zondag 31 mei 2009

De helft van het leven





Voor de echte Cambuursupporter maakt het zo te zien niet veel uit of hij naar levende voetballers kijkt of naar een reuzentelevisiescherm op het veld. De eigenlijke wedstrijd was vanmiddag in Kerkrade, maar de Noordtribune in Leeuwarden kolkte evengoed, rondvliegende bekers bier sproeiden over de hoofden en toen Cambuur onterecht een rode kaart kreeg, gingen er massaal middelvingers omhoog.

Ook wordt er de hele tijd gezongen. Ik zong mee, want ik zat er middenin en zo vaak krijg je niet de kans om uit volle borst te brullen. Aan het eind draaiden ze 'We are the champions', wat ook werd meegezongen terwijl het helemaal niet zo'n geschikte meegalmer is. Freddy Mercury gaat steeds wat omhoog, want zo'n ongeschoolde tribune hem niet nadoet.

Toen Cambuur 1-1 maakte, viel mijn buurman me om de hals en begon met mij op en neer te springen. Sport verbroedert, kortom, zolang je tenminste allemaal voor dezelfde club bent. (Het plaatje hieronder is een combi van een paar beelden uit een Youtube-filmpje. Spot the blogger.)



Bij de uitgang viel me een andere man om de hals, die zijn zoontje bij zich had, een krullebol van een jaar of tien.

,,Hoe fonst ut?'' wilde hij van ons weten.

Mooie wedstrijd, spannend tot het einde, zei ik.

Daarna begon hij, half op mijn schouder hangend en met een stevige bierlucht op de adem, de wedstrijd te analyseren. ,,Ik ben su dronken als een kut'', bekende hij halverwege.

In zijn geestdrift en door het bier kwam hij niet goed uit zijn woorden, maar termen als rode kaart en promotie keerden steeds terug.

,,Ik moet plassen'', zei het zoontje.

,,Nou gaan dan te plassen'', zei de vader, die net middenin een zin zat.

,,Maar dat kan hier niet'', zei het zoontje.

Vader ging door met de doldrieste analyse. ,,Donderdag weer!'', zei hij. ,,Dat winnen ze! 1-0!''

Woensdag, verbeterde ik. Zoveel weet ik er dan nog wel van.

,,Gaan we daar heen pappa?'', vroeg het zoontje

Pappa knipoogde naar ons en zei: ,,Daar kopen we geen kaartjes voor hoor, deze keer. We slaan maar eens over.''

,,Maar pappa'', zei het zoontje verbaasd. ,,Voetbal is toch je halve leven?''

Toen liepen zes politiemannen het stadion in, gevolgd door burgemeester Ferd Crone met een Cambuursjaaltje om. Hij keek zorgelijk. Het werd tijd om te vertrekken en het zoontje moest tenslotte ook plassen.

You can't always get what you want





Het Fries Straatfestival werd gisteravond afgesloten met een optreden van de Stolling Rones, een coverbandje van de Rolling Stones.

De leadzanger stak zijn borst vooruit en gebaarde driftig met zijn handjes a la Mick Jagger. Een van de gitaristen had een enorme bos haar. ,,Een pruik'', wist een meisje naast me. ,,Echt haar zit niet zo strak om je hoofd.''

Maar toch ontbrak er iets. Het volume was zo laag, dat je er verstaanbaar doorheen kon praten. Dat hoef je bij de echte Stones niet te proberen. Aan de bas moest je horen welke hit er nu aan de beurt was, maar de stem kwam niet zo ver en andere instrumenten vielen niet echt op. Deden ze eigenlijk wel ''Oe Hoe'' bij Sympathy for the Devil? Of dat hoge geluid bij Gimme Shelter?

Er werd veel over gemopperd. ,,Net of er ergens een radio aanstaat'', zei een jongen naast me. ,,Dat was vroeger wel anders'', zei raadslid Piet van der Wal, die graag over concerten van vroeger vertelt. Af en toe liep iemand naar de techniek, om te vragen of het wat harder kon, maar dat gebeurde niet.

Als een van de laatste nummers deden ze I can't get no satisfaction. ,,Nou ik ook niet'', werd er gemopperd. Hey hey hey, that's what I say.

zaterdag 30 mei 2009

Cambuurchips





Na de wedstrijd van Cambuur tegen Roda, die we bij me thuis bekeken, gingen we naar de kroeg. Zodat de schaal met chips achterbleef. Bij wijze van experiment gooide ik die vrijdag in het vogelhuisje, misschien vinden vogels die sloffe zoute dingen wel lekker.

Maar die zetten er geen snavel op. Dat is heel anders bij de kat, die hier in de buurt rondzwerft, die komt er steeds voor terug.

donderdag 28 mei 2009

Onbegrensd twitteren





Omdat een paar collega's de wedstrijd Cambuur-Roda hadden willen volgen maar naar verschillende gemeenteraadsvergaderingen moesten, heb ik die getwitterd. Dat is steeds korte berichtjes tikken, als er iets gebeurt. Lollig om te doen. Maar op een gegeven moment steekt Twitter daar zelf een stokje voor: dan komt bovenstaande melding en mag je even niks meer.

dinsdag 26 mei 2009

Glijden






Aan het eind van de wedstrijd Cambuur - Zwolle gingen de spelers van Cambuur, die zojuist met 2-0 hadden gewonnen, bij de tribunes langs. Ze renden er op af, lieten zich voorover vallen en gleden dan een eindje over het gras, dat geen zichtbare sporen op het shirt achterliet.

Ik was uitgenodigd op de VIP-tribune, een sjieke aangelegenheid met goed zicht, met schalen hapjes en een juffrouw die je bestelling komt opnemen, die nog eens niks kost ook. Daar was me al direct duidelijk dat het goed zou aflopen, want Jan Bruin was er ook en een Amelander is altijd een gunstig voorteken.

De wedstrijd was niet veel soeps, zeiden kenners, maar de Cambuurfans zongen en zwaaiden dat het een aard had. Toen de Zwollefans begonnen te zingen 'Friezen zijn homo's' (of iets dat daarop leek) namen de Cambuurfans dat zo over, want zij noemen Heerenveenfans Friezen. De enige homo die ik zo eentweedrie zag stond achter me te twitteren en trok het zich niet merkbaar aan.

Vanaf die tribune heb ik ook zitten twitteren tot de batterij van mijn telefoon leeg was. In het stadion zaten nog diverse andere twitteraars, tot Erben Wennemars toe, de leukste twitteraar van Nederland. Hij was voor Zwolle; ik had die club voor hem wel een puntje gegund.

zondag 24 mei 2009

Een hond kan de was doen






Maiky, de witte herder van Giso en Regina, heeft een knuffelaap. Hij omhelst het dier, knabbelt er wat op, likt eraan en gaat uiteindelijk op zijn rug liggen met die aap tussen zijn poten.

Als hij vindt dat de aap te vies wordt - dit is me voor waar verteld - gooit Maiky hem zelf in de trommel van de wasmachine. Hij is er heel erg aan gehecht, kortom. Maar als de aap stuk is en er een nieuwe wordt gekocht, is de oude dadelijk vergeten.

Luid 2009





Het Friestalige songfestival Liet is een saaie bedoening met veel brave, klootloze liedjes. Erg is dat niet, want het publiek, waarvan het grijze haar opvalt, houdt daar wel van.

Het was zelfs zo dat voor deelnemer It Langstme En De Dea begon, de presentatoren waarschuwden dat dit het luidste nummer van de avond zou worden. Waarop verschillende bezoekers prompt hun vingers in de oren staken.

,,Ze kunnen toch ook gewoon hun gehoorapparaat uitdoen'', mopperde Gryts, die mee was. De band won, vermoedelijk omdat het nummer tussen de rest nogal opviel. Na de prijsuitreiking konden de vingers dus nogmaals in de oren.

zaterdag 23 mei 2009

Machoverdriet





,,Hoed af?'', sms'te Aart gisteren. Was ik helemaal vergeten, toen ik bij het Oranje Bierhuis keek naar de stille tocht voor Jan Riedstra, de Cambuursteunende rijkaard uit Leeuwarden die donderdag is overleden.

Kennelijk was de hoed op tv te zien, want dat Aart in die zwijgende massa stond die roerloos blauwgele sjaals omhoog hield met 'M.I-side' erop kan ik me niet voorstellen.



Na een minuut of twee gingen er allemaal rode fakkels aan die heel erg rookten. Daarna omhelsden al die Cambuurfans elkaar, op een wat stoere, stugge manier. Iedereen keek er heel ernstig bij. Daarna knoopten ze vlaggen en sjaals aan de bankjes voor het bierhuis en legden ze er bloemen neer.

,,Ik ken dit niet aansien'', zei een tanige dame met opgestoken blond haar. ,,Dit grypt my su an.'' Ze was even eerder begroet met een hartelijk: ,,Nou lekker ding bistou hier oek?''
(De bovenste foto is van Siep van Lingen, de andere is van mijn telefoon)

donderdag 21 mei 2009

Here's looking at you, kid





Volgens Shakespeare maakt het voor de geur weinig uit hoe een roos heet, en dat zal dan wel, maar de naam van een roos dat is toch niet niks. Op de bloemetjesmarkt ging ik finaal overstag voor een 'struikroos' (dat is, weet ik nu, iets anders dan een klimroos of een geurroos) die Ingrid Bergman heet.



Eigenlijk moet Ingrid Bergman in de volle zon staan, maar dat is bij mij in de tuin niet altijd mogelijk, dus ik ben benieuwd of ze het gaat redden. In haar films heeft ze wel voor heter vuren gestaan.



Omdat ik toch bezig was kocht ik nog zo'n struikroos. Gewoon op kleur, want ik had me voorgenomen iets roods te kopen. Hoe deze roos heet weet ik niet.

(Fuchsia's (willu een stekkie een stekkie een stekkie) kocht ik niet, ik vond alleen het bordje grappig.)

zondag 17 mei 2009

Teletekst kan niet tellen



Even though the sound of it is something quite atrocious





Het woord om New York mee op te sommen staat er gewoon op een billboard, reclame voor de musical Mary Poppins in dit geval.

Het Cocktail Trio vertaalde het ooit in het Nederlands, als Superformiweldigeindefantakolosachtig. Geen mooie vertaling, er schijnt een nieuwe in de maak te zijn voor een Nederlandstalige versie van de musical.

Destijds was de reclameleus likkebaardend lekkerlessend kloekklinkend frisdrinkend stemmensmerend razendflitsendsnelvibrerend koel koel koel sissende Pepsi (het werd als 1 woord geschreven) wel erg raak, daarom weet ik hem nu nog. Volgens de overlevering had Lucebert die geschreven.

zaterdag 16 mei 2009

Verkoudheid, varkensgriep en veteranen





Donderdagavond ging ik niet mee de stad in, wat wel zonde is als je in New York bent, maar ik was moe, had hoofdpijn, keelpijn en ik was snipverkouden. Dan maar wat zappen vanuit het hotelbed.

Alle tv-zenders riepen moord en brand over het eerste ernstige geval van swine flu in New York.

Tot nu toe viel het daar mee, doden waren er niet en de griep ging vanzelf weer over. Maar nu had een leraar ernstige ademhalingsproblemen: meteen drie scholen dicht.

Daar voel je je niet beter door.

Omdat ik vrijdag toch naar huis zou vliegen en me nou ook weer niet zo belabberd voelde, besloot ik dat ik gewoon flink verkouden ben. Niet aanstellen, geen slapende honden wakker maken. Gewoon in het vliegtuig naar Schiphol en dan met de trein.

Daar werd de stilte in de stiltecoupé vanmorgen flink verstoord door een invasie van oude mannen, sommige met medailles op. Indiëgangers, zo bleek uit de verhalen die ze elkaar en elke passagier die interesse vertoonde vertelden. Ze gingen naar de Veteranendag in Zwolle.

,,Hoe lang was jij er? Twee jaar?'', vroeg een man voor me aan zijn buurman.

,,33 maanden. De ene dag gekeurd en de volgende zat ik al op het schip'', vertelde de buurman.

,,Nu gaan ze drie maanden en dat vinden ze al lang'', zei nummer een.

,,Bent u wel eens teruggeweest?'', vroeg een passagiere. ,,Het is er prachtig.''

,,Dat wilde mijn vrouw niet'', zei de man.

Achter me zat iemand een Indonesisch liedje te zingen. Alles tot ergernis van een man die met oordopjes in artikelen las met titels als ,,Novel ND02 Haptolyte Strengthens the Association Between TLR4 Asp229Gly and Crohn's Disease in an Australian Population''.

Hij keek mij aan en wees hoofdschuddend op de tekst SILENCE die op het raam staat. De veteranen hadden het niet eens door, die hadden elkaar meer te vertellen dan er in een dag past.

In Zwolle gingen ze er allemaal uit.

,,Is die IJsselhal ver van het station?'', vroeg een.

,,Ik ga heen met de bus, dan kan ik zien of ik het terug kan lopen'', antwoordde een ander.

Wat mezelf betreft, ik nies en hoest nog een beetje, maar het stelt weinig voor. Ik maak me pas zorgen als over een dag of wat allemaal veteranen varkensgriep blijken te hebben.

woensdag 13 mei 2009

Krab, kreeft en eeuwige jeugd





Gisteravond stonden we talmend op de stoep voor El Quijote, een Spaans restaurant pal naast het Chelsea Hotel. Zouden we, of zouden we niet?

,,Are you thinking of eating here?'', vroeg een verzorgde Amerikaanse op leeftijd, die naar buiten kwam met een vriendin die er ook al zo goed geconserveerd uitzag.

Nou, dat moesten we zeker doen, zei ze. Dit restaurant is er al heel lang, het is een begrip in New York, ze hadden er nu net kreeft en crabcakes gegeten, het was weer fantastisch geweest.

,,Mijn ouders namen me vroeger als klein meisje al mee naar dit restaurant, zo lang bestaat het al'', zei de vrouw.

,,Dat kan nooit zo heel lang geleden zijn geweest'', vleide ik.

,,How did you know!'', zei ze meteen, Amerikanen zijn erg ad rem. ,,Sunday is my birthday, I will be 21!''

,,And I'm her daughter'', voegde haar vriendin toe.

Baby






In Central Park was een hardloopwedstrijd voor een goed doel, to save babies lives stond er op de borden en de spreker had het over kinderziekenhuizen.



Bij de start waren tenminste 8000 mensen, onder wie een aantal met honden, kinderwagens en eentje zelfs met zo'n veer in plaats van een voet. Op de foto van de start is het nog massaal, maar al snel kwam het staartje voorbij van de minder fanatieken.

Drie vrouwen renden langs, die volop in gesprek waren.

,,I did everything'', zei de middelste. ,,I sold my house, I planned a wedding...''

,,You had a baby'', vulde een van de anderen aan.

,,Yeah'', zei vrouw nummer een.

Toen waren ze voorbij. Voor het vervolg had ik er achteraan moeten rennen, maar mijn fantasie holde al.

dinsdag 12 mei 2009

The Thurman show





Een enthousiaste studente leidde gisteren een Amerikaanse schoolklas rond in het Museum of Modern Art in New York. Een handjevol ouders liep erachteraan.

,,Dat lijkt Uma Thurman wel'', zei Joop ineens. Het was ook zo, ze was met haar dochtertje mee. Zoals alle sterren is ze in het echt kleiner.

Alsof ze zelf een van de schoolkinderen was ging ze er gezellig bij zitten op de vloer voor de Matisse, de Picasso of de Jackson Pollock (op de foto, de gestreepte trui is Thurman), waar de rondleidster vragen stelde als: ,,Now I wanna hear from you, is this painting open or closed?''



Omdat er een beroemdheid bij was, hadden losse bezoekers ook opvallend veel belangstelling voor deze rondleiding. Thurman deed of ze niks doorhad, terwijl ze stiekemweg werd gekiekt. Ik kon de verleiding ook niet weerstaan.

zondag 10 mei 2009

Lezers wereldwijd





,,Mag ik u wat vragen? Mag ik een foto van u maken?'', vroeg ik een paar uur geleden op Schiphol. Want in het vertrekhal E24 voor de vlucht naar New York (daar ben ik inmiddels) zat zomaar iemand de Leeuwarder Courant te lezen. Ik legde uit dat ik bij die krant werk en het wel grappig vond.



,,Dan moat ik ek op'e foto'', riep een mevrouw die ik niet had gezien en die verderop met de andere helft van de krant zat. ,,It is myn krantsje.''

,,Asjemenou'', zei de vrouw naast de lezeres. ,,Ik ben geloof ik nou al in het buitenland, want ik versta er helemaal niks van.''

,,Ja u bent al op reis'', zei ik vanachter het fototoestel.

,,Ik ben helemaal niet grijs'', zei ze. ,,Hooguit een beetje.''

Now I'm here



Nog zo'n lezer, in het hotel. Dit is het uitzicht van de kamer van Joop en Christien, op de veertigste verdieping.

Zelf heb ik een eenpersoonskamer (28-ste verdieping) met voornamelijk uitzicht op een muur, maar als ik tegen het raam ga staan zie ik de Hudsonrivier glinsteren.

vrijdag 8 mei 2009

Humor aan boord





Op een zeilboot (maar zo zul je het Friese statenjacht wel niet mogen noemen) vraag je je altijd af of dit een volmaakt vervoermiddel is of een optelsom van noodoplossingen. Het lijkt immers nogal houtje-touwtje, met al die loshangende balken, touwen en lappen met veters eraan. Waar sommige mensen dan wel weer verbluffend handig mee kunnen omgaan. Die hebben ook heel eigen gebruiken, die mensen.

Ik mocht er vanmiddag op mee, met een groep anderen die ook stukken hebben geschreven voor een boek over prominente Friezen in de Verenigde Staten. In september ligt het in de winkel. Het gaat 25 euro kosten, hoorde ik, maar er staan dan ook meer dan zeventig van die Friezen in, van Peter Stuyvesant tot Doutzen Kroes.



Het statenjacht is de blinkendste houten boot die er bestaat, je kunt het dek als scheerspiegel gebruiken. Op het roer staat een verguld leeuwtje, binnen is een keukentje met ouderwetse tegels.

Jan Wibier van de provincie heette ons welkom, zei dat de chef cultuur van de Leeuwarder Courant erbij was - waarmee hij mij bedoelde - en vertelde in een adem door dat het Friesch Dagblad het wat hem betreft beter doet met cultuur.

Ik zal nog eens een verhaaltje voor zo'n bundel schrijven, dacht ik meteen. Maar toen besefte ik dat dit waarschijnlijk mannen-op-zeilbotenhumor was, temeer omdat Wibier verder op de middag enorm meeviel. Vermoedelijk had ik hem na deze grap bulderend op de schouders moeten slaan en daarna samen broederlijk dronken moeten worden.



Omdat het statenjacht niet zo groot is, konden er steeds maar een paar van ons op. De rest voer er omheen op een andere boot. Tegen vijven begon het steeds harder te waaien, windkracht 8 werd het zelfs. Wij zochten met die andere boot een veilig heenkomen en verloren het statenjacht uit het oog. Dat kwam maar niet tevoorschijn.




,,Misschien zijn ze wel omgeslagen'', suggereerde ik, in een poging ook wat mannen-op-zeilbotenhumor te doen. ,,Alle historici jammerlijk verzopen. Betere reclame voor een boek is er niet en alle stukjes zijn toch al klaar.''

Ze kwamen natuurlijk gewoon terug en toen ik het de stuurman vertelde, sloeg hij me niet bulderend op de schouders. ,,Dit jacht is nog nooit omgeslagen'', verbeterde hij bars. De laatste keer dat er een statenjacht is omgeslagen was voor de Tweede Wereldoorlog.

donderdag 7 mei 2009

Helena 105






,,Je zult je wel op je gemak voelen'', zei Oerolbaas Joop Mulder op de kade bij het VOC-schip in Amsterdam. ,,Bij zo'n echte Friese koe.''

Er stond een koe op de kade, fris gewassen en mooi geborsteld. Het dier keek minzaam om zich heen en piste een keer met een gulle, klaterende straal tot groot vermaak van iedereen, vooral de persfotografen.

,,Is ze echt Fries?'', vroeg ik aan de eigenaar, die ernaast stond en Jacob Rens bleek te heten.

,,Nee ze komt uit Hoogwoud'', zei hij. ,,Ze heet Helena 105 en kan door een hoepel springen.''

,,Daar geloof ik niks van'', zei ik. Deels omdat ik het echt niet geloofde, deels omdat ik hoopte dat hij het dan zou demonstreren.

Jacob liet zich niet uitdagen. ,,Ze kan het echt'', zei hij op een graag-of-niettoon. ,,We hebben het gedaan op de Winterparade. Het staat trouwens ook op Youtube.''

Hij was daar met Helena 105 om de presentatie op te luisteren van het Oerol-Paradeprogramma dat in september in New York te zien is. Minister Plasterk was erbij, met hoed, wat theatermakers en mensen van Oerol, onder wie Joop Mulder.

Die presentatie zag er leuk uit met die boot en een processie-achtig buffet, maar er gebeurde verder weinig. Het VOC-schip bleef gewoon liggen, Plasterk las een declaratie voor, er werden artistieke broodjes rondgedeeld met olijfolie van zelfgekweekte, handgeplukte olijven en grote zoutkorrels.

En Helena 105 sprong niet door een hoepel, al zei Jacob Rens tegen iedereen dat ze dat kon.

woensdag 6 mei 2009

Fürchterlich langweilig





Deze foto van Johannes Heesters hangt op Duitse stations, mailt Gertjan Slagter me.
Het is reclame voor Bild, waarover de 105-jarige Heesters schrijft: ,,Ik ken nog de tijden zonder Bild - angstwekkend vervelend''.

Zou het een grap zijn, mailde ik terug.

,,Nou, dat oudemannenhandschrift zal wel door een hele dure art-director zijn gekrabbeld, maar voor de rest vrees ik dat het echt is'', liet Gertjan weten.

maandag 4 mei 2009

Dodenherdenking






1.

We zijn geen twee minuten stil geweest, maar dat hoeft ook niet echt, zei Ellen. ,,Als je er maar aan denkt, daar gaat het om.''

Zij heeft recht van spreken. Ze ligt in het MCL, waar een week geleden zomaar pardoes kanker bij haar is vastgesteld, die bij de nieren is begonnen maar overal uitzaaiingen heeft. Cock zei dat ze er zo mager uitziet, maar dat vond ik wel meevallen.

Op een bijna harde manier is ze er nuchter onder, ook omdat het zo onwerkelijk is. Ze is al min of meer ,,opgegeven'', zoals ze het zelf noemt. Ze probeert een geneesmiddel uit dat uitstel kan brengen, maar de effecten daarvan zijn over twaalf weken pas zichtbaar en de arts hield een slag om de arm of ze dat wel haalt.

We hebben het daarnaast uitgebreid over Sunneklaas gehad, over de fles Nobeltje die in de vensterbank staat, over de nieuwe zoon van Jacob en Ingrid, over Koninginnedag in Hollum, die ze door dit moest missen. Naar Oerol wil ze wel.

2.

De optocht bij Koninginnedag deed er donderdag lang over om bij de Zwaan voorlangs te komen. Hij rijdt om, vertelde me iemand, langs de woningen van drie ernstig zieken, onder wie Onno.

Onno is een sympathieke vent, wiens minstens zo aardige moeder Janke mij in Ballum elk jaar tot Sint Nicolaas schminkt. Hem trof ik voornamelijk op feestjes, en hij zat bij het korps. Af en toe was hij erg ziek, maar een volgende keer was hij er meestal weer bovenop. Zo leek het steeds te lopen.

Ik nam me op Koninginnedag voor om hem een kaart te sturen, nu het slecht met hem ging, maar op 1 mei is hij overleden. Vandaag staat er bijna een pagina overlijdensadvertenties in de Leeuwarder Courant. Vaarwel Onno.

3.



Meneer Van der Linden, bij wie ik vroeger in de kost heb gezeten, wandelt elke dag twee keer een uur. Met een rollator en heel langzaam, want midden tachtig loop je niet zo kwiek meer.

Hij vertelde vanmiddag dat de beelden van de aanslag op Koninginnedag hem zwaar hebben aangegrepen. In de oorlog heeft hij twee jaar in Hamburg moeten werken, en dat was allemaal teruggehaald door de opnamen uit Apeldoorn van mensen die op straat liggen en geuniformeerden eromheen.

Die oorlogsdingen hadden bij hem verder nooit zo'n rol gespeeld: direct na de oorlog ging hij kloek aan het werk, hij ontmoette zijn vrouw, kreeg vijf kinderen, heeft nu zeven kleinkinderen en had in de jaren zeventig bovendien nog eens een dertienjarig jongetje van Ameland in de kost, dat naar Leeuwarden op school ging.

,,Maar nu ik ouder word, komt het heel erg terug'', bekende hij. Zo erg zelfs, dat hij er lichamelijk onder ging lijden, klachten aan van alles kreeg en het na onderzoek uiteindelijk psychisch bleek te zijn: hij was depressief. De menselijke geest is een eigenzinnig ding.

Hij voert gesprekken met een arts, al een half jaar of zo, waarbij hij soms zo emotioneel wordt dat het hem zelf verbaast. Dat helpt allemaal.

Maar nu voelt hij zich door die beelden weer terug bij af. ,,Net of al dat werk voor niks is geweest'', zei hij.

Voor een dodenherdenkingsdag was dit een behoorlijk trieste.

(De foto is van het ANP)

Skipper 1969





Op 1 mei kwam de 100.000-ste geregistreerde bezoeker op deze site. Het moment zou ongemerkt gepasseerd zijn, als hij of zij het zelf niet in de gaten had gehouden en er een mail over had gestuurd, met een afdrukje van de teller die precies op 100.000 staat.

,,Ja, ik ben de gelukkige winnaar van de slagroomtaart naar keuze! Waar is ie af te halen?'', mailt hij of zij erbij.

De naam van de afzender is Skipper 1969. Als je dat googlet, krijg je plaatjes van het zusje van Barbie. Hierboven staat zo'n Skipperpop uit 1969. Maar omdat de afzender woeligebaren@hotmail.com is, zal het die zus van Barbie wel niet zijn.

Overdag films kijken





Principieel ben ik ertegen om thuis films te kijken als het nog licht is, maar daar staat tegenover dat het deze maanden veel te lang licht is. Bovendien: anders kom ik nooit door de lijst heen die ik nog wil zien. Dus dan maar de gordijnen toe.



Ik koos gistermiddag voor 'Gilda', een film noir die ik alleen maar ken van de ene beroemde foto van Rita Hayworth en het liedje 'Put the blame on mame'. Dat zat me de hele zaterdagavond al in het hoofd, dus dat was een voorteken.

Leve die voortekens, want 'Gilda' is werkelijk fantastisch. Een soort 'Casablanca', maar dan anders en in een casino in Buenos Aires, waar de geheimzinnige baas een gokker aanstelt als manager en met een voormalige zangeres trouwt. De gokker en de zangeres hebben een gezamelijk verleden. Onder dat verhaal allerlei andere lagen en heel mooie opnamen met mensen als silhouetten en een soms onverwacht bewegende camera.

Ik ga zo de gordijnen weer dicht doen. Het wachten is alleen nog op een voorteken.

(nawoord)

En zie: net heb ik dit op mijn log gezet, lees ik dat het op 4 mei 'Star wars day' is. May the 4th be with you. Ik weet alleen niet of ik daar nu zo'n zin in heb, die films ken ik wel. Nieuw voorteken graag.

zaterdag 2 mei 2009

Gemengde gevoelens over k'dag





Op tv werden voortdurend de beelden herhaald van de zwarte auto die op een gedenknaald afraasde, ik probeerde iets naar Leeuwarden door te sturen en er kwamen sms'jes uit De Zwaan, waar ik toch bleef.



De traditionele optocht was toen al geweest. Daar liep Cor in mee, verkleed als een volledig overtuigende circusdirecteur. Deze kleren moet hij nooit meer uitdoen en die snor zelf proberen aan te kweken: voor deze rol is hij geboren.








Toen ik naar De Zwaan liep, in stevig marstempo, passeerde ik een paar vaders die bezig waren dingen klaar te zetten voor de kinderspelletjes, ook zo'n vast koninginnedag-onderdeel. We hadden het even over de aanslag, en dat in Rotterdam alles was afgelast.

,,Dus ik moet nu snel doorlopen'', zei ik. ,,Anders is de Zwaan zometeen gesloten.''

,,We zijn op Ameland'', stelde een van hen me gerust. ,,Hier gebeurt alles een paar jaar later.''

De Zwaan ging inderdaad niet dicht, wat voor mij persoonlijk achteraf wel beter zou zijn geweest.

Haring





,,Het lijkt wel een haring'', zei beeldhouwer Anne Woudwijk in 1993, toen zijn opduikende stenen walvis werd onthuld. Bij het uithakken had het beeld reusachtig gelegen, maar toen het in 1993 in zee stond, bij de pier van Holwerd, viel het tegen.

De boot is er een keer tegenaan gebotst en vaak kon je het voetstuk zien, zodat het effect weg was. Tegenwoordig staat het op de pier, waar kinderen erop klimmen. Het is toch echt wel groter dan een haring, maar je vraagt je af of mensen aan een walvis denken.