'Ode to the man who kneels' is een eigenaardig stuk over cowboys en vrouwen en gebroken harten, dat de New York City Players deze week in de Harmonie speelden. Het toneel was kaal en af en toe werd er gezongen, ook door mensen die inmiddels al waren doodgeschoten en voor lijk op het toneel lagen.
De belichting ging met een diaprojector door een stuk papier met een rond gat erin. Omdat het papier steeds bewoog was de rand van het licht niet scherp, maar de schaduwen van de personages wel. Die waren als uitgeknipte silhouetten.
Daardoor kwam ineens De Schaduw bij me terug.
Heel vroeger, toen we nog maar net een tv hadden thuis, was er een cowboyserie op tv waarvan ik de titel niet meer weet, maar die volgens mij in het Nederlands was. De slechterik was een man van wie je altijd alleen maar de schaduw zag en die dan ook De Schaduw werd genoemd. Het was voor het eerst dat ik zag, dat de slechterik vaak interessanter is dan de held. Ik hoopte stiekem dat De Schaduw zou winnen, maar dat zal wel niet zo zijn geweest.
Nu we het er toch over hebben, na De Schaduw kwam Von Gelb, zondagsavonds op tv in een Engelse serie die De Vrijbuiters heette. Dankzij internet weet ik nu dat de eigenlijke titel 'Freewheelers' was en Von Gelb gespeeld werd door ene Geoffrey Toone.
Von Gelb was een fantastische booswicht, een nazi met een leren hand die driedimensionaal schaak speelde en de hele dag Wagner (vooral de ouverture van Tannhauser) draaide. Von Gelb won ook al niet, maar hij ontsnapte altijd wel net voor de vrijbuiters hem konden pakken. Tot ze hem, lees ik, uit de serie schreven omdat die ook naar Duitsland werd verkocht.
Hij had krankzinnige schema's om de wereld alsnog te onderwerpen. Zo schonk hij alle grote geleerden van Engeland onschuldig uitziende balpennen. Die zonden een krachtig hypnosesignaal uit waardoor de bollebozen allemaal tegelijk in de auto stapten en enkel nog 'Icarus' zeiden.
Ze reden bij nacht naar een plek bij Stonehenge (geloof ik) waar ze een verschijning zagen in de mist, die een opdracht gaf. De details ben ik kwijt, maar die verschijning regelde Von Gelb gewoon met een filmprojector, met de mist als projectiescherm.
Dat vond ik zo boeiend dat ik een keer met dikke mist de diaprojector van pa heb opgehaald om vanaf het platte dak iets te projecteren. Dat wil helemaal niet, je verlicht alleen maar mistslierten. Zoals iedereen weet die wel eens met mist heeft autogereden.
Ik geloofde daarna ook niet meer dat ze Batman konden oproepen door met een krachtige lamp een vleermuis op de wolken te projecteren. Maar dat kan dus weer wel - je ziet wel eens van dat soort lampen bij discotheken.
