Trust the crampon

Crampon was voor mij tot nu toe een onbekend woord. Het is een ijzeren zool met rondom punten eraan, die je onder je schoen bindt als je op een gletsjer wilt lopen. Hij ziet er ruig uit, als iets dat door een reus met leren schort is gemaakt in een onderaardse smederij, die net zo lang op een stuk ijzer sloeg tot het de goede vorm had.

Zonder crampon kun je niet op de glaciar del Torre, hier in Patagonie (El Chalten, voor wie het precies wil weten). Het komt dus goed uit, dat je ze erbij krijgt als je een tocht boekt onder leiding van een gids (drie gidsen zelfs, op een groep van tien), de gletsjers op. Een dagtocht duurt 12 uur, want het is een eind lopen om bij de gletsjers te komen, die als trage pap tussen de messcherpe bergen omlaag hangen. Je moet zelfs een stukje hangend aan een haak over een rivier. ,,Als je eraf valt, ben je dood, want het is allemaal steen daar beneden'', zegt een van de gidsen.

Pas op het ijs, dat eruit ziet als gemalen wit glas waar zand en kleine steentjes op zijn gestrooid, moeten de crampons onder. De Argentijnse uit ons gezelschap (verder alleen Europeanen) heeft er veel moeilijkheden mee. Ze irriteerde me al toen ze voor me liep - soms heb je dat met mensen - ze loopt langzaam, af en toe moet ineens de rugzak af en open, ze glijdt nu en dan bijna uit. Ze is gewoon wat onhandig, en al is dat geen schande, toch kan het je ergeren.

Op het ijs wordt het nog moeizamer. Ze zet haar voeten te dicht bij elkaar, ze is onzeker waar ze de volgende stap zal zetten. Ook een Britse is niet op haar gemak. ,,Trust the crampon!'', zegt de hoofdgids keer op keer. Stevig stappen en op de crampon vertrouwen. Ik vertrouw er ten volle op, het heeft veel meer grip dan een schaats, waar ik nog nooit op vertrouwd heb.

Je kunt er zelfs een steile wand mee op. Dat doen we bij de lunchpauze, voor wie het wil, althans. Ik wil het, ik geef mijn (nieuwe, volautomatische) camera aan een student uit Staffordshire, met het verzoek me zo stoer mogelijk op de foto te zetten. Je krijgt twee houweelachtige stokken, die sla je in de wand, dan schop je je voeten erin (een crampon heeft twee vooruit stekende Draculatanden van ijzer) dan de houwelen wat hoger en zo voort. Het is niet erg moeilijk.

,,Ik heb geen foto kunnen maken'', zegt de Brit als ik weer beneden ben. ,,Er flitste steeds iets en hij weigerde verder.'' Dat heb ik zelf ook gemerkt. Dit was een van de weinige Nikons die ik kon vinden in Buenos Aires, dus ik zit aan al die ingebouwde elektronica vast, maar als er even iets niet goed aangesloten zit, doet ie niks. Dus bewijs heb ik niet, maar ik ben bij een ijsmuur opgecrampond.