Zaterdag was er een reunie van de Vakantiespelweken Ooststellingwerf, waar ik een paar jaar leider bij ben geweest. Ik mocht de ochtend aan elkaar ceremoniemeesteren met een veel te kleine hoge hoed op.
Tussendoor trof ik half of helemaal vergeten mensen, die nu expert zijn op het gebied van rampenbestrijding, of directeur van een paar scholen, of muziekuitgever. Want wie grote groepen door het Staatsbos bij Appelscha rennende schoolkinderen kan beheersen, kan alles.
Een van de mensen die ik kwijt was, was Hinkje Post. ,,Over haar hadden we zelfs een liedje'', zei Dick. En toen hij het voorzong wist ik het ook meteen meer, want je hersens slaan veel meer op dan je denkt.
Oh wat een rotzooi is het hier in de slaapzak
De slaapzak van Hinkje Post
Je mag het wel weten
ze ligt 's nachts te vreten
en overdag te slapen in het bos
,,Lag jij dan zoveel te snoepen in de slaapzaal?'', vroeg ik.
,,Welnee'', zei Hinkje. ,,Helemaal niet. Maar ik zal er wel nooit meer afkomen.''
,,Jij verzon ook allerlei liedjes'', zei Dick me. Eentje was hem bijgebleven (op de maat van Het Hondje van de Bakker):
Vandaag eten we uien
Kom eet gezellig mee
En als je genoeg eet
Dan krijg je diarree
Dertig jaar oud, maar het heeft best eeuwigheidswaarde.
Als ceremoniemeester vroeg ik de toehoorders of de Zeppelin nog gezongen wordt, want dat was een persoonlijke favoriet. Ja, dat wordt hij, en we hebben hem meteen maar met de hele zaal gezongen.
We gingen met een zucht
Naar boven in de lucht
We zaten zo gezellig in een schuitje
En niemand kon ons zien
We hadden pret voor tien
Lang leve de Zeppelin!
(De foto met hoge hoed is van www.haulerwijk.com)
