,,Le ciel bleu sur nous peut s'effondrer et la terre peut bien s'écrouler'', begon Celine Dion, zingend in de Eiffeltoren. ,,Peu m'importe si tu m'aimes, je me fous du monde entier.''
Vrij vertaald: de blauwe hemel kan ons op de kop vallen, de aarde kan verkruimelen, het kan me niet schelen als jij maar maar van me houdt zal de hele wereld me verder worst zijn.
Als iemand zoiets tegen je zou zeggen zou je geestelijke bijstand regelen, maar gezongen is het mooi, ontroerend zelfs. Zeker als Edith Piaf het doet - van haar kennen we het lied, Hymne à l'amour - als toen Celine Dion het zong, vrijdagavond bij de opening van de Olympische Spelen.
Piaf schreef het voor haar grote liefde, bokser Marcel Cerdan, die kort na de voltooiing van dit lied omkwam bij een vliegtuigongeluk.
Dat geeft extra drama aan het toch al pompeuze lied, met bombastische uithalen. Dion zong het in een jurk van Dior waarop duizenden parels en andere glitters waren gestikt. Daar konden de naaisters pas mee beginnen toen Dion de jurk aanhad.
De Olympische Spelen zijn niet bijzonder aan mij besteed, maar deze opening was dat wel. Zelfs al duurde bijna elk onderdeel ervan te lang en regende het dat het goot.
Maar er was veel moois te zien. Prachtige plaatjes van Parijs, van een paard dat over de Seine draaft, hoofden uit kunstwerken die uit de rivier opdoken, rennende fakkeldragers in de lege, nachtelijke Tuilerieën en de Eiffeltoren als discoshow in spaken van licht.
De vleugel waarop Alexandre Kantorow Jeux d'eau van Ravel speelde was kleddernat, hij was zelf vast ook trempé comme une soupe, maar dat hield hem niet tegen.
Dit voorjaar heb ik hem nog uitgelegd waar Leeuwarden ligt - iemand die onder zulke omstandigheden nog kan spelen kan ook Friesland wel aan.
Zo ook het Orchestre National de France, dat in de stromende regen speelde. Vast slecht voor die instrumenten, tegelijk stoer dat ze het op deze jour de gloire dan toch doen. Vive la République!
(Jammer dat de Nederlandse commentatoren hun mond niet hielden tijdens muziekoptredens, terwijl ze er weinig over te melden hadden. Dat van die jurk weet ik uit de New York Times, die ook meldt wie en wat we zagen, hoeveel deze ceremonie heeft gekost - globaal twee keer het complete budget voor Culturele Hoofdstad Leeuwarden - en waarom we halverwege in een reclame voor Louis Vuitton terechtkwamen).
(De bovenste foto komt van een persbureau, de andere twee maakte ik van het beeldscherm)
