Een eindje fietsen

Een van de voordelen van het Hide On Jekell Guesthouse, waar ik logeer, is dat je er gratis kunt internetten. Daarom schrijf ik nu zo veel. Het andere voordeel is, dat je gratis een fiets kunt meekrijgen. Vandaag wilde ik naar de Takhini Hot Springs, de hete bronnen van Takhini dus, waar je voor een paar dollar in mag. Op de kaart van Whitehorse en omgeving ligt Takhini helemaal niet zo ver weg, al maakt de weg op die kaart wat gekke kronkeltjes. De fiets is zo'n ding met dikke banden en je moet er een helmpje bij op. It's the law.

In werkelijkheid is het veel langer dan op de kaart. Ze hebben tussen Whitehorse en Takhini bergen geplaatst, speciaal om fietsers te treiteren natuurlijk. Bergaf gaat heel fijn, het suist erover, maar bij de berg op, dat is niks gedaan. Vorig jaar deden allemaal abonnees van de Leeuwarder Courant zoiets bij een Franse berg, Douwe fietst wel eens bij Ardennen op en Menno ging vorig jaar in een of ander natuurpark in Utah fietsen, dat daar helemaal niet voor gemaakt is, en hij informeerde zelfs nog of ik niet mee wilde. Toen dacht ik al dat het niks zou zijn, en nu weet ik zeker dat het een liefhebberij voor idioten is, waar je heel moe van wordt in je benen.

Vooral de eerste heuvel was erg, dus toen besloot ik toch maar de versnellingsknopjes aan het stuur uit te proberen, waar ik nog nooit iets van heb begrepen. Ze kunnen mensen op de maan zetten, ze hebben het menselijk genoom ontcijferd, en zelfs de stelling van Fermat is bewezen, maar een fiets maken die automatisch schakelt, ho maar. Mensen die zulke fietsen hebben pochen ook altijd dat ze 27 versnellingen hebben, en wekken daarmee de indruk dat je dus op elk moment kunt beschikken over versnelling 1, versnelling 2, versnelling 3 tot en met versnelling 27. Maar dat is allemaal gelul.

Het hendeltje links klikte alleen maar, en haalde niks uit. Als je het andere hendeltje overhaalt, rechts, begint de ketting een enorm kabaal te maken, alsof hij eraf gaat slingeren, maar floept hij slechts van het ene tandwiel op het andere. Zodat je dubbel zo snel met de trappers draait voor hetzelfde resultaat. Het scheelt bij het bergop gaan. Bij het bergaf gaan trap ik helemaal niet, want het gaat zo al hard genoeg. Ik zie andere fietsers in die situatie trappen of hun leven ervan afhangt, maar dat zijn natuurlijk idioten, anders zaten ze wel in een auto.

Nou ja, ik had het nu eenmaal in mijn hoofd, dus ik fietste naar de Takhini Hot Springs, een klein formaat zwembad met inderdaad verrassend heet water, dat zo uit de berg komt. Ik had niks bij me, maar je kon ter plekke een zwembroek en een handdoek huren. Het meisje schatte me op medium en gaf me een zwembroek waar ik de zoomkoorden extra van moest aantrekken, anders was ik in de Hot Springs opgepakt wegens indecent exposure.

Er was ook een sauna bij, en vorig jaar heb ik van de Romeinse ruines geleerd, dat die lui eerst in de sauna zaten, dan in het lauwe water, dan in het koude. Dus ik zat eerst in de sauna, dan in het hete water van het ondiepe bad en dan in het lauwe van het diepe, een paar keer achter elkaar. Ik voelde me na afloop heel schoon en totaal opgewassen tegen de taak van het terugfietsen.

Maar waar ik niet op gerekend had, was het zadel. Dat is een langwerpig zwart dun ding, was het nog smaller dan gleed je eromheen. Op de heenweg vond ik het al geen fijn zadel, maar nu ik er na vijf kwartier in het water hangen weer op ging zitten, hamerde het recht op mijn skelet. Het bergop fietsen was ineens niet meer het ergste, temeer omdat ik vrij handig was geworden in het systeem met het hendeltje. Maar af en toe bij het naar beneden suizen stond ik op de trappers, zodat door de aerodynamische krachten rond mijn lichaam de verkoelende wind mogelijk ook mijn achterwerk zou aandoen. Zo zie je het ook altijd in schema's van auto's in windtunnels, de pijltjes gaan er helemaal omheen.

Aan alles komt een eind en tegen een uur of acht kwam ik terug bij het guesthouse. ,,Ik dacht al'', zei de eigenaar, die in de fietsenschuur bezig was. ,,Ik mis er nog eentje.''

,,Die is helemaal naar de Takhini Hot Springs geweest'', zei ik.

,,Wat?'', zei de man. ,,Dat is wel veertig kilometer.'' Hij riep zijn vrouw, die de biologische groentetuin stond te besproeien, en vroeg: ,,Hoe ver is het naar de Hot Springs?''

,,Vijfendertig kilometer volgens mij'', riep ze terug.

,,Heen en weer, neem ik aan'', zei ik nog. Maar nee, het was 35 kilometer om er vanaf hier te komen. Daarom zit ik nu een beetje scheef op het houten krukje dit te typen. Nou ja, het kan weer bijgeschreven worden bij de reeks van Asing-Walthaus-Onderschat-Het-Helemaal-Maar-Ontdekt-Dat-Pas-Halverwege-Verrichtingen.