dinsdag 31 mei 2005

Mijn pen



Dit is een sentimenteel verhaal.

Ik was in 2003, toen ik een jaar vrij had, ook in Seattle. Daar zag ik in de bioscoop '28 days later...', een Britse film over zombies.

Spannend genoeg, daar niet van. Toch voelde ik halverwege dat mijn pen niet meer in mijn broekzak zat. En ik hield fanatiek een dagboek bij, want niks is zo leuk om in een cafe te gaan zitten schrijven. Als je werkt heb je daar geen tijd voor, als je vrij bent des te meer.

Vervelend - straks moest ik op zoek naar een winkel met pennen, en daar dan weer nadenken over wat voor een pen en waarom dan juist die. Al dat gelazer waar ik een hekel aan heb.

Aan het eind van de film lees ik - als een van de weinigen - de hele aftiteling. Dus pas als het licht aangaat, sta ik op. En kijk eens: daar lag tussen de stoelen in de bios van Seattle een pen. Niet die van mij, een veel mooiere. Een Parker. Hij was blauw gemarmerd en flonkerde me tegemoet. De een na onderste van onderstaand plaatje.



De pen was een gouden vondst. Hij ligt fijn in de hand, je doet ongelooflijk lang met een vulling en hij doet het altijd. Het aan/uit mechanisme is heel elegant want je moet draaien in plaats van drukken en je vingers ruiken na een tijdje schrijven naar koper.

We waren onafscheidelijk, mijn pen en ik. Hij ging mee de Rocky Mountains in, de Transsylvaanse Alpen, de Andes; hij zat in mijn zak tijdens allerlei Greyhoundbustochten en op een vrachtboot naar Argentinie, hij was op Vuurland, en zelfs op Terschelling, toen ik alweer terug was bij de krant en naar Oerol ging (,,Wat in nichterig pentsje'', spotte recensent Jacob Haagsma, die zulke zaken niet begrijpt). In Berlijn had ik hem in de hand toen ik met de weduwe van Stanley Kubrick sprak, in New York tekende ik er pas nog rekeningen mee, en bij de eerste opnamen van 'Audysje Dankert & Dankert' hield ik hem intelligent tegen mijn lippen.

Tot voor-vorige week. Want toen ging hij stuk. Het draaimechanisme was gebroken.

Ik naar De Boer, de kantoorboekhandel.

,,U hebt levenslange garantie'', zeiden ze. ,,Maar we moeten hem naar Engeland opsturen.''

Vorige week belde de boekhandel. Er was een brief van Parker in Engeland. Mijn pen kon niet gemaakt worden. Ik kon een andere krijgen, maar die is zwart. Want die gemarmerde maken ze niet meer.

Zo een dus (een na onderste):



Ik belde met Parker in New Haven, East Sussex. Want in de brief stond ook, dat ik de blauwe niet meer terugkreeg.

,,Inderdaad'', zei een dame in keurig Brits. ,,We kunnen de pen vervangen, maar dan krijgt u een zwarte. Of we sturen u de blauwe terug, als u dat wilt.''

,,Maar kunt u niet die zwarte schacht door een blauwe vervangen?'', probeerde ik. Maar dat kan niet: de onderdelen zouden niet passen.

,,Kan ik die blauwe niet ook terugkrijgen?'', drong ik aan. ,,Ik wil er best voor betalen.'' Want na zo'n trouwe vriendschap verdient zo'n pen een rustplaats op mijn bureau, ook al schrijft hij niet meer.

,,Nee, dat is nu eenmaal het bedrijfsbeleid'', zei de dame. ,,We kunnen de gemarmerde blauwe wel terugsturen met een lijst van bedrijven in de UK die de pen misschien nog kunnen repareren.''

,,Wat gebeurt er met die blauwe als ik de zwarte pen neem?'', wilde ik weten.

,,Die bewaren we zes weken, voor als u de zwarte toch niet mooi vind'', zei ze begripvol. Ze krijgen kennelijk wel vaker zeikerds als ik aan de lijn.

Dus ik sta voor de keus. Mijn vertrouwde blauwe, die het niet meer doet, of een onbekende, nieuwe zwarte die het wel doet. Neem ik de zwarte, wordt de blauwe na zes weken genadeloos gerecycled.

Ik weet best wat de verstandigste beslissing is. Toch voel ik me als een klein kind, dat zijn favoriete teddybeer kwijt is en nu vervanging krijgt aangeboden.

maandag 30 mei 2005

Netjes



Het programma 'Audysje Dankert & Dankert', waar ik in de jury zit, is Idols-achtig en toch netjes.

Wij als jury zijn mild en vriendelijk, zelfs als we mensen wegsturen, dat zegt iedereen. Maar de mensen die de opnames aaneensnijden tot een programma van een half uur zijn minstens zo netjes.

Zo bleef in de tweede uitzending een wat zijige jongen dadelijk in zijn tekst steken.

,,Neem wat water'', zei Steven de Jong.

,,Doe een ontspanningsoefening'', ried Meriyem Manders aan.

Dat deed hij. Hij sprong op en neer en molenwiekte met zijn lange armen. Dat is gefilmd: u heeft het niet gezien.

Een mager meisje in die aflevering was zo nerveus, dat haar broekspijpen als klokken om haar enkels rammelden. Dat is ook gefilmd, meldde cameravrouw Nynke na afloop trots. Ook dat heeft u niet gezien.

Dat was omdat het op beeld niet zo overkwam, legden Sjoerd IJbema en Annet Huisman me later uit.

De derde aflevering, die afgelopen woensdag op tv was, bestond uit dialogen. Daar deed actrice Joke Postma aan mee. Zij moest een gesprek voeren met haar 'geliefde' over euthanasie.




Wij, de jury, waren niet overtuigd en stuurden haar weg. In de kantine, waar de nagesprekjes zijn, was ze heel boos geworden, hoorde ik later. Ze had zelf zo'n situatie meegemaakt, dus het bestond niet dat ze in die scene niet zou overtuigen, zoiets. Maar ze wilde absoluut niet dat dat werd uitgezonden.

U raadt het al. Ik denk dat de opnamen wat zijn tegengevallen, maar ik heb er nog niet naar gevraagd.

Netjes zijn we, he?

vrijdag 20 mei 2005

Geert Wilders



Politicus Geert Wilders was vandaag in Leeuwarden: hij zou een rondje over de vrijdagmarkt lopen. Dat leek Maarten en mij een leuk uitje, dus we liepen er even heen.

Wilders was net aangekomen in een geblindeerde bus. Er liep een groepje bewakers met oortelefoontjes om hem heen, een van hen met een ding dat op een koffer leek, maar een uitrolbaar kogelvrij schuttinkje was. Tenminste, iemand vertelde me dat.

Studenten deelden folders, pennen en stickers uit. Hun jasjes met 'Nederland Moet Blijven!' achterop waren spierwit, de paraplu die boven Wilders op ging had alle kleuren van de regenboog. Dat zal wel een politieke boodschap zijn: we houden het zelf liefst wit, maar is er zwaar weer op komst, dan kunnen we alle kleuren gebruiken. En tenslotte was er veel politie. ,,Bij het voetbal kest geen politie krije'', klaagde een Leeuwarder, ,,en hier lopen er wel honderd.''

++++

Een donkere mevrouw met een giebelende dochter in haar kielzog vroeg Wilders een handtekening.

,,Bent u een fan van Wilders?'' vroeg ik haar.

Ze knikte, maar zei erbij dat ze niet zo goed Nederlands sprak. Ik kon beter met haar dochter spreken. Die begon nu pas echt te giebelen, zodat ik het met moeder bleef proberen.

,,Gaat u ook op hem stemmen?''

Ze keek twijfelend.

,,Hij heeft wel mooi haar'', hielp ik haar op weg, hoewel ik zijn haar helemaal niet mooi vindt.

,,Ja'', beaamde ze. ,,En hij is ook lekker dik!''

++++

Dat bezoek was verder niet veel: hij schudde overal handen met markthandelaren en mensen konden vrijuit tegen hem mopperen over Europa en dat het met de Euro allemaal zo duur is geworden.

,,Vindt u het een mooie man'', vroeg ik aan een ferm opgemaakte en stevig naar eau de cologne geurende dame, die achter Wilders aanliep.

,,Hij heeft gewoon wat'', vond ze. ,,Iets mysterieus. Maar ja, hij moet niets van vrouwen hebben.''

,,Hij is getrouwd hoor'', lichtte ik haar in.

,,Is hij getrouwd?'', herhaalde ze verbaasd. ,,Dat had ik nooit gedacht.''

++++

De stroopwafeltent liep hij zo voorbij - ik niet - maar elke kaasboer kreeg van hem een hand.

,,Ik vind het leuk dat ik hier ben'', zei hij dan. ,,Doet u goede zaken vandaag?''

,,Ja best'', zei Henk van der Meulen van kaashandel Van Dijk en Van der Woude (of zo). ,,Wilt u een stukje kaas?''

,,Graag'', zei Wilders.

,,Wat vindt u lekker?''

,,Jong'', zei Wilders.

,,U houdt van jong'', herhaalde Van der Meulen en het klonk of hij een grap maakte. Hij sneed een flinke brok af: ,,ja, het komt op televisie''. Hij voegde toe dat hij de beveiligingsmensen niet zo'n stuk ging geven, ,,want dan ben ik door mijn voorraad heen.''

++++

Terwijl allerlei anderen handtekeningen vroegen omdat ze hem van tv kenden, keken twee Friese meisjes wat verbaasd naar alle drukte.

,,Wie is die man?'', vroeg eentje mij.

,,Weet je dat niet?'', vroeg ik terug. ,,Kijk eens goed?''

,,Nee echt niet.''

,,Hij is uit de politiek'', hielp ik.

Ik liet haar de folder zien die ik net had gekregen, met zijn Mozartportretfoto erop. Het meisje schoot zo verschrikkelijk in de lach, dat het spuug haar uit de mond vloog.

Roemmeter



1. Gisteravond had ik Douwe op bezoek, en met hem ging ik even naar de Ierse pub. Daar stapte Pier op me af. Hij had me al twee keer gezien bij 'Audysje Dankert & Dankert'.

,,Kijk jij daarnaar?'', vroeg ik hem.

,,Ik sjoch alles op Omrop Fryslan'', zei Pier, die vroeger bij me in de eindexamenklas heeft gezeten. Hij begon een betoog over hoe belangrijk het is dat we er Fries spreken en dat die Steven de Jong hem in dat programma zo tegenvalt, zo min is zijn Fries, terwijl zo'n man toch een voorbeeldfunctie heeft.

Ik zei dat ik mezelf niet als een voorbeeld zie voor Friessprekenden. Zo goed is mijn Fries niet en het is aangeleerd bovendien.


2. Vanmorgen op de krant riep iemand van een andere afdeling me bij zich. ,,Ik heb je op tv gezien. Leuk programma. Dat ene meisje, kwam die uit Tietjerk?''

,,Zo goed heb ik dat niet onthouden, welk meisje? Oud, jong?''

,,Jong.''

,,Blond? Lang haar of kort?''

,,Blond'', zei hij, en het was kort geknipt. ,,Was het die Amerins misschien, die een klein beetje aan Willeke Alberti doet denken?''

,,Ja Amerins! Die was het! Daar heeft mijn zoon nog verkering mee gehad! Ik dacht al toen ik het zag, dat is vast zij uit Tietjerk.''


3. Haast elke dag worden er groepen bezoekers op de krant rondgeleid. Vorige week was dat een hele groep oudere dames. Ze stonden bij een van de opmakers, een eindje verderop, en hem hoorde ik ineens zeggen: ,,Ja dames hij is het echt hoor.''

Pas toen zag ik dat ze allemaal naar mij stonden te kijken. ,,We hebben u op televisie gezien'', kakelden ze vrolijk.

,,In het echt ben ik groter en mooier, of niet soms?'', zei ik

donderdag 19 mei 2005

Knallen



Ik had ze niet gezien, die kleine verkeersdrempeltjes aan de rand van de bebouwde kom van De Blesse. Dus toen ik er te hard overheen reed, was het al te laat. Erna maakte mijn auto (Peugeot 309 uit 1990) ineens veel kabaal. Heel veel. De auto trilde er gewoon over, wat overigens niet onaangenaam was, net zo'n massagebed waar je een gulden in moet gooien.

Dat was de uitlaat, die los was geschoten of misschien wel gebroken, dat kon ik allemaal niet zo zien daar op die landweg. Als je versnelt geeft dat een reuzekabaal, maar als je op iets harder dan zeventig blijft rijden is het iets stiller. Ja mensen kijken nog steeds wel om in die dorpjes waar je doorheen moet en de herrie tegen de gevels klapt, maar ik kon er verder ook niks aan doen.

Twee dagen later naar de Kwik-Fit aan de overkant bij de krant. Ik parkeerde hem erbuiten en liep de garage in. ,,Zet hem hier maar even binnen'', zei een jongen in overall.

Dus ik keerde hem uit de parkeerplaats, zat weer in een cocon van herrie, zette hem in zijn achteruit, wuifde intussen naar Fedde die net langs kwam fietsen en keek met een gezicht van Wat Is Dat voor Heksenketel, gaf een beetje gas, hoorde het getoeter achter me niet en BAM! Botsinkje.

Een jongen in een corduroyjasje stapte uit en monsterde zijn bumper. Niks aan te zien. Aan mijn auto evenmin. Ik gaf hem mijn kaartje, voor als er toch nog wat zou zijn, en reed de Kwik-Fit binnen.

,,Dat gebeurt hier wel vaker'', zei de jongen in de overall. ,,Dan hebben ze hier net hun auto laten doen, rijden ze eruit en dan komt er iemand in volle vaart van die parkeerplaats rijden, zo in hun zijkant.''

=============================================================

,,Kijk'', wees de jongen toen hij mijn auto had opgetakeld.

De grijze buis van de uitlaat sloot niet meer aan op her ronde gaatje waar de motor zijn vieze lucht uitstoot.

,,Daar horen oogjes te zitten waar die uitlaat aan is opgehangen maar die zijn er niet meer. Gecorrodeerd.''

Hij ging op zoek in een catalogus met onderdelen, de buis die er onder moet is niet meer leverbaar, een andere wel, die evenwel niet aansluit met oogjes maar met iets anders. Zodat een ander onderdeel dan ook moet worden vervangen. Met elkaar bijna zeshonderd euro.

Uiteindelijk heb ik hem bij Hans Peugeot laten repareren. Vijftig euro. Ik zal hem nooit meer ontrouw zijn, en zeker niet met de Kwikfit.

woensdag 18 mei 2005

Waar gaat het over?



Allerlei mensen die vorige week naar 'Audysje Dankert @ Dankert' keken, vragen me waar die monologen eigenlijk over gaan, die de kandidaten thuis hebben geleerd. Want op tv zijn ze alleen een beetje verknipt te zien, omdat er vijftig kandidaten in een half uur voorbij komen.

Nou - dat is maar beter ook, want zo boeiend is het nu ook weer niet om steeds hetzelfde verhaal aan te horen.

Maar goed. Voor de uitzendingen met de monologen (vanavond komt nummer twee op tv, dan is dat klaar) zijn vijf groepen gemaakt. Vrouwen boven en onder de dertig, mannen boven de dertig en daaronder, en een groep mensen met een verhaaltje - een vader en zoon en zo.

.
De vrouwen boven de dertig deden een monoloog van iemand die verhoord wordt over een vriendin. De vriendin zou iets vreselijks hebben gedaan met haar zoontje, en dat kan ze niet geloven. ,,Ach man gean wei, ha'k sein. Aly? Nooit in kear.''


De vrouwen onder de dertig doen een speechje op de begrafenis van hun vader: ,,Heit Hynder, sei ik altyd. Dat fun er moai''. Maar halverwege de speech winden ze zich op over de mensen ,,fan de hynstesport'', die er blijkbaar voor gezorgd hebben dat vader nu in de kist ligt.


De mannen boven de dertig doen een bekentenis: iemand die ze altijd al een klier vonden hebben ze stevig aangepakt, omdat die man aan Sjoukje had gezeten. ,,Ik wit net hoe't it kaam, it waard my read foar de eagen...''


De jongere mannen (die groep was het vaakst de tekst kwijt) spelen een advocaat, die bang is dat hij de moordenaar van zijn eigen moeder verdedigt. ,,Wy sizze noait nee tsjin klanten mar no wit ik it net.''


En tenslotte moest de groep 'allerlei' een wanhopig persoon doen, die na een caferuzie iemand heeft aangereden en nu een advocaat nodig heeft. ,,Ik kin myn wurk net misse, jim moatte my helpe.''

maandag 16 mei 2005

Dahlia's



,,U bent toch de journalist'', vroeg een productie-assistente van het tv-programma 'Wroeten'. Ze duwde me een zak dahlia-bollen in de hand. ,,Dan kunt u mooi aan participerende journalistiek doen.''

Zo werd ik zondag embedded journalist bij het VPRO-programma over tuinieren, dat pas eind augustus te zien is. Het wordt gefilmd bij het huis van Arjan Ederveen, die de centrale rol in 'Wroeten' speelt.

Verder waren er allemaal buurtbewoners opgetrommeld, die alles weten van bloemen en planten. Ook zij kregen een zakje knollen. Ik durfde amper te zeggen dat ik niet eens precies weet hoe een dahlia eruit ziet.

Ik lette goed op wat de anderen deden: trosje bollen in de vore leggen, toedekken met modder dat er nog een klein stukje boven de grond uitsteekt (niemand kon me vertellen waar dat goed voor is) en een meter verder weer eentje.

Overigens heb ik ze wat dichterbij elkaar gezet dan een meter, want ik had veel te veel van die knollen. Dus wie straks naar 'wroeten' kijkt en denkt, wat staan die lage witte dahlia's vooraan idioot dicht op elkaar, die weet nu dat het niet aan de VPRO ligt.

Uiteindelijk waren er zoveel knollen dat er nog wat voren bij getrokken moesten worden. Het laatste trosje knollen stak ik in mijn zak. ,,Die neem ik mee naar mijn tuin in Leeuwarden'', legde ik Ederveen uit. Hij vond het goed, al keek hij wel een beetje zuinig.

vrijdag 13 mei 2005

Geheimzinnige Heeren



Van te voren had ik er al over gehoord, op een toon van 'daar gebeurt van alles geheimzinnigs'.

Nu heb ik ze van dichtbij gezien: 'De Heeren van de Heer's Kamer', zoals ze zichzelf noemen. Dat is een gezelschap heren, die eens per maand bij elkaar komen in de mooie kamer van Hotel de Zwaan op Ameland, die wij zelf vroeger 'de voorkamer' noemden.

Als ze bijeen komen, dan gaan ze drinken en eten, maar voor het eten op tafel komt is er een spreker. Woensdag was ik dat. Ik zou het hebben over de krant, de keuze van nieuws, de manier van schrijven, al die dagelijkse dingen.

Kon iedereen even lekker mopperen op de krant. En bij dat soort gesprekken komt ook steevast het Fries naar voren: of dat niet uit de krant kan. Vooral uit die verder in het Nederlands geschreven stukjes waar dan ineens een Fries in het Fries geciteerd wordt. Tja - het verdwijnt vanzelf, zeg ik dan meestal.

Maar zo geheimzinnig als ik had gehoopt was het niet. Geen speldjes of rare handdruk waaraan ze elkaar herkennen. Een tikje officieel was het wel, een paar mannen hadden de stropdas voor, en burgemeester Paul Verhoeven was er zelfs in driedelig pak met lintje.

Maar de baas van Wagenborg Passagiersdiensten had de stropdas al snel los dus dat viel ook mee. En als er van alles onderling bekokstoofd werd - dat hoor je altijd over dit soort clubs - dan sloegen ze dat deze keer over, of ik heb er niks van gemerkt.

,,Het stikt hier op Ameland van de clubs'', zei Gerard Metz, toen ik erover begon. ,,Biljartclubs, plattelandsvrouwen, roeiverenigingen. Daar hoor je nooit een verhaal over. Maar wij zitten hier bij elkaar en er zijn wat directeuren bij, en meteen gaan de praatjes.''

dinsdag 10 mei 2005

Tegenvaller



Een team van RTL Boulevard kwam langs, bij Omrop Fryslan, om te filmen bij de audities van Dankert & Dankert. Als ze heel stil en onopvallend zouden zijn, mochten ze erbij, in de studio, terwijl wij als strenge jury kandidaten bekeken.

Dat deden ze braaf, en toen er een man of drie langs waren geweest, werden ze steeds verbaasder. Want deze kandidaten leken helemaal niet op de Ankers, vonden ze.

Bleek dat ze dachten dat het programma erom gaat, dubbelgangers voor de gebroeders Anker te vinden. Die advocatenbroers hadden ze er ook al voor geinterviewd.

,,Ze zochten helemaal geen dubbelgangers voor de Ankers'', meldden ze terug in Hilversum (stel ik me voor).

,,Nou laat dan maar zitten'', mopperde Albert Verlinde.

,,Maar we zijn er helemaal naartoe gereden!'', riep het filmteam.

,,In vredesnaam dan maar, als je het kort houdt.''

De opnames waren op zondag, woensdag was het in het programma. Eva had het gezien.

,,Het was maar heel kort'', zei ze. ,,En in de studio hadden ze er ook weinig over te zeggen.''

woensdag 4 mei 2005

Fiets terug




Nét zagen ze het, gisteren vanuit café de Spoekepôlle: de fiets van Minne Hoekstra werd gejat, van de stoep voor het café in de Sint Jacobsstraat. Nou had Minne hem ook niet op slot gezet, maar dan nog, daar was iedereen het wel over eens, dan nog moet een ander er met zijn vingers van afblijven.

Een gestolen fiets zie je zelden meer terug, dat weet iedereen. Maar Minne en een andere, stevig gebouwde cafébezoeker, het vriendje van Elly, gingen er achteraan. De dief schoot de Groeneweg op, dat zagen ze nog net. Dus dat was duidelijk, die ging naar de Vrijheidswijk. Want op televisie kunnen ze dan wel de Wielenpolle als zwak sociale wijk van Leeuwarden neerzetten, de echte ellende is in de Vrijheidswijk.

Zij in de auto naar die wijk. En ja hoor: daar zagen ze de dief juist met fiets en al door de portiekdeur een hoge flat ingaan. Pal voor die langzaam sluitende deur in het slot viel, glipten Minne en maat naar binnen. Daar was de fiets, en er stonden twee knaapjes van een jaar of veertien bij.

Zegevierend kwamen ze terug in het café, mét fiets. ,,En die jongetjes?’’, vroeg iemand komisch bezorgd. ,,Wat jullie met ze hebben gedaan wil ik niet weten, maar overleven die het wel?’’

,,Als ze kunnen zwemmen wel’’, was het laconieke antwoord. ,,We hebben ze even stevig vastgehouden’’, lichtte Minne later toe. ,,Die stelen voorlopig niet weer een fiets.’’

Niets geeft zo’n ergernis als een fiets die gejat is. Maar daarnaast, niets geeft zo’n tevreden gevoel als een fiets, die door iemand zelf weer is teruggepakt.

dinsdag 3 mei 2005

Beroemd



Beroemd worden, dat is best lekker. Gisteravond was er een stukje uit het tv-programma 'Audysje Dankert & Dankert' op de Friese televisie, als voorproefje. En er stond een verhaal over op de voorpagina van NRC. Het schijnt ook nog in RTL Boulevard te komen. Terwijl het eigenlijke tv-programma nog moet beginnen.

Aukje kwam vanmorgen vroeg om schoon te maken. ,,Goeiemorgen!'', riep ze al vanuit de hal. ,,Ik heb je gisteren op televisie gezien. Nou dat was leuk. Ik keek ook altijd naar Baas Boppe Baas.''

Net uit bed, en dan al herkend!

maandag 2 mei 2005

Acteren




Vrouwen zijn in het algemeen betere acteurs dan mannen, maar als mannen zich er echt voor inzetten, dan zijn zij weer de beste. Of dit echt klopt weet ik niet, maar ik dacht het gisteren wel na het keuren van de eerste vijftig kandidaten voor de Friese televisieserie Dankert & Dankert.

Dat wordt een tv-serie op Omrop Fryslan, waar een 'Idols'-achtige verkiezing bij is bedacht. Een jury, waar ik in zit met Steven de Jong en Meryiem Manders, moet uit honderd aanmeldingen uiteindelijk eentje uitkiezen, en die krijgt een belangrijke rol.

Het is wennen om in zo'n jury te zitten. Hoewel ik me van tevoren had voorgenomen om hard te oordelen, duurde het een tijdje voor ik in die rol zat. En ook toen was ik eigenlijk nog lief. Want het is wel een beetje zielig, die mensen die zo dolgraag op tv willen acteren. Daar staan ze trillend van de zenuwen in het gemene spotlicht, voor een tafel met drie lui erachter. Thuis honderd keer geoefend, in de auto hierheen nog de tekst van a tot z opgezegd, en nu ineens loopt het ze dun door de broek.

Maar ja, dacht ik dan, het is allemaal vrijwillig, het zijn grote mensen, ze hebben er zelf voor gekozen. En het gaat alleen maar om een rolletje in een televisieserie, meer niet.

Gisteren was de eerste dag. En daar was al snel duidelijk dat de groep jongens onder de dertig hier de grootste hijs aan hadden. Ze leken het zenuwachtigst en bijna allemaal waren ze hun tekst halverwege kwijt. Die jongens hadden steevast op hun formulier gezet dat anderen hadden gezegd dat ze dit moesten doen, omdat ze volgens die anderen zo goed konden acteren. ,,Wa seit dat dan?'' vroeg ik. ,,Nou, eh, us mem'', zei de jongen. ,,En myn suster.''