Santa Claus around the world
,,Ik heb meer op met thanksgiving’’, zei Brian Allen, het hoofd van de Britse school in Caracas, terwijl hij mij een hand gaf.
Of mij – eigenlijk gaf hij Sinterklaas een hand. Ik had me thuis als Sint omgekleed en was zo door Sjoerd naar de school gereden, een kleine Britse enclave met driehonderd leerlingen.
Die school heeft een halfrond oprijlaantje, waar enorme 4WD’s stoppen met geblindeerde ramen (de mode hier in Caracas). De schoolportier opent het portier en er rolt dan een heel klein kind uit met een rode of witte polo (het schooluniform) en een rugzakje.
Een auto waar een volwassen vent met een spierwitte baard, een onderjurk en een rode mantel uitstapt is dan een verrassing. Passanten bleven staan op de stoep, de portier riep om cadeautjes en kinderen gaven, een beetje bleu, een handje. Sinterklaas, toch even in Venezuela, zou onderdeel zijn van ‘Santa Claus around the world’, een toneelstukje met leerlingen en juf Kate Wilson.
Het around the world gedeelte kwam op mij neer, en op Philip, een Australische jongen die vertelde dat ze down under een shrimp op de barbie gooien en dat soort jargon. Juf Kate had op internet en via haar kleinkinderen in Amsterdam wat uitgezocht over de Sint, zodat ik had moeten vertellen dat in Nederland kinderen hun klompen bij de schoorsteen zetten en dat Zwarte Piet bij stoute kinderen de cadeau’s vervangt door brokken steenkool.
,,Zo is het niet helemaal’’, zei ik tegen juf Kate.
,,Tell it like you want it’’, glimlachte ze.
Dus ik zei wat over stoomboten, schoorstenen en Zwarte Pieten. Een jongetje van een jaar of zes met een zwartgemaakt koppie en een pietenpruik sprong intussen druk om me heen.
,,Ik heb al een leraar gespeeld, en twee keer een Romein’’, had hij me van tevoren toevertrouwd, ,,maar ik heb nog altijd vlinders in mijn buik.’’ Een professional dus.
Ouders namen foto’s, de scholieren waren vooral stil. Dat is de schok van het onbekende, Sinterklaas is eng als je hem niet gewend bent. Als cultureel erfgoed is hij nauwelijks te exporteren. Na dit around the world gedoe kwam een leerling op als Santa Claus, een saaie dikzak die ho ho ho zegt. Daar reageerden de kleintjes enthousiaster op.
,,Vond je het aardig?’’, vroeg ik aan principal Brian Allen, toen ik in vol ornaat de school weer uitliep.
,,I still prefer thanksgiving’’, zei hij.
,,Dan had er de hele tijd een dode kalkoen op het toneel gelegen’’, berispte de Sint.
,,Heerlijk rustig’’, zei Allen.
