The people

Zonder dat ik er ook maar iets van heb gevoeld, heeft iemand gisteren de band van mijn fototoestel doorgesneden of -geknipt, en is er er met het apparaat vandoor gegaan. De laatste fotos die ik heb genomen waren van het beroemde waterleidinggebouw, gebouwd in wat Peter Karstkarel vermoedelijk een eclectische neostijl zou noemen.

Een wandeling later wilde ik een raar beeld van Eva Peron kieken. Zomaar ineens kon ik het fototoestel niet vinden. Ik zal het toch niet ergens zomaar hebben laten liggen, was het eerste wat ik dacht. Het tweede wat ik dacht was een lelijk woord. Het derde: gelukkig heb ik net het filmpje verwisseld, dus ik heb de kiekjes nog van de witte tijger en van Marta Ramos, een kennis van Rita met wie ik ben wezen eten.

,,Is hier ergens een politiebureau?'', vroeg ik aan een agent. Die staan hier overal op straat. Ik sprak mijn langzaamste Engels/Frans/Italiaans-combinatie, hij legde met opgehouden vingers uit, hoeveel blokken naar rechts en links, en schreef het adres op een papiertje.

Ach, zo kom je nog eens ergens: anders had ik nooit een Argentijns politiebureau van binnen gezien, met bewapende agenten met kogelvrije vesten, die elkaar zoenen als ze afscheid van elkaar nemen. Want dat doet iedereen hier, zoenen. Iemand een hand geven is een beetje raar, zelfs als je elkaar voor het eerst ziet. (Ik heb bv. niet alleen Marta al verschillende malen gezoend, maar ook haar huisbazin. En freelance journalist Marco Sedda, een kennis van Dick. En iemand die bij hem in de flat woont en we bij de lift tegenkwamen.)

Het maken van een procesverbaal duurde twee uur, want de vrouw die me ondervroeg was niet erg op de computer thuis en vroeg haar buurvrouw achter de balie steeds hoe het moest. Die buurvrouw was een agente die zo zwanger was dat ze geeneens een uniform meer droeg, maar een hemdje dat bol gespannen stond. Ik kreeg een mooie verklaring met een stempel en een handtekening.

,,Ik had je gezegd, je moet oppassen'', zei Marta. De huisbazin deed voor, hoe je altijd goed om je heen moet kijken in deze stad. Marco schudde zijn hoofd, en zei dat het met de criminaliteit in Buenos Aires in het algemeen meevalt, vergeleken bij Europese steden. In elk geval, weg is weg, ik ga een nieuwe kopen want vanmiddag vlieg ik naar Vuurland, in het uiterste Zuiden dat ze hier ook Patagonie noemen.