Ik had De Nederlandsche Bank gevraagd hoe het zit, als een bankrekening met daarop tenminste 100 gulden zoek is geraakt. En of het gewoon is als banken €100 per uur vragen voor het opsporen van zo'n rekening.
Dit schreef de afdeling communicatie terug:
Voor de volledigheid willen wij u allereerst informeren dat een rekening ongestoord kan blijven 'slapen' zolang de betrokken bank contact houdt met de betrokken subjecten. Pas zodra dagafschriften als onbestelbaar worden geretourneerd en de betrokken bank er - ondanks zorgvuldige inspanning - niet in slaagt de rechthebbende te traceren, kan een verjaringstermijn aanvangen.
Dan leggen ze uit hoe zo'n verjaring in zijn werk gaat:
Het saldo van een slapende rekening wordt door de banken naar een tussenrekening overgeboekt. De verjaring brengt mee dat de vordering van de oorspronkelijke rechthebbende na een bepaalde tijd niet meer door de bank hoeft te worden uitgekeerd.
Na een verjaring van 30 jaar heeft de oorspronkelijke rechthebbende geen recht meer op het geld (verjaringstermijn staat vermeld in het Burgerlijk Wetboek). Het geld wordt na 30 jaar overgemaakt naar de Consignatiekas (Ministerie van Financiën).
Oei: de rekening is van 1981! Dat wordt opschieten. Hoewel de laatste ontvangen afrekening uit 1988 was, misschien geeft dat meer speling.
En hoe zit het met de betaling voor het opsporen van de rekening?
Verder kunnen wij u informeren dat het achterhalen van rekeningnummers onderdeel is van zelfregulering bij banken. De Nederlandsche bank speelt hier in beginsel dan ook geen rol in. Daarnaast is een eigen verantwoordelijkheid van de opdrachtgever ook belangrijk.
Er klinkt iets van verwijt in die laatste regel. Of lees ik dat er alleen in?
(De tekening is van Carl Barks)
