,,We hebben zo'n geluk gehad'', zegt Rita, vanuit een huis waar stukken uit het plafond vallen.
Ze zijn er gisteren, na een eerste verkenning, meteen weer ingetrokken. Omdat de weg naar de woonwijk (veel lager dan het huis, het huis is 5 meter boven zeeniveau) nog onder water stond, vervoerden ze de spullen in een rubber dinghy van een buurman. Daar ging de loeizware generator in, en de katten, de kleren. Het was heel vermoeiend aquajoggen, temeer omdat onder water van alles lag, boomstronken en zo.
Vanochtend hoosde het, zodat het in huis ontzettend lekte lekken. Er zijn shingles van het dak gewaaid - van die plank-achtige dakpannen - en het dakleer dat eronder zit ook, zodat de regen recht de houten dakconstructie ingaat. Dat werd met potten, pannen en plastic opgevangen, vanmorgen.
Klinkt dat al lastig, anderen heeft het veel harder getroffen. Buren hadden een vrouw uit Galveston te logeren, die kwamen even televisie kijken. Ze werd niet vrolijk van de beelden - alles uit helikopter, want er zijn streken waar ze nog niet kunnen komen - maar zag tot haar vreugde haar huis, dat nog staat.
Die buren waren gebleven en zeiden dat de storm klonk als een passerende trein, vlakbij, en heel langdurig.
Andere buren kwamen vandaag terug. Ze hadden gehoord dat er zo op het oog niks aan hun huis mankeerde, maar bij binnenkomst zagen ze, dat er een groot gat in het dak was geslagen. Het was een enorme chaos in huis, en overal lag van dat gele isolatiespul. De buurvrouw was zo van slag, dat ze Rita omarmde en niet meer losliet. Vandaar dat Rita vindt dat ze geluk hebben gehad. ,,Achteraf was het wel een avontuur.''
(Het plaatje is gemaakt met Google Maps, met een pijltje bij het huis en het water wat blauwer gemaakt. Rechts vaar je naar de oceaan).
