Dertigduizend mensen in Noord-Nederland worden regelmatig onderzocht, voor een breed opgezet bevolkingsonderzoek van het UMCG naar chronische ziekten en ik ben nu een van hen. Hier lig ik in een raamloos kamertje in Drachten met een reeks lekker koude zuignapjes op mijn borst, die bezig zijn een hartfilmpje te maken.

Heb ik dan een chronische ziekte? Welnee, maar zo'n onderzoekje is altijd leuk.

,,U moet zometeen wel uw fototoestel wegdoen'', zei Aafje, die het onderzoek deed. ,,Want het geeft een enorme uitslag op de monitor.''

Het draaide om bloeddruk (10 keer), lengte, gewicht, het hart dus en de longinhoud, waarvoor je met uiterste kracht op een buisje moet blazen met een clip op de neus (5 keer).

,,Toe maar! Toe maar! Ga maar door! Er komt nog steeds lucht uit!'', riep Aafje daarbij als aanmoediging, terwijl ik me de kop bijna uit elkaar blies. Net een sportwedstrijd.

Daarna was er zo'n intelligentietestje waarbij een reeks plaatjes moest worden afgemaakt en een psychologische ondervraging. Of ik wel eens paniekaanvallen krijg in afgesloten ruimtes waar ik niet uit kan en of ik er erg tegenop zie om in de belangstelling te staan. Ik vond het hier juist heerlijk.