Alela Diane is een Amerikaanse zangeres met een bandje met daarin haar gitaar- en mandolinespelende vader, een drummer, een tweede zangeres en een bassist die een jonge variant op Benny Jolink lijkt. Ze maken fijne, trage muziek voor op de zondagochtend.
Die bassist was de enige die bier dronk, de anderen namen steeds slokjes water.
In de pauze tussen twee nummers stapte hij ineens naar voren en zei: ,,They have got this kind of bread in the States they call Dutch Crunch.''
Daarna stapte hij weer naar achter. Dit wilde hij kennelijk even kwijt. Het publiek lachte omdat het zo absurd was en iemand riep: ,,Wat is Dutch Crunch?''
De bassist kwam terug en beschreef dat het zacht van binnen was, maar crunchy on top.
Zangeres Diane voegde toe: ,,It's the kind of bread they always run out of.''
,,Sourdough, schmourdough'', maakte de bassist het verhaal af.
Even later kwam hij weer. ,,Leuk dat jullie er zijn'', zei hij. ,,Maar moeten jullie niet naar de kerk? Het is toch zondag?''
Hij leek echt niet te weten welke dag het was.
,,Well I guess you can go to church any day you want'', bedacht hij luidop. ,,I'm not advocating it or anything. It's just an option.''
Moeder schrijft pannekoeken
En daar troffen we zomaar NRC-Nextcolumniste Aaf, die hoogzwanger in een kleine caravan op het festivalterrein zat waar haar vriend pannekoeken bakte en verkocht. Hier zit ze met een bordje dat de tent dadelijk dicht gaat de rij af te sluiten.
Zelf bakte ze niet, helaas, want ik had wel eens een pannekoek willen proeven van een columniste. Maar ze had er waarschijnlijk wel voor gezorgd dat het woord zonder die idiote tussen-n op de wagen stond. Voor nog een letter was er trouwens ook geen ruimte geweest.
