It's not who you know

Het enige cafe dat Faro rijk is heet Lounge en het is niet te vinden als je niet in het dorp woont. Het zit namelijk verstopt in het enige hotel dat Faro rijk is, en dat is alleen te vinden voor wie goed oplet bij het rondrijden. Het hotel is namelijk een onopvallend houten gebouw, een barak zoals er hier veel staan als onderdak voor de mijnwerkers toen de mijn nog open was. Het is lichtblauw en op de zijkant is HOTEL geschilderd. Boven een deur aan de andere zijkant staat RESTAURANT en daar moet je zijn. Ramen zijn er niet aan die kant, dus het is een verrassing hoe het er van binnen uitziet.

Gisteravond, zaterdagavond, was het er tot twee uur 's nachts open en omdat dat niet gewoon is, was het overal in het stadje aangeplakt. Het was namelijk de langste dag/kortste nacht van het jaar, summer solstice, en dat laat je niet zomaar passeren.

Rijndert en ik gingen er om middernacht heen, toen het nog volop licht was (zoals het in Nederland licht kan zijn op een zomeravond na achten). Er stonden volop auto's en het lawaai kwam al door de deur naar buiten. Daarachter was een witte gang met heel veel deuren, zoals in een verzorgingshuis eigenlijk, en de eerste van die deuren voerde naar de Lounge. Ook daar was alles wit, het leek wel een kantine van een verzorgingshuis, maar dan met ballonnen versierd en een bar achterin met vele soorten bier, met naast het gebruikelijke Molson Canadian ook Heineken. De barman, Dennis, is een van de vier gemeenteraadsleden.

Het zat helemaal vol, veel vrouwen vooral, van wie zich een groot aantal fanatiek met de Karaoke bezighield. Zodat de achtergrondmuziek bestond uit onzeker gezongen versies van 'My Heart Will Go On', 'Fever' en die hit van Alanis Morisette waar ik de titel niet meer van weet. Het was lekker rumoerig, er werd volop gerookt, ik zag bekende gezichten: de dame van het postkantoor, die een hoektand mist, een meisje dat gisteren bij het Nursing Station was.

Een mevrouw aan het tafeltje naast ons, met zwart haar, riep iets naar Rijndert, die haar buurman is. Ze was niet te verstaan, dus ze kwam bij ons zitten. De buurvrouw heeft een opvallende tuin. De achtertuin vol plastic schaapjes en ganzen, de voortuin versierd met allerlei silhouetten van dansende kindertjes en zo tegen het hek. Midden in de voortuintuin staat een bordje met stripfiguren van een kraai en een kip, en als opschrift ,,A chick and an old crow live here''.

,,How do you like Faro?'' wilde ze van Rijndert weten. Het bevalt hem hier wel, zei hij. Dat was voor haar het signaal om los te branden, op een toon van 'Jij komt er ook nog wel achter, knaap'. Faro is namelijk verschrikkelijk, legde ze uit. Ze woont hier nu een jaar. Als je niet bij de inner circle hoort is het hier een hel. De mensen hier zijn voor het merendeel aarsgaten, leven kun je hier niet (just fishin' an' huntin') en ze is hier het afgelopen jaar nooit als een persoon behandeld, vindt ze. Dat maakte ze duidelijk door af en toe heel luid in het cafe te roepen: ,,HELLO! I am a person!'' Het was allemaal fucking dit en fucking dat. In het stadje geldt: ,,It's not who you know, it's who you blow''.

Nee, dan Nederland. Daar was ze twee jaar geleden geweest, in Amsterdam. Haar moeder komt uit Nederland, vandaar, en ze heeft de familie opgezocht, achttien man in totaal, van wie niemand Engels sprak, maar wat hadden ze haar een warm welkom gegeven. Een stokoude broer van haar moeder, die precies op haar leek, had haar huilend omhelsd! Dus nu weet ze wie ze is, ze is een Amsterdam Girl, en ze laat niet over zich lopen. Ook niet in Faro. Hello! I am a person!, riep ze weer en vertelde dat ze verdomme 27 jaar gewerkt in construction en the military, dus ze hoeven haar niks te vertellen.

Na een tijdje op Faro te hebben gefoeterd en een paar keer gevraagd te hebben waar ik vandaan kwam, begon ze over Jim. Zij wil weg uit Faro, Jim wil het huis. Dan neem je het maar van me over, had ze gezegd. Omdat ze het steeds over haar kinderen had vroeg ik voor alle duidelijkheid of Jim haar zoon is. Nee, Jim is haar echtgenoot. 27 jaar heeft ze lief en leed met hem gedeeld, ze heeft drie kinderen met hem grootgebracht, maar nu heeft hij een relatie met een native girl en zijn ze in een scheiding verwikkeld. Daar heeft ze vrede mee, zei ze boos, hij gaat zijn gang maar, door de drie kinderen blijft er altijd een band. Maar het maakte me duidelijk waarom ze zo'n hekel aan Faro heeft. En ik vroeg me af wat ze met dat bordje met die kip en die kraai gaat doen.

Na de buurvrouw kwam een jongen uit een trailer bij ons zitten, wiens hippievader van twee urinoirs bloempotten bij de trailer heeft gemaakt, die me al waren opgevallen. Hij was vriendelijk, maar er voegde zich een andere knaap bij hem, die Gord heet. Gord kneep enorm hard in mijn hand, wilde met Rijndert armpjedrukken, was even afgeleid omdat er twee meiden bij hem op schoot kwamen zitten, maar richtte toen weer de aandacht op ons. ,,You fuck!'', zei hij tegen Rijndert, en boos vroeg hij of we soms naar hem zaten te kijken, met wat krachttermen erachteraan. ,,Dit is wel een goed moment om weg te gaan'', zei Rijn en hij had gelijk. De zon was net onder, het liep tegen tweeen.