Sjouke, die aan sport doet, had ons opgejut om mee te doen aan Rondje Ameland, een jaarlijkse wandeltocht van 49 kilometer rondom het eiland. Op de foto van Jan Spoelstra, pal voor de finish gemaakt, fietst hij links met een paraplu.
De allereerste keer dat dat rondje gehouden werd hebben we ook meegedaan, vandaar. Op deze foto staan alle deelnemers van toen, ik ben die spierwitte links, Sjouke zit in groen sportbroekje op de bank.
Inmiddels is het een grote onderneming, met stempelposten, heen en weer rijdende vrijwilligers en een openingswoord van wethouder Nico Oud, om vijf uur in de ochtend. Er deden 356 mensen aan mee, wandelaars van de wal maar ook opvallend veel Hollumers. Zaterdag werd de tocht voor de vijftiende keer gehouden.
We zouden met zijn vijven meedoen. Eerst viel Hans af omdat hij ribben heeft gekneusd bij een veteranenvoetbalwedstrijd. Toen haakte ook Sjouke af, vanwege iets aan zijn kuit na diezelfde wedstrijd. Bij die wedstrijd zijn zes van die veteranen geblesseerd geraakt, begreep ik.
Dus met 40 procent uitval bij voorbaat gingen we van start. Acht uur en veertig minuten later kwamen we bij de finish, bij De Zwaan, waar je in ruil voor een stempelkaart een medaille kreeg en veel felicitaties.
(Deze foto maakte Gerard Metz van ons, die op een raar soort fiets en bijbehorende kleding over het Engelsmanduun aan kwam fietsen, vermoedelijk om de draak met ons te steken).
Waarom je zoiets doet is me een raadsel, al is het heel bevredigend om het achter de rug te hebben. Vermoedelijk bewijs je ermee dat je een echte man bent die niet piept, alles kan en vooral nooit ouder wordt. Wel kwam ik er achter hoe een zombie zich moet voelen, die ondanks dat hij dood is toch door blijft lopen. Ik ben een paar millimeter langer vanwege alle blarenpleisters.
Bij de stempelpost op de pier, half acht 's ochtends, troffen we Linda, de vrouw van Sjouke. Zij liep ook mee, moeiteloos.
,,Ik had je man hier verwacht om ons aan te moedigen'', zei ik.
,,Die ligt nog in bed'', zei Linda.
,,Is het zo erg?'', vroeg ik.
,,Welnee'', zei Linda. ,,Ik heb hetzelfde wel eens gehad en toen ben ik gewoon blijven werken. Maar ja, het is een man.''
Dit zijn wij en het damesteam van Linda, Hennie, Fabienne en Laura na de finish.
Michelle-Anne maakte de foto en toen ik haar de opmerking van Linda vertelde, knikte ze instemmend. ,,Mannen klagen zomaar'', zei ze.
