,,Hij lijkt goed'', oordeelde Wim Hazeu, nadat hij het doek voor de plaquette van Slauerhoff op Vlieland had weggetrokken. ,,Veel beter dan die in Leeuwarden, want die lijkt helemaal niet.'' Ben van der Geest, de maker van zowel het beeld in Leeuwarden als deze op Vlieland, stond ernaast.
Ik weet nog dat ik de zondag van die onthulling, in 1998, veel te vroeg op Vlieland was. Hazeu, de biograaf van Slauerhoff, was ook te vroeg, dus hebben we wat op en neer gelopen over de Waddendijk. Heel genoeglijk.
Niet zo heel lang erna kwam van Hazeu een biografie van Escher uit, die ik in de krant ,,de haastklus van een routinier'' noemde. De schrijver reageerde in - als ik me goed herinner - de VARA-gids, waarin hij aankondigde dat hij mij een mep zou verkopen als hij me tegenkwam.
Dat heeft hij nooit gedaan. Hij begon er niet eens over toen ik twintig jaar later bij hem in Baarn was, om te praten over de Slauerhoff-biografie die hij nog eens onder handen had genomen, en meer zaken. Tussen alle dingen in zijn volle werkkamer ontdekte ik ook een beeldje van Kuifje, die rennend zijn jas aantrekt - zoiets neemt je meteen voor iemand in.
Hazeu vertelde me over zijn schrijfmethode. Voordat hij met een biografie begint gaat hij naar Parijs, en koopt schriftjes bij boekhandel Gibert Jeune. Schriftjes met een rood kaft en een ringbandje, het moeten precies die zijn anders gaat het niet. ,,Het is bijgeloof'', zei hij er zelf bij.
In die schriftjes zet hij dan op elke pagina een jaartal uit het leven van de persoon van wie hij een levensbeschrijving gaat maken. Op die pagina noteert hij wat hij allemaal weet over dat jaar, of wat hij erover heeft. Voor Vestdijk was een forse stapel schriftjes nodig geweest, Slauerhoff, die maar kort leefde, kon met minder toe.
Wim Hazeu is op 2 juli overleden. Ik hoop dat zijn schriftjes bewaard worden.
