Er zat een miniem rupsje op mijn jas. We zetten het op tafel, op een houten roerstokje, en daar plaatsten we een suikerklontje op. Vindt zo'n rupsje vast lekker, dachten we.
Hij kroop er overheen, maar at het niet op. Het was trouwens ook wel gauw 50 x groter dan hem, maar sinds Rupsje Nooitgenoeg kijken we nergens meer van op.
We legden het stokje scheef bij een appel op. Misschien lust-ie dat, dachten we. Hij kroop tastenderwijs en peristaltisch op de appel rond, maar at er niet een hap van.
Hidzer maakte van het stokje een brug tussen twee appels. Circus Van der Heide, noemden we het meteen, want het rupsje nam zonder vrees de brug over een voor hem peilloze diepte.
En anders dan in andere dierencircussen hoef je de beesten hier niet eens een lekker hapje voor te houden.
