De Oudebildtdijk is, zeggen ze, de langste straat van het land. Eigenlijk is het een dijk, met aan de noordkant arbeidershuisjes en aan de zuidkant nu en dan een grote boerderij. Meestal rij je er op hoge snelheid langs, maar wanneer je erlangs loopt zie je pas hoe mooi het is.
Want die arbeidershuisjes zijn echt klein, aan de straatkant dan, en dijen dijkafwaarts uit in een wilgroei van schuurtjes, aanbouwen en opmerkelijk goed verzorgde tuintjes. Elke vierkante meter is knus versierd: er is een Romeinse villa, een huis is paars met wit, er zijn gietijzeren hekjes en beelden in de tuin.
In de huizen - je kunt goed naar binnen kijken, wat het wandelen extra aantrekkelijk maakt - staan de meubels dicht bij elkaar rond de schoorsteenmantel of de potkachel en is de keuken soms niet groter dan een inloopkast. Op vensterbanken staan beelden en bloemetjes, speciaal voor mij als wandelaar, want de bewoners zitten er zelf met de rug naartoe.
Is het Bildt verder open en leeg, die dijkhuisjes zijn een miniwereld van hokjes en beschutte plekjes, alsof de mensen hier 's winters dicht bij elkaar zitten in hun beschutte hoekje van de kosmos, tussen hun vertrouwde spulletjes, terwijl de storm de dakpannen laat rammelen en de wrede zee tot aan het tuinhek staat.
Aardig zijn ze ook nog: langs de weg stonden schoenen om gratis mee te nemen.
In Oudebildtzijl houdt het min of meer op, maar daar geven ze er qua pittoreskheid (pittoresciteit?) nog even een extra slinger aan.
Dit is verderop, bij Hallum, die beschuitfabriek waarvan ik dacht dat hij Van der Meulen heet, maar dat is niet zo. Kan zo in een boek met Roadside Attractions.
