,Zijn er ook nog andere Friezen dan jij?", wilde hij weten.

Die waren er, ontdekte ik even later: Marius Dussel, met vrouw Vera en dochter Yvette. Marius vindt de serie niks aan, maar Vera en Yvette wel. Ik kon met ze mee terugrijden en we hebben het er de hele route over gehad. De purple wedding was net geweest, vandaar.

Ik schreef er onderstaande column over. En ik vraag me af: zal ik maandag in Leeuwarden weer een kijkje nemen? Vermoedelijk wel.


donderdag 15 mei 2014

Over gewicht




Bij het Cafe van de Kleine Wetenschap van dinsdag ging het over obesitas, vetzucht.

Bariatrisch chirurg Jan Apers had een half uur om daar een en ander over te vertellen en deed dat in drie kwartier, als een soort doorvertaling van het thema van de avond.

Veel van wat hij vertelde draaide erom dat hele dikke mensen er niks aan kunnen doen.

Het kan aan de genen liggen, er kunnen stoffen ontbreken (leptine) die aangeven dat je geen honger meer hebt, de opvoeding kan verkeerd zijn (elke keer een koekje als je huilt), de gebruiken zijn verkeerd (popcorn in de bioscoop, de Nederlandse voorliefde voor aardappels, de gewoonte om altijd je bord leeg te eten), je moeder at slecht en rookte tijdens haar zwangerschap. Armoede speelt een rol: vet, ongezond eten is goedkoper en de food swamps - gebieden zonder gezond eten, maar met volop fastfoodtenten en zo - worden steeds groter.

Opmerkelijk weetje: alle kinderen die geboren zijn in het najaar van 1944 tot en met het voorjaar van 1945 - de hongerwinter - lijden aan obesitas. 

,,Er is niemand die ervoor kiest om 200 kilo te worden", zei Apers. ,,Dan ben je ziek." Wie zo dik is krijgt er ook nog allerlei ziektes bij, van suikerziekte tot ademhalingsproblemen.

Diëten helpen niet. ,,Met al die diëten verpest je je hele stofwisseling", zei Apers en liet met grafieken zien hoe het lichaamsgewicht met een dieet uit balans raakt.

Wat wel weer helpt is het weghalen van een metertje darm. Gek genoeg is dan de suikerziekte ook vrijwel verdwenen, waar de chirurgen, of deze ene althans, geen verklaring voor hebben.

Of hij de zaal ervan had overtuigd dat de dikke persoon er zelf weinig aan kan doen weet ik niet, maar het was mij te passief allemaal. Er is ook nog zoiets als wilskracht, wierp ik tegen, en wie geen 200 kilo wil worden zou bij laten we zeggen 120 kilo al nattigheid moeten voelen.

Sociale wetenschapper Greetje Timmermans, de tweede spreker, zei gelukkig dat vetzucht wel degelijk met leefstijl te maken heeft. Maar hoe het nu komt dat overgewicht meer voorkomt bij lager opgeleiden, bij eenoudergezinnen en bij arme gezinnen (dat dat zo is, kon ze met onderzoeken laten zien), dat wist ook zij niet echt.

Ze had een theorie die erop neerkomt dat wie niet veel te besteden heeft en elk dubbeltje moet omdraaien, daar op den duur moe en passief van wordt en alle wilskracht wegstroomt. ,,Wilskracht wordt bepaald door de situatie waarin je leeft, het is geen karaktertrek", zei ze. Opmerkelijke stelling.

In de pauze en na afloop speelde DIFF, een lekkere Leeuwarder band die er alle moeite voor deed om de bezoekers - die na het officiele deel vaak direct vertrekken - binnen te houden. Het gaf niet dat er maar weinig mensen overbleven, ze speelden geestdriftig.

Gitarist Lennard Fopma sprong er zelfs bij op tafel, wat in het Oranje Bierhuis zelden gebeurt. Vet!

(De foto bovenaan is van Hans Jellema)


zaterdag 10 mei 2014

Zussen

Pake en beppe hadden vier kinderen, Wyb, Atze, Froukje - mijn moeder - en Gerlant.

Die zijn er nu allevier niet meer, want tante Gerlant is deze week overleden, nadat ze acht jaar in een verzorgingshuis heeft gezeten. Ze herkende niemand meer.

Hoe ik aan de foto hiernaast ben gekomen weet ik niet, maar het zijn beide zussen (mem zit rechts, tante Gerlant in het midden, en beppe staat erbij) in Zaandam, met een hondje.

Mem was wat verlegener, terwijl haar jongere zus wilder en vrijgevochtener moet zijn geweest. Ze kreeg - zei mem - meer aandacht van de mannen. Het is oom Joop geworden, van wie ik geleerd heb dat je geraspte kokos 'apenhaar' noemt.


Tante Gerlant is nog wel een paar keer bij haar zus op Ameland geweest, tot dat niet meer kon. In 2008 voor het laatst, de foto's hiernaast zijn van oktober 2007. (Echte foto's zijn het niet, maar thumbnails. De echte opnamen ben ik kwijtgeraakt toen ik de externe harde schijf heb laten vallen.)


Het waren vreemde, uitgebreide gesprekken die beide zussen op het strand en thuis voerden, want ook mem had Alzheimer, zij het toen nog in lichtere mate dan tante Gerlant.

Zodat ze af en toe een gesprek over vroeger, dat ze net hadden gevoerd, gewoon weer opnieuw begonnen. Merle en ik hoefden eigenlijk nooit iets te zeggen, ze hielden elkaar aan de praat.

Over hoe de bakker heette op de Verlengde Schrans, waar ze aan het eind van de Tweede Wereldoorlog hebben gewoond, of hoe hard hun moeder altijd heeft gewerkt toen pake en beppe het Koaihûs hadden.

Pake speelde daar mooi weer met de gasten, zeiden de zussen, maar beppe, die had daar geploeterd. Ze had zelfs een cursus koken voor groepen gevolgd in het Oranjehotel. ,,Die heeft daar wat werk verzet", zeiden ze.

Dat horecawerk is op hun kinderen overgeslagen. Mem zat in De Zwaan, oom Wyb in Wyb's, eerst in de Doelesteeg, toen op Terschelling, oom Atze in de Wynkup en later de Drie Balken en de Oorwurm. En oom Joop en tante Gerlant hebben behoorlijk wat zomers het Koaihûs gedaan.

Van beide zussen hield ik het meest van mem, maar bij tante Gerlant was ik ook graag.

donderdag 8 mei 2014

Thunderbirds Are Go!



Vanmiddag werden op Vliegbasis Leeuwarden 150 medailles uitgereikt aan militairen die in Afghanistan zijn geweest. Dat ging met een vrij uitgebreide ceremonie onder begeleiding van de Kapel van de Koninklijke Luchtmacht.

Toen generaal Tom Middendorp op het terrein verscheen, de commandant der strijdkrachten, speelden ze iets korts, dat vaag aan de Hohenfriedberger Marsch deed denken maar het niet was.

Die medailles werden uitgedeeld volgens een vlot lopend systeem van vier uitreikers (burgemeester Crone werd ook aan het werk gezet), waarbij iedereen die er een had ontvangen achteraan ging staan, zodat er in de voorste rij steeds nieuwe medaillelozen stonden, tot het klaar was.

Middendorp nam er de tijd voor, maakte met iedereen een praatje en gaf ze een vaderlijk klopje op de arm. Het had iets Napoleontisch, daar heb ik althans eens van gelezen dat die zijn soldaten wel eens waarderend in de wang kneep.

De kapel zette daarbij ineens het muziekje in van de Thunderbirds. Dat was verrassend, ik nam er een fragment van op met mijn telefoon. Jacob van Essen, die er als fotograaf was, maakte bovenstaand filmpje. Dat gele ding dat ik vasthou is mijn telefoonhoesje.

(Ik had in mijn rugzak Bleeding Edge van Thomas Pynchon bij me. Het idee, in Engeland begonnen, is dat je op 8 mei ergens in het openbaar iets van Pynchon gaat zitten lezen. Het is er niet van gekomen, maar goed, het boek is op de basis geweest.)

woensdag 7 mei 2014

De trip met Puck kon niet meer stuk


When we were F. A. B. S.: Erwin Boers, Klaas Zandberg, Hester Luinstra, Jaap Hellinga, Jantien de Boer, Kees van Wieren, Jacco de Boer, Patrick van 't Haar en Wytze Visser.

Op de kop af vier jaar geleden reisde bovenstaand gezelschap - de fotograaf inbegrepen, ik dus - naar Dordrecht om dag te zeggen tegen burgemeester Arno Brok. Speciaal daarvoor was het Frysk Arno Brok Selskip (F. A. B. S.) opgericht, een uitgelezen gezelschap.

Het verloop van die dag is hier te lezen.

Puck van Ulzen, de oudste deelneemster, had het erg naar haar zin.

Al op de heenweg zette ze de stiltecoupe op stelten; ze had veel te veel te bespreken om zich wat aan te trekken van een stiltegebod of het herhaalde verzoek om rust van een paar dames verderop.

,,Dan gaat u toch ergens anders zitten?", zei ze.  Dat deden die dames dan maar. Die snapten wel  dat ze machteloos waren tegenover deze ontembare natuurkracht.

Onderweg hadden we het over haar man, Henny, die in 2007 is overleden. Hij was vroeger mijn leraar geschiedenis en conrector van de Rijks-HBS aan het Zaailand. Na de eindexamens zijn we als klas bij de Van Ulzens thuis geweest in Goutum en daar heb ik een glas rode wijn over de bank laten kieperen.

,,Helemaal niet erg", zei Puck. ,,Dat deden we zelf ook vaak."

Ze informeerde geregeld naar Waling, want die heeft daar ook op school gezeten en kon er slecht aarden. Haar man heeft zich ervoor ingespannen dat hij op de Zeevaartschool in Harlingen terecht kwam. En omdat hij nu in Amerika woont, beschouwde Puck hem als het ware als een geslaagd project.

Ze hield het strakke wandeltempo van de rest van de groep niet altijd vol, aan het eind van de dag pufte ze als een stoommachine. Maar de maanden erop vroeg ze voortdurend wanneer we weer zo'n reis zouden maken.

Dat is er niet van gekomen: F. A. B. S. was een eenmalig verschijnsel en is niet meer in Dordrecht geweest. Puck is dinsdagavond overleden. Ze werd 79.


maandag 5 mei 2014

Opdat wij niet vergeten




In een voormalig kaaspakhuis tussen Weidum en Jellum was op 4 mei de langverwachte Cinema Ascona Wiedergutmachung, met de dodenherdenking live vanaf de Dam in Amsterdam en daarna lebensbejahende naoorlogse filmfragmenten met Nederlanders in Duitse films, voetbal, Drie Grote Duitse Topacteurs en Richard Wagner.

De zaal had van zichzelf al veel sfeer, maar de acht portretten van Duitse dichters en denkers, vaardig op doek gezet door de Kesanova, maakten het geheel af. Het portret van de RAF en twee zeelui bij een lantaarnpaal vielen naast dit pantheon minder op. Hiernaast een deel van het bestuur voor de portrettengalerij.

Veel bezoekers waren met de auto gekomen. Een stuk of tien waren op de fiets uit Leeuwarden. Maar er was een jonge Duitse student, die de stad nog aan het verkennen is, uit Leeuwarden komen lopen. Dat is de juiste houding!


Dit was het programma:

1: Twee minuut stilte
2: Die Stoßburg (Franz Marischka, 1974). Ridders, kuisheidsgordels en een prominente gastrol voor Johnny Kraaykamp als de onnozele Bert. Nederlandse titel destijds: 'Een Burcht vol Vrolijke Ontucht'.
3: Heintje - Ein Herz geht auf Reisen (Werner Jacobs, 1969). De jonge zanger Heintje in zijn eerste echte filmrol.
4: Wenn die tollen Tanten kommen (Franz Josef Gottlieb, 1970). Rudi Carrell in gewone kleding en in jurk zet een hotel op stelten.


5: Goetz Widmann - Holland. Lied over de voors en tegens van Nederlanders.
6: Anti-Hollandwitz aus Elton Reist: Wat is het verschil tussen Jezus Christus en de Nederlanders?

7: Voetbalcoach Louis van Gaal in Munchen
8: Anti-Hollandwitz aus Elton Reist: Een Duitser, een Nederlander en een Afrikaan zitten in de kraamkliniek...
9: Monty Python: Filosofenvoetbal Duitsland-Griekenland
10: Das Wunder von Bern (Sönke Wortmann, 2003). Duits voetbalteam wint, mede dankzij een schriel jongetje, in 1954 van Hongarije en geeft het land weer zelfvertrouwen.
11: Die Ehe der Maria Braun (Rainer Werner Fassbinder, 1979). Duitsland wint in 1954 van Hongarije en Wirtschafstwunderfrau Maria Braun blaast haar huis op.


12: Loriot: Duits voor buitenlanders
13: Schulmädchen-Report: Was Eltern nicht für möglich halten (Ernst Hofbauer, 1970). Openhartige straatinterviews door Friedrich von Thun.
14: Der Baader Meinhoff Komplex (Uli Edel, 2008). Duitse terroristen-in-opleiding zonnen naakt in Arabisch schietkamp. Want dat is de echte revolutie, vinden ze.
15: Schulmädchen-Report: Was Eltern nicht für möglich halten (Ernst Hofbauer, 1970). Openhartige straatinterviews door Friedrich von Thun, 2.
16: Anders als Du und Ich (Veit Harlan, 1957) Ouders vermoeden dat hun zoon homo is. Hij schildert en gaat met rijke oude heren om, die van elektronische muziek en worstelwedstrijden houden.
17: Eolomea (Herrmann Zschoche, 1972). Oostduitse sciencefiction met Cox Habbema, voorloper van 'Gravity'.
18: The centrifuge brain project (Til Nowak, 2012). Pseudodocumentaire over achtbanen en draaimolens. Het succes van de avond.
19: Good bye Lenin! (Wolfgang Becker, 2003). Oostduitse dame heeft de val van de muur gemist; haar kinderen maakten haar wijs dat er niks is gebeurd. Ze gaat op een onbewaakt moment naar buiten.
20: Der Schuh des Manitu (Michael Herbig, 2001). Westernkomedie, parodie op Karl-Mayfilms en spaghettiwesterns; de best bezochte Duitse film sinds 1945. Duitsers in het publiek herkenden acteur-schrijver Sky du Mont.
19: Schulmädchen-Report: Was Eltern nicht für möglich halten (Ernst Hofbauer, 1970). Openhartige straatinterviews door Friedrich von Thun, 3.
20: Der Himmel über Berlin (Wim Wenders, 1987) Topacteur Bruno Ganz als engel die, ongezien door levenden, door Berlijn doolt.
21: United trash (Christoph Schlingensief, 1996). Topacteur Udo Kier als generaal van de Verenigde Naties in Afrika.

22: Fitzcarraldo (Werner Herzog, 1982). Topacteur Klaus Kinski beantwoordt het dreigend getrommel van junglebewoners met een plaat van Caruso.
23: Valkyrie (Bryan Singer, 2008). Wagners 'Walkürenritt' op de draaitafel.
24: Apocalypse Now (Francis Ford Coppola, 1979). Wagners 'Walkürenritt' tijdens een helikopteraanval in Vietnam.
25: Watchmen (Zack Snyder, 2009). Wagners 'Walkürenritt' tijdens de aanval van een blauwe, lichtgevende reus in Vietnam.
26: Rango (Gore Verbinski, 2011). Wagners 'Walkürenritt', westernversie, tijdens de aanval van overvallers op vleermuizen op een watertransport.
27: My name is nobody (Tonino Valerii, Sergio Leone, 1973). Wagners 'Walkürenritt', elektronische versie, terwijl Henry Fonda stand houdt tegen aanstormende bandieten.
28: Ponyo (Hayao Miyazaki, 2008). Variatie op Wagners 'Walkürenritt', bij een meisje dat op de aanzwellende golven loopt. 
29: Bühne frei für Marika (Georg Jacobi, 1958). Muzikale afsluiter met Marika Rökk als Raketenfrau die zich verveelt en daarom een planeet met kleurlingen opzoekt. 

Daarna was er Schlagerkaraoke, met ondermeer 'Du', 'Da da da', 'Griechischer Wein', een moeilijk meezingbaar nummer van Ramstein, 'Ein bischen Frieden' en 'Rock me Amadeus', gezongen door de Duitse student die helemaal was komen lopen. Bravo!

zondag 4 mei 2014

Leeuwarden zoals het nooit was


Spankjaardslaan/Noordersingel





Dit panorama, gemaakt in Leeuwarden, heeft nooit zo bestaan. Het komt uit 
deze film uit 1920, waar Laurens Bontes me gisteren op wees. Je kunt hem online bekijken op de site van EYE in Amsterdam.

Echte Leeuwardenkenners halen hun schouders op over het filmpje van Haghefilm, want die kennen het al jaren. Haghefilm was het bedrijfje van de Nederlandse filmpionier Willy Mullens. Die maakte ook de oudste Nederlandse speelfilm die bewaard is gebleven, 'De mésaventures van een Fransch heertje zonder pantalon aan het strand te Zandvoort' uit 1905.

Het mooist zijn die opnamen, waar de camera op een statief langs een stadsgezicht zwenkt. Daar heb ik een aantal beeldjes van uitgelicht, een aan ge-photoshopt. Bij de bovenste ben ik in de fout gegaan, zag ik achteraf, want daar heb ik beelden van de Spanjaardslaan (het linkerstuk) verweven met  beelden van de Noordersingel (rechts). Nu ja, het resultaat mag er zijn, dit zou bestaan kunnen hebben zeggen we dan maar.

Het filmpje begint meteen met zo'n zwenkpanorama vanaf de Oldehove naar het oosten. Die leverde de bovenstaande foto op. De foto's zijn nogal fors, als je erop klikt zie je ze beter.

Wilhelminaplein


Rengerspark


Prinsentuin
Prinsentuin