Stroopwafels

In het plaatsje Guelph is een winkel die Dutch Toko heet. Misschien verkopen ze er wel stroopwafels, dacht ik toen ik de windmolen op hun uithangbord zag en liep naar binnen.

Twee oudere vrouwen stonden achter de toonbank te praten met een man die een klein meisje voortduwde in zo'n zit-kinderwagen. In het Nederlands. Verder was er niemand. Achterin de winkel stond een groot rek vol houten klompen, tinnen schalen en boerenbont. Op een van de schappen stonden glazen potten met drop. En de stroopwafels waren in de aanbieding: een pakje met vier stuks voor slechts 99 Canadese dollarcent!

,,Ik zal even deze meneer helpen'', zei een van de dames, toen ik bij de toonbank kwam, ook in het Nederlands al had ik nog niks gezegd. Er komen zeker alleen maar Nederlandssprekers hier, vroeg ik haar. ,,Meestal wel'', zei ze. Ze kwam uit Leidschendam en woont hier al sinds de vroege jaren zestig.

Nooit heimwee gehad, wilde ik weten. Oh jawel hoor, ze had er zelfs wel eens over gedacht om terug te gaan naar Nederland, net als de andere mevrouw, die haar gretig bijviel. Kijk, eerst ben je jong en avontuurlijk, je trouwt en je vertrekt vol zin in iets nieuws en anders en opwindends naar het buitenland. ,,Pas als je kinderen krijgt ga je er echt over nadenken'', vertelde de vrouw. ,,Want dan wordt het definitief.'' Inmiddels had ze hier zelfs al kleinkinderen, dus Holland is van de baan.

,,Daar zit ik nu tegenaan'', zei de man met het kleine meisje. ,,Ik spreek alleen Nederlands met haar, want ik wil eigenlijk dat ze naar Nederland op school gaat. Dus ik zit erover te denken om terug te gaan.''

De beide dames knikten begrijpend en ze kwamen achter de toonbank vandaan om het kind eens goed te bekijken. ,,Echt een lekker Hollands koppie'', stelden ze genietend vast. ,,Hee! Hallo!''

De stroopwafels smaakten heel anders dan in Nederland. Wel lekker hoor, maar anders.