Mijn rechterduim is nog steeds gevoelig van vrijdagavond, toen ik heb meegeholpen dahlia's prikken op een wagen voor het bloemencorso van Frederiksoord. Dat leek me nou echt leuk, al toen ik er over hoorde vertellen, en het was net zo leuk als ik dacht.
Het deed sterk denken aan pakplakken voor Sunneklaas, maar dan zonder al dat bier. Je drinkt geen bier drinken als je dahlia's prikt, dat weet iedereen hier, daar wordt het slordig van. De juryprijzen en de waardering van de kenners gaan altijd naar de nette wagens, waar de bloemen in strakke rechte rijen en kolommen opzitten.
Net als het pakplakken is het iets dat tegelijk heel serieus en heel zinloos is. Het is heel veel werk: naast ons stond bijvoorbeeld een hoge wagen waar de band Kiss was nagemaakt, met een enorm hoofd voorop. De voorkant was het gezicht van Kiss-gitarist Gene Simmons, de achterkant was alleen maar zijn haar en dat moest toch helemaal met bloemen beprikt worden, met kleine strengen paars erin.
De wagen waar ik meehielp, was voor Arjan Ederveen zijn programma Wroeten - ik wist dat niet toen ik er vrijdag heenging, maar hij had deze club gecharterd. ,,We zouden eerst helemaal niet'', zei Robert Mensink. Want een paar van zijn vrienden hadden net een huis gekocht, of ze waren net getrouwd en hadden dus wat anders aan hun hoofd. De wagens worden gemaakt door clubjes vrienden en daar komt een keer een eind aan.
De bloemen krijg je van de organisatie, plastic kratten vol, op kleur gesorteerd. Je moet van tevoren opgeven hoeveel wit en rood en zo voort je nodig hebt, maar elk jaar heb je te weinig. Later op de avond lopen allerlei mensen te leuren, of iemand een krat wit overheeft, eventueel te ruilen tegen een andere kleur.
,,Ze zijn dit jaar goed'', zei een meisje die naast mij witte bloemen zat te prikken. Ze legde uit dat de dahlia's lekker droog zijn, sommige jaren zijn ze zo vochtig dat het net is of je je hand in een bak snot steekt. En de kleur blijft dan nog dagen op je vingers zitten. Nu heb je alleen een grijze duim van de krammen.
Toen ik met een stukje rood bezig was, kwam Ederveen naast me zitten om ook een stuk te prikken. ,,Jij bent wel de allerbeste prikker die ik ooit aan het werk heb gezien'', zei hij. Ik grinnikte wat en heb nog steeds geen idee of dit serieus was, een grap, gekaanstekerij of een versierpoging.
Even voor een uur - tussendoor had ik snel wat voor de krant geschreven - stak ik de laatste dahlia in de wagen.
,,Kunnen we je volgend jaar weer bellen?'', vroeg Robert Mensink, toen we met een pijpje bier het resultaat bekeken.
,,Ik wil graag een jaar bedenktijd'', zei ik.
