Dit is de Cerro Autana. Het lijkt een berg maar eigenlijk, dat weten de Piaroa-indianen, is het de stronk van de boom waaruit alle leven is voortgekomen. Hij staat in de staat Amazonas, het zuidelijkste stuk van Venezuela dat vooral uit jungle en rivier bestaat.
Je kunt er enkel over het water komen, over de brede, gele Orinoco en een paar kleinere stromen. Dat heb ik de afgelopen week gedaan, als enige Nederlander bij elf Venezolanen en een Argentijnse. Mijn Spaans gaat er met sprongen op vooruit.
Met hen heb ik kerst gevierd, op de oever in de jungle bij de berg, in het licht van zaklantaarns, terwijl we met door de reisleider meegebrachte rum de ene heilsdronk na de andere uitbrachten, op het geluk, op de gezondheid, op elkaars familie, op oude en nieuwe vrienden, op harmonie, op de wereldvrede – zoveel wensen, daar moet altijd een van uitkomen.
De Cerra Autana zie je vanaf de eerste dag opdoemen. Hij steekt hoog boven de bomen uit, maar omdat de rivieren zo kronkelen verdwijnt hij dan een hele tijd, om enorm veel groter weer op te doemen. Je kunt er niet op, want de berg is off-limits. Beschermd gebied, heilige plaats, veel te steil.
Dat is overigens niet erg, want na het beklimmen van een naburige, niet-heilige berg van zeshonderd meter, door drassig, vochtig, heet regenwoud, geloofde iedereen het wel. Behalve Guilder, een zwijgzame Piaroa met een machete, die op badslippers voor ons uitliep en er zo nog een berg achteraan had kunnen doen.
Af en toe griste hij een bonte kikker uit de dode bladeren op de grond, zodat we die op de foto konden zetten. Ergens halverwege wees hij op een tarantula, die doodkalm op het pad zat, als een bruine marmot met 10 lange poten.
Meer dieren: van passerende indianen kochten we una lapa, een groot knaagdier. Geen idee hoe het in het Nederlands heet. ,,Mickey Mouse, maar dan groter’’, legde een medereiziger me uit. Wat het ook is, je kunt het eten, en dat deden we die avond als kerstmaal. Het vlees is wit, smakelijk, maar een beetje droog.
Overigens schijn je tarantula ook te kunnen eten, maar daar hoorde ik niemand over.
Ook lekker
Iedereen is onderdeel van een voedselketen, maar de een soms wat meer dan de ander. Van alle reizigers was ik het lekkerst voor muskieten. De hele dag de lange broek aanhouden en van dat stinkspul op je benen en polsen smeren is geen garantie.
