Heeft zomaar David Foster Wallace zelfmoord gepleegd, op zijn 46-ste... Hij bedacht de term chess on the run voor tennis, in een verhaal daarover heeft hij het zelfs over Krajicek, hij schreef een artikel over een bezoek aan een pretpark waarvan ik wilde dat ik het had geschreven en hij schreef vooral een fijne, dikke, erudiete Amerikaanse roman die 'Infinite Jest' heet, oneindige grap. Zo'n boek waar je je doorheen moet ploeteren.
Ook daar komt trouwens veel tennis in voor. Het boek speelt in een toekomst, waar de jaren niet meer nummers hebben maar naar sponsors genoemd zijn (Year of the Whopper). Een filmmaker heeft zelfmoord gepleegd door zijn hoofd in de magnetron te leggen (kan dat dan? ja het kan, op een manier die David Foster Wallace uitlegt). Die liet een legendarisch laatste film na, 'Infinite Jest', die zo leuk is dat kijkers eraan verslaafd raken. Verslaving, daar gaat het boek ook over, want er wordt van alles in gebruikt en een deel ervan speelt zich af in een afkickkliniek.
Het is een raar boek, want die David Foster Wallace kon mooi schrijven maar ook enorm ouwehoeren. Nu en dan is het net een film die in zijn geheel vertraagd wordt afgedraaid.
Wat ook opvalt zijn de soms paginalange voetnoten, die hij erin stopt. Dat leest altijd raar, voetnoten, want je onderbreekt de hele tijd waar je mee bezig bent. Wat hier ook de bedoeling is. In romans zie je dat niet veel, in 'Pale Fire' van Nabobov heb je het ook.
Hoe dan ook, ik jatte het idee elf jaar geleden voor een artikel dat ik maakte over schilder Anne Feddema, waar ik ook een blok voetnoten in stopte. Komt eigenlijk van David Foster Wallace, dus.
