dinsdag 29 maart 2016

Say hello to my little friend

Dames en heren, we hebben hem. Hij kwam in een doosje rechtstreeks uit Key West, figurine staat er op de zijkant.

Hij is mooi, vind ik zelf. Donkerder van kleur dan ik had verwacht en hij ziet er, als je goed en van heel dichtbij kijkt, uit als een onscherpe foto, je ziet de pixels als het ware. Over tien jaar zullen we dit allemaal lachwekkend primitief vinden, maar toch is het een mirakeltje.

Zo'n poppetje weegt trouwens haast niks, terwijl het materiaal toch stevig aanvoelt. En nu hou ik op, want ik ga een stolp kopen.


maandag 28 maart 2016

Vol verwachting klopt ons hart



In Key West, waar Hemingway heeft gewoond, kon je in het winkelcentrum vlak bij de kade van de cruiseschepen jezelf als poppetje laten maken, in verschillende formaten, hoe groter hoe duurder. Ze scannen je eerst, en dan komt dat poppetje uit een 3D-printer, gekleurd en wel.

Over een jaar heeft iedereen dit natuurlijk, maar nu is het nieuw en interessant. Dat leek me wel iets.

Dus ben ik daar gescand door een team van vader en zoon, vader is de ondernemer, de zoon is de techneut, daar kwam het op neer.

Ik schreef er een column over, die hierbij staat. Ook had ik er wat foto's gemaakt. De bovenste eerst, met de zoon die laat zien hoe mijn scan eruit ziet, je kon hem alle kanten opdraaien.

,,Ik zet hem even op grijs'', zei hij, toen ik een close-up wilde maken. ,,Dat ziet er veel cooler uit.''

Die foto staat hieronder.

Vrijdag lag er een briefje van de postbode op de mat dat hij tevergeefs bij me aan de deur is geweest om iets aan te bieden waar ik voor moest tekenen.

Dat is natuurlijk het poppetje. Het ligt op de eerstvolgende werkdag - morgen dus - vanaf drie uur klaar op het postkantoor. Morgen! Drie uur!

maandag 21 maart 2016

Vijf dingen die je op een cruiseschip kunt meemaken




Dit is het interieur van de Majesty of the Seas vanaf onze hut (sorry: stateroom) naar de discovloer in de centrale hal. De Majesty of the Seas is een van de schepen van Royal Caribbean Cruises, in 1992 gedoopt door koningin Sonja van Noorwegen. Haar portret, met echtgenoot Harald V, hangt in de ruimte waar je het schip binnenkomt.

Aan boord zijn negen bars, er is een centraal trappenhuis met die dansvloer en een panoramalift, er is een zwembad en een een klimwand. Aan boord zijn shows, pool party's, winkels met horloges en zo en zelfs dagelijks kunstveilingen, waar je drie werken van Thomas Kincaid tegelijk kunt kopen. Omdat je voortdurend verdwaalt is er op elke verdieping een plattegrond.

De staterooms worden voortdurend schoongemaakt, lijkt het wel. Elke gang heeft een Filipijnse stateroom attendant, want Filipino's zijn heel zorgzaam. In ons geval was dat Eko, die de eerste keer dat hij me zag meteen groette: ,,Good afternoon, mister Asing'', wat ik een sterk staaltje vond. Ook van de anderen wist hij de namen.

Dit is een wat lang stukje, dus even doorzetten. En anders maar niet.

1. Joe de Duitser


Net waren we aan boord, toen we op de gang werden begroet door een joviale, wat fletse jongen met een flesje bier. Hij droeg een gekleurde bermuda en zo'n flodderige kapiteinspet die normaal alleen Duitsers opzetten.

 ,,Nu al aan het bier?”, vroeg ik.

 ,,Het is spring break!”, zei Joe. ,,Wat moet je anders?”

Joe bleek inderdaad Duitser te zijn, dat wil zeggen, in Florida geboren maar zijn ouders waren Duits. Die ouders hebben we tijdens de cruise nooit gezien, maar Joe de Duitser kwamen we vanaf dag één voortdurend tegen en hij was steeds slechter bij stem.

 ’s Morgens bij het ontbijt, overdag bij de cafés op de Bahamaeilanden die we aandeden, ’s avonds bij de pool-party of bij feesten in de discotheek aan boord, steeds in een andere bermuda en altijd met een biertje. Al het personeel leek hij persoonlijk te kennen. Bij de Captain's Dinner verscheen hij ineens in een saai grijs pak met stropdas, alsof hij bij de Deutsche Bank werkte.

Op een middag stond Joe op de gang om de hoek met twee meisjes te praten. Ik zag ze niet, maar hoorde ze wel. Er was nog een jongen bij.

,,Show us your tits”, zei een jongen, misschien Joe. ,,You’re on board anyway, so you might as well show us your tits. I’ll show you my titties.”

Daarna was het een tijdje stil, tot een van de meisjes gilde: ,,Oh my god! You fucking whore!”


2. Old Spice doet het goed bij de vrouwtjes 



De deodorant van Matthijs was afgepakt op Schiphol, want hij had hem in de handbagage.

Af en toe was dat ineens een probleem, zodat Waling en ik in Nassau op de Bahama's plotseling met hem op zoek moesten naar deodorant. Net toen de winkels dicht waren.

Maar bij het diner aan boord die avond rook Matthijs sterk naar deodorant. Hij was wat in de olie en vertelde glunderend dat een Argentijn hem had geholpen. ,,Ik deed gewoon mijn T-shirt omhoog en hij spoot het erop'', beschreef hij.

Op mijn verzoek heeft hij beschreven wat er nu eigenlijk aan de hand was.

Eerst was hij met Rita naar een winkeltje op Deck 6. ,,De deo die ze daar verkochten was van die zeepbende die je onder de oksel moest smeren, deze heb ik dan ook niet gekocht'', schrijft hij.

Daarna troffen ze Joe de Duitser. Of die misschien restjes deodorant over had, vroeg Matthijs hem.

,,No, I'm sorry'', zei Joe. ,,I don't have any deodorant left-overs, why do you guys need deodorant?"

Weer dat hele verhaal. Joe ried Old Spice aan. Die deed het goed bij de vrouwtjes wist hij, hij gebruikte het zelf ook en liet Matthijs onder zijn oksel ruiken.

Voor het diner (elke dag half negen) had Matthijs al vrij wat bier op. Op de gang van Deck 8 - daar was zijn hut - trof hij een jong stel van twee hutten verderop.

Matthijs: ,,Do you have some deodorant left-overs which I can use, I don't have any deodorant, they took mine at customs, because I accidentally left the deodorant in my handluggage."

Hij: ,,Yes I think so."

Zij: ,,Yes I think you brought two bottles of deodorant, I'm sure you brought Rexona."

De jongen ging op zoek, de vriendin vertelde intussen dat ze uit Argentinië kwamen.

,,I'm sorry man, I don't have a left-over for you. However, you can use mine for now'', zei de jongen even later.

De jongen wilde hem vermoedelijk gewoon de spuitbus geven, maar Matthijs had de mouw van zijn shirt al opengetrokken en liet zich bedeodoranten. Zo kwam hij naar het diner op Deck 3.

Twee dagen later op Key West kocht hij zijn eigen deodorant. Old Spice.


3. When I Drink, I Like Everybody



Aan boord van een cruiseschip zijn wel oude mensen, maar ook heel veel jeugd. Dat had er vast mee te maken dat het spring break was. Het was voortdurend feest bij het zwembad en in de disco, een paar decks later.

,,When I drink, I like everybody'', zei een meisje aan de ontbijttafel naast me tegen haar vriendinnen.

,,I know the shower sobers me up a bit'', zei een ander.

Eerst denk je nog, wat zijn die Amerikanen toch spontaan, de muziek begint en ze dansen meteen, maar al snel ben je erachter dat er gangmakers in dienst zijn, want zelfs yankees hebben wel eens een zetje nodig. Maar dan gaan ze ook vrij snel los.

En ze kregen de ouderen uit ons gezelschap ook aan de gang. Al kan dit gedrag ook alleen voor de foto zijn geweest, wie zal het zeggen.

De gretigheid van de Amerikanen om aan dingen mee te doen zag je vooral op een avond in discotheek Spectrum, waar de gangmaker van dienst een wedstrijd tussen de mannen en de vrouwen organiseerde.

Eerst wat onschuldige spelletjes: vijf vrouwen en vijf mannen uit de zaal maakten een kring, en daar moesten dan zoveel mogelijk vrouwen dan wel mannen in.

Dan werd het al vrij snel oh la la:  vijf vrouwen en vijf mannen uit de zaal (steeds andere, iedereen wilde wel) moesten een speelkaart vastzuigen op hun mond en dan aan de volgende mond doorgeven. Een soort zoenen dus, vrouw-vrouw en man-man. De vrouwen wonnen.

En tenslotte waren er de ronduit dubbelzinnige opdrachten. Vijf mannen en vijf vrouwen uit de zaal moesten elk een ballon opblazen en die laten knappen tegen een andere man dan wel vrouw aan. Eerst buik tegen buik, toen rug tegen rug, toen op schoot zittend en op en neer bewegend en tenslotte van achteren, zeg maar. Aan het eind van de avond liep er een parade van mannen met ontbloot bovenlijf, lippenstift op en een beha om in polonaise door de zaal.

Bij de pool was ook zoiets. Daar werd op een middag de meest sexy man van het schip verkozen.

,,Zal ik je even opgeven'', zei ik tegen Matthijs, die naast me aan het bier zat.

,,Nee, je laat het'', zei hij.

Een van de eerste vragen aan de deelnemende mannen: als je een drankje was, wat zou je dan zijn?

Rum-cola, zei een, met als uitleg, geloof ik, dat hij niet opvallend was maar wel krachtig.

,,Ik zou zeggen: bier'', zei Matthijs. ,,Want iedereen houdt van bier.''

Ik had meer moeten aandringen.


3b I Will Survive & Don't Go Changing



Hier zingt zo'n gangmaker mee met I Will Survive, van Gloria Gaynor, in de centrale hal met panoramalift.

Na afloop lagen beneden overal ballonnen. Mooi gezicht, vind ik, het doet altijd denken aan de Gold Room uit The Shining.

Tot ik erachter kwam dat het heel ongewoon was. De ballonnen hingen overal als versiering, maar ze waren naar beneden gegooid door Michel en Merel, wier glunderende gezichten je af en toe boven de balustrade een verdieping hoger zag.




De muziek was nu en dan ook ronduit oubollig. Niks mis mee. Zo kon je die centrale vide goed bekijken, beetje winkelcentrumachtig.

4. Handoekorigami




Eko de stateroom attendant zorgde er ook dagelijks voor, dat er een creatief gevouwen handdoek op het bed lag. In de vorm van een hondje, of een vleermuis. Zoiets had ik nog nooit gezien.

5. O Sole Mio

Een etenstafel voor negentien min-of-meer Amelanders, dat moet geen sinecure zijn, zeker niet als ze elke avond anders gaan zitten. Maar de obers die ons bedienden lieten daar niks van merken. En al snel heb je dan je favorieten.

Zo was Warren erg vriendelijk, een grote, zwarte man die mijn scampi voor me uit elkaar haalde en me aan Scatman Crothers deed denken.

Er was ook een meisje, Xenia als ik het goed heb onthouden, dat ergens uit de buurt van Wladiwostok kwam. En was er een Peruaanse man met een ingewikkelde voornaam, die bijna continu aan het werk leek te zijn. Die nam binnenkort een jaar vrij om zijn zoon te zien opgroeien.



Op de laatste avond aan boord ging al het personeel ineens O Sole Mio zingen en zwaaiden eters met de servetten. Zoiets doen ze natuurlijk elke reis, en op zo'n filmpje (Rita heeft het gemaakt) ziet het er  best raar uit, maar het is aardig om mee te maken.

Pa vond het prachtig. Een van de leukste dingen van de reis vond hij achteraf zelfs ,,dat het personeel hier allemaal zo spontaan is. Dan zijn we in Nederland maar een stelletje hufters.''

zondag 20 maart 2016

Viddy well, little brother, viddy well


Weekeinddienst. Dat hield zaterdagavond in dat ik een kijkje nam bij de viering van Earth Hour. Dat is dat de lichten in een stad uitgaan, een uurtje, voor de planeet. New York doet mee, Melbourne, dan kan Leeuwarden niet achterblijven.

Ik verwachtte er niet veel van, maar in de Lombardsteeg, waar dat mooie kunstwerk hangt van een potvisskelet, stonden vijf jongens met paraplus, hoeden en lampjes op hun bretels, die ze aan en uit konden doen met een stamp op de grond. Dat deden ze ook, na een fluitsignaal van een van hen, die een lichter overhemd had dan de rest.


Het zag er op een feestelijke manier sinister uit. Helemaal als ze zich dwars op de steeg opstelden. Toen ik langsliep waren ze dat nog aan het oefenen.

Soms stonden ze aan weerszijden van de steeg, wat er ook al goed uitzag. Of alle passanten zich wel zo op hun gemak voelden weet ik niet. Het riep associaties op met melk en ultra-violence.

,,Hebben jullie A Clockwork Orange gezien?", vroeg ik. ,,Daar doen jullie enorm aan denken.''

,,Ja'', zei de jongen met het lichte overhemd, maar het was blijkbaar de bedoeling dat ze niet zouden praten.

Ze marcheerden zwijgend met een bescheiden groepje mensen mee, die fakkels droegen. Dat ging in een korte optocht van het Zaailand via de Nieuwestad naar de stoep bij popcentrum Neushoorn, waar dan de straatverlichting uit zou gaan.

Verderop voegden zich er ook wat pseudo-achttiende-eeuwse dames bij, met waaiers, hoge pruiken en eveneens lichtjes op de jurk.

Op een terras aan de Nieuwestad zat een rumoerig groepje mannen, die eerst ,,Leeuwarden, Leeuwarden, Leeuwarden'' scandeerden. Toen de dame in een soort bruidsjurk passeerde zette eentje in: ,,Daar. Moet. Een. Piemel in'', een van de anderen zei: ,,Nee'', zodat het bij die ene zin bleef.



Jacob van Essen maakte deze foto - zes hoedjes op een rij - terwijl ik van een van de jongens wilde horen of ze studenten waren van D'Drive.  Hij keek me wat ongelukkig aan, maar zei niks. Het was voor het eerst dat ik zo'n strikte zwijgplicht trof.

,,Ik ben van de Leeuwarder Courant en wil het graag goed hebben'', onderstreepte ik. ,,Zijn jullie van D'Drive?''

Hij knikte. Dat mocht dan nog wel.

vrijdag 18 maart 2016

What do you want with a stick?

,,What do you want with a stick?", hoorde ik een moeder tegen haar zoontje zeggen, in pretpark Islands of Adventure. Ik begreep eerst niet waar ze het over had.

Dat park is een verzameling omgevingen, eentje gebaseerd op superheldenstrips, een andere op Dr Seuss en ook eentje rond Harry Potter, voluit Wizarding World of Harry Potter.

Daar moest Zoë zeker heen, ze is dol op Harry Potter en heeft twee vriendinnen die dat ook zijn. Dus elk naambordje werd naar huis ge-snapchat, net als het pseudo-Engelse straatje met scheve schoorstenen en sneeuw op de daken, en natuurlijk het grote Hogwartskasteel, dat overal bovenuit steekt.

Daarin zat trouwens een behoorlijk spectaculaire achtbaan, waar we twee keer in zijn geweest. Als het op achtbanen aankomt ben ik best een leuke oom.

Het eerste dat we deden was butterbeer kopen, een drankje met een schuimkraag, dat naar spoetnik smaakt.

In het Engelse straatje is ook een winkel voor toverstokjes (Engels: wand) waar maar dertig man tegelijk in mogen.

Daarbinnen is het schemerig, langs de muren lagen doosjes tot enorme hoogte opgestapeld en er stond een oude man, een soort tovenaar denk ik, achter de toonbank.

Die pakte iemand uit het publiek en dat was natuurlijk Zoë. ,,Well Zoe'', zei de man en pakte een meetlint. ,,Let's find you a wand."

Zoë kreeg een stokje, moest naar boven wijzen en luminosa zeggen. Daarop begon het te bliksemen en te donderen - niet de geschikte wand dus.

Een andere, waarmee ze naar de muur moest zwaaien, deed het al niet veel beter.

Uiteindelijk vond de man er natuurlijk een, die haar wel paste. ,,It is not you who chooses the wand'', zei hij ernstig. ,,It is the wand that chooses you.''

Alles af door een zijdeur naar de echte winkel, waar je allerlei dingen kon kopen en ook toverstokjes in een foedraaltje. Het zijn net takken. Zoë zocht er drie uit, want ze had beide vriendinnen ook een beloofd.

Giso betaalde, iets van 140 dollar. Nu begreep ik wat die moeder bedoelde.


maandag 14 maart 2016

Bij de Daily Bugle

De Daily Bugle is een Amerikaanse ochtendkrant, opgericht in 1898, tikje sensationeel. Hoofdredacteur-directeur is J. Jonah Jameson, die er als schooljongen al is begonnen. Een van de freelancefotografen van de krant is Peter Parker, beter bekend als Spider-man, maar dat weten ze bij de krant niet.

De krant bestaat dus niet echt, maar wel in de strips en films van Spider-man en Fantastic Four. En in pretpark Islands of Adventure, in Orlando hebben ze hem nagebouwd. Je zigzagt door de redactielokalen om uiteindelijk bij een spectaculaire Spider-man-ride uit te komen.

Die ride is deels rit in een echt treintje, deels 3d-film Je wordt nat, een boef richt een vlammenwerper op je, je dondert met trein en al van een wolkenkrabber en als je geluk hebt zit de hele tijd je nichtje Zoë naast je te gillen. Allemaal zo hectisch dat je het niet na kunt vertellen. Had ik daarna een verslagje moeten tikken voor de Daily Bugle dan was dat nog een heel karwei geworden.

Onderweg erheen kom je over een verlaten redactie, vrij schemerig, met een portret van J. Jonah Jameson (zie boven), hier en daar typemachines en op elk bureau een ouderwetse telefoons met lichtjes.

Achter aan de muur hangen posters die het radicale leiderschap weergeven van de hoofdredacteur. Die gele is het mooist:
MIDNIGHT DEADLINE
You must turn in either: 
Your full story copy
or
Your resignation
(Vrij vertaald: Deadline om middernacht. Je levert of je complete artikel in, of je ontslagbrief.)





zondag 13 maart 2016

Bruce, Cool Breeze en Grandma

Bruce in het midden
Bruce Wilson, de fotograaf uit Orlando, arriveerde zaterdag keurig om vier uur bij het hotel. Het was een vriendelijke, praatgrage man, die met me meeliep naar het parkje tegenover de Holiday Inn, waar volgens mij wel een groepsfoto gemaakt kon worden.

Onderweg vertelde hij dat hij vroeger bij Disney had gewerkt, maar bij zijn vader in het fotobedrijf is geraakt. Zijn vader heet ook Bruce Wilson, dat is makkelijk, en het bedrijf bestond in februari precies vijftig jaar. Bruce Wilson senior heeft beginnende dementie, vertelde hij, en gaat soms nog mee op karwei. Ik had het wel leuk gevonden als die mee was gekomen, maar dat was niet zo.


Gaf niks: iedereen was ingenomen met Bruce, die krukjes en lampen had meegebracht en veel ervaring had in het rangschikken van families. Hij noemde Johanna meteen Grandma (ze moest rechter op zitten) en Michel heette bij hem Cool Breeze.

Ik had hem gevonden via internet, want ik wilde een traditionele Amerikaanse groepsfoto, geposeerd en al. Op de website van Bruce staan wel voorbeelden. Dat hij een goede keus was bleek al toen hij van te voren kleurschema's begon op te sturen voor kleding en allerlei tips (kam of borstel meenemen). Dat leek me voor de families Walthaus & Anema wat te veel gevraagd, ik had alleen gezegd dat ze een beetje netjes moesten verschijnen.

Het mooiste wat Bruce stuurde, was het uitgebreide prijsoverzicht.
Want met het maken van de foto is hij er nog niet. Dan begint het schaaf- en poetswerk pas. Losse haren wegwerken: 30 dollar. Heel veel losse haren wegwerken: 45 dollar. Beugel wegwerken: 75 dollar. Ontbrekende tanden aanvullen: 50 dollar per tand. Tanden witten: 30 dollar. Verwijderen van de tan line: 25 dollar. Hoofden omwisselen (echt, het staat er): 120 dollar per hoofd. En de fraaiste: proportional enhancement: 50 euro. Voor dat geld maakt hij, stel ik me voor, borsten groter en buiken kleiner.

Bruce vond ons allemaal nice en very tall en beloofde een echte American picture. Ze komen binnenkort. Ik heb overigens niks laten wegwerken en ook geen tanden laten witten.

De president komt!

Op het vliegveld van Orlando had Waling vijf auto's gehuurd, volgens een redenering die ik zo niet kan navertellen.

,,Er moet wel een navigatiesysteem in zitten'', zei hij toen we met zijn allen in het hokje van autoverhuurder Alamo stonden. ,,Dat kost extra'', zei de verhuurder. ,,Maar wat ik ook kan doen, ik geef u gewoon een gratis upgrade naar auto's waar het al is ingebouwd."

Een zwarte man in een overall bracht ons naar de auto's: vijf grote Chevrolets Suburban, auto's met twee ruime achterbanken met voldoende ruimte voor een blended family en dan past de hond er ook nog bij. It's no wonder Suburban is the perfect vehicle for the modern family. It has more of everything you need.

Hoe dan ook is het even wennen - het eerste stukje nachtelijk Orlando reed ik zonder licht, al was me wijsgemaakt dat dat automatisch zou aangaan. Ik vroeg me al af waarom al die Amerikanen de hele tijd naar me seinden.

Maar voordat mensen aan mijn rijkunst twijfelen, mijn passagiers deden dat niet. Pa, Yeb en Johanna zaten bij mij in de auto,  Johanna had zorgelijk aangekondigd dat ze snel misselijk wordt in auto's, maar bij mij op de achterbank heeft ze heerlijk liggen slapen. Het zit lekker hoog, het Amerikaanse verkeer is rustig en de stem van de navigator loodste me rechtstreeks naar de Holiday Inn van Lake Buena Vista, over een toegangsweg met links een afbeelding van Minnie Mouse, en rechts Mickey.

We arriveerden ongeveer tegelijk bij het hotel. De portier, die een Mickey Mouse-handschoen droeg (zo'n dikke stripverhaalhand met drie vingers), had de motorcade van suburbans aan zien komen. ,,I thought the president was coming'', zei hij.




Drinken op de Maagdeneilanden

Met zijn zeventienen naar Schiphol, wanneer het grootste deel van het gezelschap ook nog van Ameland moet komen, doe je niet zomaar. Daar is een bus bij nodig, die in Boelenslaan begon, dan naar de pier reed en vervolgens in Leeuwarden aanstak.

,,Kom maar naar onze flat aan de Corellistraat'', had Vincent een dag eerder ge-sms'd. ,,Om negen uur is de koffie klaar."

Dat viel tegen, want de bewoners van het studentenflatje waren de avond ervoor stevig op stap geweest. Dat was een idee van Vincent, die had bedacht dat als je het goed laat maakt, je dan in het vliegtuig naar Florida kunt slapen. Daar had hij nu spijt van, want hij kon zijn bed amper uitkomen. In de kamer stonden de lege flesjes van het nazitten nog, en het rook naar sigaret. Aan de muur hing, als een trofee, een brief van woningstichting Elkien van vorig jaar over geluidsklachten.

Matthijs was er eerder uit. ,,Ik mag niet drinken in Amerika'', zei hij. ,,Want de grens is 21. Maar op de Maagdeneilanden mag het wel, dat heb ik opgezocht.''

,,Nee hoor'', zei ik meteen. ,,Dat geldt alleen als je nog maagd bent, vandaar Maagdeneilanden.''

Matthijs keek beteuterd. ,,Hoe weten ze dat dan?", zei hij.

,,Je moet een doktersverklaring laten zien'', zei ik.

Hij heeft dit denk ik wel een minuut lang geloofd. Overigens liggen de Maagdeneilanden heel ergens anders dan waar wij heen gaan, maar dit terzijde.