Het Museo Andersen is een rariteit tussen alle musea in Rome, waar ik nooit zou zijn geweest als daar nu niet beelden van Pier Pander op de eerste verdieping zouden staan.
Die beelden van Pander zijn aan de saaie kant, witte lijzige figuren die stil voor zich uitstaren. Vijf ervan staan in een tempeltje in de Prinsentuin, en studies daar weer van staan dus nu in Rome, op de foto boven voor een halfronde wand. Een en al inkeer en meditatie.
Maar dan beneden. Daar staan de beelden van Andersen zelf, die geloof ik er de kost niet mee hoefde te verdienen. Als hij niet van die reusachtige beelden maakte, die eruit zien als bevroren circusartiesten aan het eind van hun optreden, ontwierp hij gebouwen voor een wereldstad. Een krankzinnig project uit 1912, waar hij grote plattegronden van maakte. En ontwerpen voor grote beelden die daar dan weer konden staan. Zo zouden schepen de haven binnenvaren tussen de benen van een enorme kolos door.
Deze twee prinsjes - of wat het ook maar zijn - hoorden daar ook bij. Op de muur achter hen hangt een deel van het stadsplan. Heel verheven allemaal, en in alle gekte ook fascinerend.
