woensdag 18 augustus 2004

Roasting

Ja, jarig.

Tot nu toe zei ik, als mensen vroegen: hoe is het om weer gewoon aan het werk te zijn, dat het wel okay is. Maar nu ik vandaag jarig ben kan ik niet anders dan terugdenken aan een jaar geleden. Toen was ik ook jarig, maar dan in Salt Lake City. Salt Lake City, een wat nuffige, schone stad tussen de bergen van Utah, waar de helft van de stad mormoon is en de andere helft moppert op de macht die de mormonen uitoefenen.

Van Menno en Jamie kreeg ik zo'n thermosmok die Amerikanen allemaal in de auto hebben, voor koffie. The Salt Lake Roasting Company staat erop, dat is een koffiehuis waar ze slome latinojazz draaien, allerlei soorten koffie hebben en iedereen bohemien de krant zit te lezen. Het is pal naast de fantastisch mooie nieuwe bibliotheek van Salt Lake City, waar je gratis kunt internetten.

De mok staat voor me, hier op de krant, er zit thee in, er hangt zo'n suf labeltje over de rand waar het theezakje aan vast zit. Buiten is het een beetje grijs. Collega's eten de oranjekoek die ik juist gekocht heb met Sietse, die vorige week jarig was. Dat drukt de kosten.

Kun je eigenlijk heimwee hebben naar een plek waar je helemaal niet vandaan komt?

zondag 15 augustus 2004

Dokk'em

Dokk'em Open Air was een festival, zaterdagmiddag en avond, in een weiland bij Raard met luide bands. Hidzer wilde er wel even heen, dus ik ging mee, uit nieuwsgierigheid, 's avonds om half tien.

Het was komisch. Iedereen was dronken, er liep zelfs iemand onderweg een paar keer te kotsen terwijl hij naar een tent liep om nieuwe muntjes te kopen. Op het toneel stond een metalband op leeftijd (Tygers of Pan Tang) te krijsen. Daarna kwam de leukste band, Hirax, de Boney M van de metal, met een theatrale neger als voorman. Keer op keer vertelde hij hoe fantastisch hij Holland vindt en een tijdje zwaaide hij met de Friese vlag die in het publiek van hand tot hand ging. Na afloop gaf hij de hele voorste rij fans een hand.

Ook werd er nog echt gestagedived: een jongetje van een jaar of vijftien met een mooie rode hanekam klom keer op keer het podium op en dook dan bovenop het publiek. Hij moest het een beetje uitkienen want zo druk was het nou weer niet en je wilt natuurlijk niet plat op je buik in het drassige weiland klappen.

Hidzer stelde me voor aan twee kennissen met lang haar die ik niet goed zag omdat ze voor een bouwlamp stonden. ,,Dit is Rinie'', zei Hidzer, ,,en dit is Lytse Jan.'' Lytse Jan was tenminste twee meter. ,,Het is voor het eerst dat ik echte Orcs ontmoet'', riep ik boven de muziek uit. Maar het kwam niet echt over.

donderdag 12 augustus 2004

Kat (2)

De hele dag is het tuinraam opengebleven, en de deur van de overloop. Het bakje water dat ik had neergezet is de hele dag niet aangeraakt. Het is verbazend, hoe je bij thuiskomst dan toch kunt denken, dat zo'n kat nog ergens zit. Ik kan mijn zaklamp niet vinden, dus achter de schoorsteen heb ik niet gespeurd.

Dood is ze vast niet, zei Jaap vanmorgen. ,,Katten zijn heel taai'', weet hij.

Al zal ze wel al lang weg zijn, helemaal gerust ben ik niet. En toen ik net in de kamer zag hoorde ik tussen alle regengeluiden, ineens iets wegrollen en kapot vallen. In de keuken was het niet. Achter de schoorsteen boven staat de tas met kerstballen. Die was het zo te zien evenmin. Misschien kwam het geluid vanaf het balkon van de buren, door het open raam.

De twijfel knaagt. Dit is typisch het moment waarop mensen die altijd heel redelijk en netjes waren ineens de vloer uit hun huis gaan slopen en gaten in de spouwmuur slaan tot ze woning half geruineerd hebben. Gelukkig heb ik vrijwel geen gereedschap.

woensdag 11 augustus 2004

Een kat

Op dit moment is er een kat bij mij op zolder. Ik zat daarstraks de krant te lezen, toen ik de overloopdeur wat hoorde klepperen. Het was niet de tocht, maar een mager, cypers katje, dat me angstig aankeek en wegschoot naar onder mijn bureau en toen naar de vensterbank.

Ik stak voorzichtig een vinger naar haar uit, dat werkt altijd, en het dier rook eraan. Daarna vatte ik haar in het nekvel, en nam haar in een wat normalere greep. Eerst liet ze het toe, maar toen begon ze enorm te klauwen, mijn T-shirt was in no time kapot, en ze schoot ervandoor de badkamer in.

Daar legde ze zich op de rand van het bad, hield me nauwlettend in de gaten, maar sloot af en toe ook de ogen. Ze ging helemaal plat liggen, buik en kin op de koude tegeltjes, en af en toe maakte ze zo'n hoestgeluid, alsof ze zou gaan braken. Maar dat deed ze dan weer niet. Zou dat beest ziek zijn, dacht ik. Zou het zich soms hebben teruggetrokken in mijn huis om er te sterven? Ik heb geen zin om morgen een dode kat in de badkamer te vinden.

Een tijdje wachtte ik het af, plakte hier en daar een pleister op mijn borst en probeerde toen de nekveltruuk nog eens. Het mislukte weer en het dier schoot nu de zolder op, ergens achter de schoorsteen waar je moeilijk bij kunt.

Er staat nu een schaaltje water op de overloop, en ik heb de buren gevraagd of het hun kat misschien is (nee). Ik heb al een hele tijd niks gehoord en achter de schoorsteen zie je niks.

Fries

Ik belde Sietske Tjallingii, een filmmaakster uit Amsterdam, omdat ik wat over korte films wilde weten. Die maakt ze, de meest recente is te zien als voorfilmpje bij 'Fahrenheit 9/11'.

,,Je wilt zeker weten of ik Fries ben'', zei ze meteen.

Nou wilde ik dat ook wel weten, maar het was niet het enige.

,,Nee hoor'', loog ik. ,,Maar nu je erover begint...''

,,Ik ben niet Fries'', zei ze. ,,Ik ben daar al eens eerder door een krant, of een regionale omroep, uit Friesland over gebeld. Toen een filmpje van mij in Rotterdam draaide. Die vroeg meteen, ben je Fries? En toen ik zei dat ik het niet was, zeiden ze: laat dan verder maar en hingen ze op. Ik voelde me zo gediscrimineerd!''

Helemaal aan het eind van het gesprekje dat we hadden vertelde ze overigens dat ze een (1) Friese opa heeft.

maandag 9 augustus 2004

Thierry

Thierry Kamminga is cafebaas in Sneek, hij zingt en hij is zo iemand die van alles regelt. Een tijdje terug presenteerde hij een singeltje, 'Het kroegenlied', in Amsterdam. Hij zingt het met een andere muzikale kroegbaas, en hij had voor elkaar gekregen dat Horeca Nederland er meteen 7000 van kocht.

Ik moest die dag voor iets anders naar Amsterdam, dus ik dacht, ik ga even bij die presentatie kijken. Thierry, meteen heel joviaal, begroette me of hij me al jaren kent.

,,Waarom doe je dit eigenlijk in Amsterdam en niet in Sneek'', vroeg ik hem.

,,Als ik het in Amsterdam doe, dan komt de Leeuwarder Courant ook eens een keer'', zei hij ad rem.

donderdag 5 augustus 2004

Enthousiasme

Ook als je niks van kaatsen begrijpt - zoals ik - is de pc in Franeker leuk om heen te gaan, zeker als je ook nog een bon weet te krijgen voor het LC-buffet na afloop, waar allerlei Friese hotemetoten met een bordje salade staan te netwerken.

Filmer Pieter Verhoeff was er ook, meegekomen met Rients Gratama, van wie hij vorig jaar een filmportret heeft gemaakt.

,,Ik was voor het eerst bij de PC'', zei hij.

,,Ik dacht dat jij zo'n echte Fries was'', zei ik terug.

Dat was dus niet zo. ,,Maar ik had wel voorspeld wie zou winnen'', vertelde hij trots. (Het was gewonnen door het 'partoer' van Daniel Iseger, Johan Abma en Pieter Scharringa, dat was zelfs een niet-kenner als mij duidelijk. Een van die drie ging helemaal uit zijn bol toen hij won, trok zowat al zijn kleren uit en besprong iemand van de tribune bij de ingang van het veldje) ,,Lekenkennis'' was het volgens Verhoef geweest, ,,het was vooral het enorme enthousiasme van die drie, dat ik direct dacht, die gaan winnen.''

Dat kwam een tijd later terug, bij de officiele buffetspeech van burgemeester Theunis Piersma, ook voorzitter van de kaatsbond.

Die kende die drie wel, vertelde hij. Hij vond hen geweldige winnaars want ze zijn een soort buitenstaanders. Ze waren in januari bij hem geweest en hij had hen een raad gegeven: ,,Jim moatte entoesjasme utstriele''.

====

Wat ook aardig was: Teake had me eerder op de krant vertelt dat hij elk jaar naar de PC gaat, al jarenlang, tenslotte komt hij uit Franeker. Maar dit jaar zou hij maar eens overslaan. Lekker thuis in de tuin zitten en misschien wat zwemmen in een naburig meer. Want het is altijd gezellig, je drinkt dan weer te veel en krijgt later spijt.

Een tijd later kwam hij met zijn vrouw toch bij het buffet aanschuiven. ,,Myn frou het my sjanteert'', legde hij uit. ,,So gaat dat in een huwelijk.''

=====

Ik kom er meestal een man tegen, die ik geloof ik van Ameland ken maar ik kan hem niet thuisbrengen, een Fries met een bruin gezicht, grote ogen en een beetje een baardje. Hij denkt altijd dat ik veel van kaatsen weet.

,,Weet je ook al wie er gaan winnen'', zei hij, met zo'n ondertoon van 'natuurlijk weet je dat'

,,Die van Philishave'', zei ik - een goed antwoord, want dat stond bij alle spelers op het shirt.

,,Die gelen'', voegde hij knikkend toe, ditmaal op de toon van je houdt me voor de gek maar we bedoelen natuurlijk hetzelfde. Het waren uiteindelijk trouwens niet de gele: dat winnende partoer liep in aubergine-en-blauwe shirts, stond in het programmaboekje.

maandag 2 augustus 2004

Dooiers

Als ik vroeger de trein nam naar Amersfoort, keek ik rond Barneveld met extra belangstelling naar buiten, want daar had je, zoals ik had geleerd op de Openbare School te Hollum, pluimvee-industrie.

En ja, aan weerszijden van de rails zag je afgeperkte veldjes met een samenklontering van witte bollen - kippen dus. Wat voor mensen zouden hier wonen, vroeg ik me dan af. Zouden die altijd over kip praten? Zouden ze al die kippen een naam geven?

Gisteren was ik bij Linda op verjaardagsvisite. Ze komt uit Barneveld en haar ouders waren er ook. Ze hadden het over de kaartjes voor Jackson Browne die ze hadden gekocht en dat concertkaarten zo duur zijn. Over dat je in deze hondsdagen zoveel insekten hebt. Over familieleden. Over ballonvaarten. Over van alles dus, zoals je doet op een verjaardag.

Toen het meeste bezoek weg was, ging de moeder van Linda aan de afwas, dat doen moeders als ze bij hun kinderen zijn. Het ging over het hete weer van de laatste week en hoe snel alles dan bederft.

,,Bij de eieren zie je het ook'', zei ze ineens. ,,De dooiers zakken heel snel. Dus de mensen denken, die eieren zijn niet vers, met die gezakte dooiers. Maar het komt, als het zo warm is, drinken de kippen meer water en dat merk je aan het ei.''

Blij fluitend liep ik later naar huis. Ik had met mensen uit Barneveld over eieren gepraat. De wereld is toch nog wel een beetje zoals ik er op school over geleerd heb.