Vanmiddag, in bus 66 van de pier van Holwerd naar Leeuwarden. Van de propvolle halfvijf veerboot van Ameland kwam onder meer een groep wandelaars, van wie een deel met de bus, een deel met de auto verder reisde. Ze namen uitgebreid afscheid van elkaar.
Uiteindelijk liepen zes van de wandelaars, een man en vijf vrouwen, de bus in. De man - die later Kees bleek te heten - voorop, korte broek, bruin, vijftigplus, indrukwekkende rugzak.
Een vrouw die al in de bus zat, zonnebril in het korte haar, dunne wenkbrauwen, ook al wat ouder, zijden sjaaltje, sprak hem meteen aan.
,,Had u niet wat sneller kunnen komen? Nu mis ik in Leeuwarden mijn aansluiting op de trein.’’
,,Maakt u zich niet zo druk'', zei de man geprikkeld. ,,Over een half uur gaat er weer een trein.’’
Vrouw: ,,Als u niet zo had staan treuzelen had ik deze makkelijk gehaald.’’
Man: ,,Mag ik even mijn goede kennissen gedag zeggen? We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, mevrouw, wij moeten ook verder met de trein.’’
Vrouw: (iets onverstaanbaars)
Man: ,,Mevrouw, ik praat niet meer met u.’’
En tegen de andere wandelaars, die inmiddels instapten: ,,Niet naast die mevrouw gaan zitten, die is boos.’’
Die anderen gingen zich er ook mee bemoeien, zonder de vrouw, die achter hen zat en dat allemaal wel kon horen, rechtstreeks aan te spreken.
,,Nou ja, dat hoort erbij als je het openbaar vervoer neemt'', zeiden ze tegen elkaar. ,,Die bus wacht totdat iedereen van de boot af is, dat is elke keer anders.’’
Tijdens de reis ging het gesprek tussen de wandelaars door, over waar ze wonen (ze kennen elkaar blijkbaar niet echt, alleen van allerlei tochten), over de Slachte, de Friese Elfstedenwandeltocht, over Airborne, over de afgelopen drie dagen op Ameland die zijn omgevlogen, over het hotel daar, ,,ideaal, ’t is gewoon een wandelhotel, het had in Limburg kunnen staan’’. De boze vrouw zweeg maar keek af en toe wel naar ze.
Toen de bus Leeuwarden inreed, gordde een van de wandelaars vast haar rugzak om.
,,Ik ga erop lopen', zei ze. ,,Mijn trein gaat om vier minuut over het uur en dan kan ik met overstappen in Amersfoort om kwart over tien thuis zijn. Anders kost me dat een uur.’’
De boze vrouw, ineens: ,,Mijn trein gaat drie over het uur, ik moet naar Stavoren, en als u niet zo had getreuzeld had ik die makkelijk gehaald.’’
De man, nu echt boos: ,,Mevrouw, u kunt andere passagiers niet zomaar van alles gaan verwijten omdat u de trein mist. Helemaal niet als ze dat niet eens wisten. U had kunnen zeggen: ‘Schiet even op, ik moet nog een trein halen’, maar zulke verwijten neem ik niet. En dan komt u ook nog uit Stavoren, ik dacht dat u uit het westen kwam, daar is het allemaal haast haast haast.’’
De vrouw, tegen de andere wandelaars: ,,Is hij altijd zo?’’
De anderen, bijna in koor: ,,Dat weten we niet.’’
De chauffeur, door de omroepinstallatie: ,,En nu geen ruzie meer maken anders rij ik een paar rondjes om die rotonde en dan mist iedereen zijn trein.’’
(De foto is van twee weken geleden, in dezelfde bus).
