Dit zijn de sloffen van Simón Bolívar, hier in Venezuela ook El Libertador genoemd, al werd hij het eind van zijn leven het land uit geschopt en stierf hij depressief en gefrustreerd. Op zijn sterfbed voorspelde hij nog dat het land dat hij door de ene slag na de andere tegen de Spanjaarden te leiden onafhankelijk had gemaakt, een toekomst tegemoet zou gaan van allerlei dictators.
Ik heb ze gekiekt in het museum dat aan zijn geschiedenis gewijd is, met mijn telefoon. Niet omdat mijn fototoestel gejat is, al was ik daar na alle verhalen wel een beetje bang voor, maar omdat je het bij de balie van het museumpje moest inleveren.
Het is pal naast het geboortehuis van Bolívar, dat een met oud meubilair gevuld koloniaal huis is, alle kamers komen uit op de binnentuin. Op de muren staan enorme schilderijen - pas rond 1910 gemaakt, dus zowat een eeuw later - met Grote Momenten uit Bolívars leven. Onderstaande 'Apoteosis' maakte ik wel met mijn camera, al wachtte ik tot iedereen weg was.
Zo is er een, waarbij hij bij het sterfbed van zijn vrouw staat, met de vuist tegen de kin. Alsof hij denkt: wat zal ik nu eens gaan doen. Daarna is hij de politiek en de vrijheidsstrijd in gegaan.
Je moet je naam invullen in een groot gastenboek met een nummer erachter, althans, dat hadden alle bezoekers voor mij gedaan. Ik mocht volstaan met turista, van het meisje dat de hele dag het gastenboek bewaakt. Op de pagina's ervoor stonden geen andere turistas.
Bolívar was maar een klein opdondertje van 1.52, leerde ik in het museum ernaast, maar hij zag er volgens tijdgenoten wel goed uit, verschillende getuigenissen waren op de muur geschilderd. Zo had hij los ojos negros, vivos y penetrantes en los dientes blancos, uniformes y bellisimos.
In het museum word je niet veel wijzer, maar ze hebben wel leuke rommeltjes. Zijn badkuip en scheermes, bijvoorbeeld, een omslagdoek van zijn vrouw en de draagkoets van zijn moeder. Ook hier plaatjes op de muren, meer stripachtige, waardoor Bolivar met die bakkebaarden en die ernstige frons aan stripheld Corto Maltese doet denken, maar zonder pet. Nou ja, een beetje tenminste.
