Op 4 mei vorig jaar vergat ik twee minuten stil te zijn, want ik zat met Ellen te praten die in het ziekenhuis lag. Zelf was ze evenmin stil.
,,Als je er maar aan denkt, daar gaat het om'', zei ze.
We bekeken de foto's van koninginnedag, want ze had de optocht moeten missen omdat er plotseling kanker bij haar was vastgesteld. Ze kon het nog steeds niet helemaal geloven, maar op de foto's van haar inwendige zweefden grote, dreigende schaduwen.
Het zou niet lang duren, vertelde ze met de haar kenmerkende harde nuchterheid. Ze kreeg een nieuw soort medicijn, maar daarvan konden ze pas over een week of twaalf vaststellen of het aansloeg. De artsen waren er niet zeker van of ze zelfs dat zou halen.
Ze zag dadelijk dat de foto van Parijs die ik op mijn desktop heb (hierboven) gemaakt is vanaf het dakterras van Galeries Lafayette. Parijs, daar was ze dol op. Ze was er pas nog geweest, gelukkig.
Die twaalf weken haalde ze makkelijk. Sterker nog, met Sunneklaas zat ze in de Welvaart, zoals het hoort. Want meer nog dan van Parijs hield ze van Ameland en Amelander feesten.
Wauw.
Vrijdagavond kwart voor tien 's avonds kwam er een sms.
,,Lieve vrienden. Op dit moment waken wij verdrietig doch vredig bij Ellen. Ze is helaas niet meer aanspreekbaar en alleen nog in gedachten bij ons. Het is nu nog een kwestie van tijd. El is gelukkig rustig en helemaal pijnvrij! Ze is erg moe en toe aan eeuwige rust. Wat is ze sterk en dapper.''
Die avond is ze overleden. Ze werd 43, blijkt uit de advertentie die vandaag in de krant staat.
Ik heb aan haar gedacht. Daar gaat het om.
