Het Maritiem Museum van Ushuaia kan ik iedereen aanbevelen. Er is niet veel maritiems te zien, maar wel heel veel over de geschiedenis van het gebouw, dat een gevangenis was om moordenaars lekker ver weg op te bergen. Ushuaia is er min of meer speciaal voor opgericht.
Lange gevangenisgangen, smal en twee lagen hoog, met links en rechts kleine cellen waar ze over hun zonden zaten na te denken, de moordenaars en de dieven en de politieke gevangenen, tot de gevangenis in 1947 werd gesloten.
In een vlaag van inspiratie hebben ze van de beroemdste gevangenen ruwe etalagepoppen gemaakt, en die in allerlei houdingen in de cellen gezet. Aan de muur hangt het verhaal, in het Spaans en Engels.
In een van die cellen staat een klein jongetje met grote flaporen en een touwtje in de vingers. Dat is El Petiso Orejudo, een beruchte rotjongetje dat in 1912 Buenos Aires onveilig maakte door andere kinderen in de fik te steken, te wurgen, of een spijker in de slaap te hameren met een steen. Als hij 's morgens de deur uitging dacht hij al, wie zal ik vandaag eens vermoorden, vertelde hij ijskoud toen hij was opgepakt.
Goed bij zijn verstand was hij niet, maar in de inrichting stond hij andere patienten naar het leven. Dus hij moest maar naar Ushuaia. Daar ontpopte hij zich tot modelgevangene, die toen hij had leren schrijven trouw brieven naar zijn familie stuurde, die niet beantwoord werden.
Een theorie was, dat zijn misdadige inslag aan zijn flaporen lag, dus daar is hij in 1927 aan geopereerd. Er deden verhalen de ronde dat ze helemaal werden afgesneden, en daarna gewoon weer zijn aangegroeid. In 1944 overleed hij, officieel aan de gevolgen van een maagbloeding, maar men meent te weten dat medegevangenen hem hebben doodgeslagen.
Nu staat daar een pop met grote oren en een touwtje - daar wurgde hij leeftijdgenootjes mee - in de wit verlichte cel. Een vader loopt naar binnen met een kind op de arm. Moeder spoort kindlief aan om een van de flaporen van de pop beet te pakken, en maakt schaterend een foto. Dan lopen ze verder, de geschiedenis van deze Petiso Orejudo hebben ze niet eens gelezen. Die had wel raad geweten met een kind dat zomaar aan zijn oren trok.
