,,Hoe was Nederland, Bill?'', gaat Hillary Clinton hem vragen als hij thuiskomt.
,,Heel eigenaardig'', zegt hij dan. ,,Er is een klein dorp in the middle of nowhere waar alle mensen plastic poncho's dragen en in een weiland gaan staan als het regent en waait.''
Het was even wachten, maar toen was Bill Clinton echt in Achlum. Hij kwam met een motorcade uit de richting van Arum. En toen Clinton bij het uitstappen naar de toeschouwers zwaaide, zwaaiden veel mensen terug. Ik ook. Het was net de intocht van Sinterklaas.
Achmea vierde er haar tweehonderdjarig bestaan met allerlei sprekers en Clinton als sluitstuk. Voor de vuist weg hield hij een mooi, Amerikaans betoog om met zijn allen aan de wereld te werken. Hij merkte en passant op dat Nederland - en de andere EU-landen - er goed aan doen Griekenland nogmaals te ondersteunen.
Want vroeg of laat krijgen we er gedoe mee als we het niet doen, grenzen zijn geen muren meer maar netten (zei Clinton, over de grens van Mexico hoor je altijd heel andere dingen), cooperatie is verstandiger dan conflict en dat Griekenland er een losse belastingmoraal op nahoudt, dat wisten we ook al toen we ze in de EU verwelkomden.
Net als zijn vicepresident Al Gore en veel landgenoten is hij dol op cijfers: zoveel procent van dit gebruikt zoveel procent van dat, zulk werk. En net als Gore, maar dan minder uitvoerig, noemde hij de klimaatverandering een groot probleem van onze tijd. ,,Jullie zullen het niet geloven'', hield hij de druipende massa voor, ,,maar het klimaat wordt steeds warmer. Al zouden we daar nu wel wat van kunnen gebruiken.''
Aan het eind werd hij kort ondervraagd door Achmea-baas Willem van Duin, die door de belichting een feloranje kuif leek te hebben, die in werkelijkheid hooguit wat grijzend rossig is.
,,U leek wel familie van Andre van Duin'', zei ik later tegen hem.
,,Die heet niet echt Van Duin, maar Kyvon'', zei hij meteen. ,,Toen ik nog studeerde zag een mevrouw mij ook eens voor hem aan. Ik heb haar mijn naam maar niet verteld.''
Dankzij Van Duin ben ik nu nog maar een handshake verwijderd van Clinton. Die was zelf voor gewone stervelingen niet te bereiken, daar kwam ook Ellen Rombout achter, een lerares uit Harlingen (op de foto staat ze met een aantal leerlingen). Zij had de hele dag een dikke biografie van Clinton meegezeuld in een katoenen tasje van The Strand, de boekhandel in New York, en ze smeekte bewakers om het door de ex-POTUS te laten signeren. Ze kreeg het niet voor elkaar, hoe ze ook uitriep dat ze de grootste fan van Clinton in Nederland is.
Na afloop ging hij nog wel even de kerk van Achlum in, en wandelde hij er een rondje omheen, slechts gadegeslagen door een klein groepje Achlumers.
(De foto van het publiek kreeg ik van Sjoerd, die hem uit een livestream of zoiets van Achmea haalde)
