zaterdag 16 september 2017

Honden en skûtsjesilen

,,Is die hond al oud?'', vroeg een meneer met spierwit haar en een dito snor, toen ik zonet
bij Bakker Uw Slager naar buiten kwam. De man kwam me bekend voor.

,,Dertien jaar, net geworden'', zei ik.

Dat klopt echt. Bij het opruimen van het huis van Pa vonden we het hondenpaspoort van Schumi, of hoe zoiets maar heet, en daar staat als geboortedatum 13 september 2004 in.

,,Ik had vroeger precies zo'n hond'', zei de man. ,,Ik zag jullie al lopen aan het begin van de straat. Die hond van mij is achttien en een half jaar geworden.''

,,Dan kunnen we nog even vooruit'', zei ik. ,,Het is een Duitse pinscher.'' Ook dat staat in zijn hondenpaspoort.

,,Die van mij was meer straathond'', zei de man. ,,Och ze zijn zo lief. Ze zijn heel trouw, he?''

,,Hij blaft bijna nooit, dat vind ik zelf wel plezierig'', zei ik.

,,Dat deed die van mij ook niet. Maar als je hem los liet lopen, en dat mocht vroeger overal, dan ging hij er wel vandoor. Het zijn zulke leuke hondjes'', zei de man weer.

,,Waarom neemt u niet weer zo'n hondje?'', vroeg ik.

,,Nou ja, ik ben toen bij het skûtsjesilen terechtgekomen'', legde hij uit. ,,En dat is niks voor een hond, altijd op een boot. En je mag ze nu ook nergens meer los laten lopen, he? Maar we liggen vaak bij het Theehuis van Grou en de eigenaars hebben ook een hond. Daar loop ik wel eens mee. Dan breng je hem 's avonds terug en dan ben je eraf.''

Voor ik hem een goed weekeinde kon wensen, zei hij nog: ,,Ik zag jullie verderop in de straat al aankomen. Het zijn leuke hondjes.''

maandag 4 september 2017

Full Fathom Five


Een week geleden hebben we de as van pa in een urn gegoten van papier-maché en die weg laten drijven bij het Zuid-West. Vandaag was pa jarig, als hij er nog was zou hij 82 zijn geworden.

Zo'n plechtigheid is mooier dan je van tevoren denkt. We voeren met de Zeehond van Mario en Adinda, iedereen was mee die vorig jaar ook mee was op de cruise, maar nu waren tante Martha en de hond Schumi er ook bij.

Tegelijk heeft het iets raars. Alleen al dat je speciale urnen voor zoiets hebt, en daar ook meteen een heleboel keus in is. Deze was donkerblauw en er zat een ankertje op, hij woog bijna niks en hij komt van een bedrijf uit Scheveningen. Hij is biologisch afbreekbaar, stond erbij, al heb ik mijn twijfels over dat ankertje.

Omdat het bestellen via internet niet helemaal soepel ging, kreeg ik de baas van het bedrijf nog aan de telefoon. Hij zat in de auto, ergens in Duitsland. ,,Het is in orde hoor'', meldde hij. ,,Als ik weer terug ben gaat hij meteen op de post.'' Op de foto staat hij thuis - op De Meer - op tafel, leeg nog.

,,Even stil jongens'', zei Sybren toen het zover was, want met deze familie moet er altijd heel veel besproken worden. Mario had de boot stil gelegd, we keken uit op het Zuid-West, mooi helder weer, je kon de mensen op het strand zien lopen.

Waling en Giso kregen een zwemvest om en klommen omlaag, naar een soort treeplank achter de boot, bijna op waterniveau.

De urn ging van hand tot hand en toen naar beneden. Waling liet hem in het water en zei ,,Een twee drie in godsnaam'', waaraan je kunt zien dat hij heeft gevaren, en daar dreef het ding vrij snel van de boot af richting strand. Martha pinkte een traantje weg en ik voelde het ook wel een beetje. Ik voelde trouwens ook Sybren, die me in de schouder kneep.

Het duurt een minuut of tien, denk ik, en dan is de urn gezonken.

,,Nou maar hopen dat hij niet door een kokkelvisser wordt opgevist'', zei Giso.

,,Ik was even bang dat hij niet zou zinken en helemaal naar het strand zou drijven'', zei Rita.

,,Het doet me wel wat, het is toch je broer'', zei Martha.

En toen voeren we langs de robbenplaat en gingen we aan de barbecue, die erg goed was.

Uit The Tempest, van Shakespeare:

Full fathom five thy father lies;
Of his bones are coral made;
Those are pearls that were his eyes;
Nothing of him that doth fade,
But doth suffer a sea-change
Into something rich and strange.