Er zijn 50 zitplaatsen in zo’n harmonicabus en 74 staanplaatsen, maar voor de vracht mensen die zondag van de veerboot van half vijf van Ameland kwam was dat nog te weinig.
,,Ik denk dat we wel 35 ton aan boord hebben’’, zei de chauffeur, die al vanaf de eerste rit van die dag – half negen ’s morgens – naar de Holwerder pier heen en weer reed. Dit was zijn zesde rit, zei hij.
,,Is dat veel, 35 ton?’’, vroeg een tenger blond jongetje vooraan in het gangpad aan zijn moeder.
,,Vraag dat maar aan de chauffeur’’, zei de moeder. ,,En vraag ook of de airconditioning wat hoger kan.’’
Maar dat durfde het knaapje niet. Tijdens de Rit Niet Spreken Met de Bestuurder staat er immers op het bordje. En hij nam bordjes serieus: na het lezen van Voor de Streep Geen Staanplaatsen had hij zijn tenen precies tegen de gele streep aangezet.
Dus vroeg de moeder het zelf.
,,Die staat al op zijn hoogst’’, zei de chauffeur. Achter voorspelde iemand dat ze zodadelijk zou bezwijken van de warmte. Een ander vroeg zich luidop af, welke ruit je ook alweer mocht inslaan bij noodgevallen.
Bij Holwerd is de kruising afgesloten. Een omleiding van metalen platen door een weiland moet dat ondervangen. Bij de omleiding staat een automatisch stoplicht, dat auto’s uit beide richtingen om en om doorlaat. Alleen: er gingen geen auto’s naar de pier, er kwam alleen een lange stroom vanaf, die in porties van vier of vijf per keer mochten passeren.
,,Dit doen ze precies in het hoofdseizoen’’, zei de chauffeur, die hier al elf keer was langsgereden. ,,Dat hebben ze goed bedacht. Het duurt tot 9 juli.’’
,,Gaan we de trein nog halen’’, informeerde de moeder.
,,Die kunt u wel vergeten, mevrouw’’, zei de chauffeur. ,,Mijn pauze is er ook al bij ingeschoten.’’
,,Hoor je dat?’’, zei de moeder tegen haar zoontje. ,,We gaan straks een patatje eten op het station.’’
Bij de stop op de Troelstraweg in Leeuwarden worstelden de eersten zich naar buiten. Op de stoep sloegen ze met hun armen om hun lijf om de andere passagiers te beduiden dat het buiten de bus wel leek te vriezen. De chauffeur zag het niet, want hij tikte keer op keer op een knopje.
,,Wilt u niet tegen de deur leunen?’’, riep hij om.
Maar er leunde niemand tegen de deur. Die ging gewoon niet meer dicht. En met een open deur mag een bus niet rijden.
,,Probeer even mee te helpen’’, vroeg hij de jongens die bij die uitgang stonden (volgens mij waren het Hollumers, Mark en Bob jr., maar dit terzijde). Ze duwden de klapdeuren met kracht dicht. Toen ze hem loslieten, zwiepte hij weer open.
,,Dit gebeurt altijd op zulke dagen’’, mopperde de chauffeur. ,,Je hebt het nooit met een lege bus.’’
